On fire (voltooid)

Hoofdstuk 41

We zijn opgesplitst en Jeffrey en ik staan voor de deur van ons nieuwe team 201. Ik knijp in Jeffreys hand. Ik mis David. Jeffrey kijkt me aan en ik houdt zijn blik vast.
"Leggo" zeg ik zacht, waarna ik op mijn lip bijt. Jeffrey knikt strak en klopt op de deur.
"Binneeeeen!" schreeuwt een vrolijke jongensstem. Team 201 hoeft blijkbaar nog niet te trainen.  Jeffrey en ik kijken elkaar aan en dan open ik de deur. Ik weet niet waarom ik het zo spannend vind om het nieuwe team te ontmoeten. Ik stap de kamer binnen en zie acht paar ogen me aankijken. Twee dingen dringen direct tot me door: 1) er zijn echt weinig soldaten hier, en 2) er zijn meer meiden. Van de acht paar ogen die me aankijken, zijn er namelijk twee van meiden.
"Heey," begin ik, "wij zijn Jeffrey en Evy en we zijn nieuw in het team."
Een van de meiden, een meisje met rood haar en sproetjes op haar gezicht, glimlacht breed en begint te praten.
"Hallooo!! Wat leuk dat er nieuwe mensen zijn! Ons team is best wel klein, namelijk. Ik ben Noalin. Aangenaam." Terwijl ze praatte, was ze van haar bed gesprongen en nu biedt ze me haar hand aan. Ik neem hem aan.
"Aangenaam." zeg ik.

~~~

Even later heb ik kennis gemaakt met alle leden van het team:
Noalin, rood haar, sproetjes en bruine ogen. Vrolijk en enthousiast.
Alissa, blond haar en blauwe ogen. Vaak chagrijnig en serieus, maar lijkt veel om Noalin te geven.
Ivan, bruin haar, bruine ogen. Erg charismatisch.
Duke, bruin haar, bizar groene ogen. Erg stil, houdt zich op de achtergrond.
Maarten, blond haar en blauwe ogen. Chagrijnig, een echte soldaat.
Sabian, zwart haar, donkere huidskleur en donkerbruine ogen. Grappig en gezellig.
Al met al een erg leuk team, vind ik.

Ik lach om een grap van Sabian, maar denk er dan aan dat ik hier ben om Verona te zoeken.
"Oké, maar ik hoorde dat mijn nichtje Verona hier ook op het kamp is? Kennen jullie haar?" vraag ik.
Noalin, die naast me op het bed zit, knikt uitbundig.
"Ja ik ken haar, wil je naar haar toe?"
Ik glimlach. "Lijkt me leuk."
"Kom" zegt ze, terwijl ze mijn arm vast pakt. Ik glimlach en ze trekt me overeind. Voordat we de kamer verlaten werp ik nog een laatste blik op Jeffrey, die in gesprek is met Ivan.

Noalin sleept me mee door de gangen van kamp Noord en een poosje later staan we buiten.
"Ze heeft training.." concludeer ik. Noalin trekt haar wenkbrauwen op.
"Goed opgemerkt zeg" zegt ze droog. Ik grijns en Noalin begint tussen de velden door te lopen. Op een gegeven moment komen we aan op een kleine atletiekbaan. Een klein team van zes mensen rent over de baan. Ruim vooraan loopt een meisje, wiens lange bruine haar achter haar door de lucht zwiept. Verona, stateer ik direct.
"Het meisje dat vooraan rent is Verona" zegt Noalin. Ik knik en volg Verona met mijn blik. Noalin bekijkt haar horloge.
"Het is vijf voor twaalf." zegt ze, "Ze zullen zo wel klaar zijn."
Wow, is het al vijf voor twaalf? Dan ben ik hier al bijna drie uur! Dat ging veel sneller dan ik verwacht had. Ik knik en ga op de grond zitten. Noalin glimlacht en gaat dan naast me op de grond zitten. Ik ben nu al dol op dit meisje. Het is eigenlijk best gek; Noalin is totaal niet een typische soldaat, en toch lijkt ze hier totaal op haar plaats te zijn.
"In welk team zit ze?" vraag ik.
"301. En ze is echt een wonder. Ik bedoel, moet je zien! Ze rent met gemak voor alle grote, sterke jongens uit!" antwoordt Noalin. Ik glimlach, maar een steek gaat door mijn lichaam. Verona valt op. We moeten snel weg. Noalin en ik blijven in gesprek en vijf minuten later gaat het team terug naar hun trainer, die er veel minder nors uit ziet dan de onze uit Midden. Hij vertelt de soldaten wat en daarna lopen ze snel weg. Noalin staat gauw op en loopt naar ze toe.
"Verona! Verona!" roept ze. Verona draait haar hoofd onze kant op en ik zie hoe mooi ze is. Ze lijkt Italiaanse invloeden te hebben. Zou haar moeder Italiaans zijn? Ik loop snel achter Noalin aan. Verona loopt onze kant op.
"Heey Noalin!" zegt Verona, haar stem lief en helder. Is dit serieus mijn zus? Ik besluit snel contact met haar te maken voordat ze iets zegt waardoor Noalin argwaan krijgt.
Verona, niet schrikken. Ik ben Evelien, je halfzus. Marion, je andere halfzus is hier ook. Niets zeggen. We leggen alles zo snel mogelijk uit. Je bent in gevaar. Wij alle drie overigens.
Ik weet dat het niet slim is om deze woorden te gebruiken, maar ik moest snel iets zeggen. Verona kijkt me aan alsof ze vuur ziet branden. Ik schud nauwelijks zichtbaar mijn hoofd en loop dan naar haar toe. Ik omhels haar.
"Verona! Lief nichtje van me! Wat leuk om je weer te zien!" zeg ik overdreven.
"Evelien! Ik heb je al zo lang niet gezien!" reageert Verona, en ik weet direct dat ze me doorheeft, dat ze me of vertrouwt, of ontzettend nieuwsgierig is. Ik communiceer weer met haar.
1 uur, ziekenboeg.
We laten elkaar weer los.
"Wat leuk dat je hier bent! Wat kom je doen?" zegt Verona.
"Ik ben hier nieuw. Ik zit in team 201. Zeg, je bent echt heel snel. Misschien moeten we een keer een wedstrijdje doen." Ik knipoog. Verona lacht, een heldere lach die perfect bij haar stem en uiterlijk past.
"Lijkt me goed. Maar nu niet, ik ben moe. Laten we gaan lunchen." zegt ze.
"Goed plan, dan kun je ook Jeffrey ontmoeten" zeg ik. Ze kijkt me vragend aan.
"Jeffrey?"
"Jeffrey, mijn vriendje"
Ze glimlacht.
"Wat leuk!!"

Even later zitten we aan een tafel samen met Marion, Jeffrey, Esmée, Dave, Tess, Noalin, Sabian, Alissa, Verona en ik. Hier blijken ze geen vaste tafels te hebben en dus zijn we met zijn allen aan een tafel gaan zitten. Terwijl iedereen druk in gesprek is en ik met moeite een broodje naar binnen werk, maak ik contact met Marion en Verona.
Reageer even als je me hoort.
Ik kijk de tafel rond en zie Marion knikken en Verona ons met grote ogen aankijken. Haar bruine kijkers staan vragend. Marion en ik sturen haar precies tegelijk antwoord.
Concentreer je.
Ik glimlach en doe alsof ik geïnteresseerd ben in de gesprekken van de anderen. Marion doet hetzelfde en Verona staart me aan. Ik glimlach.
Hoi?
Verona's heldere stem klinkt zelfs in mijn hoofd mooi. Pfff, dat je Excellent bent betekent niet dat je perfect bent hoor. In Verona haar geval blijkbaar wel.
Oke, je hebt het door. Nu moet je het proberen met gesloten ogen. Het is moeilijker, maar je hebt het vast zo door.
Verona sluit direct haar ogen en ik zie dat ze zich concentreert. Noalin, die naast haar zit, kijkt haar bezorgd aan.
"Gaat het wel?" vraagt ze.
Verona reageert niet. Ik wacht even maar ze blijft stil.
"Veroon?" vraag ik hardop. Verona schiet overeind en opent direct haar ogen.
"Gaat het?" herhaalt Noalin. Verona knikt.
"Ja hoor, ik heb gewoon een beetje hoofdpijn. Het gaat zo wel weer over."
"Neem anders wat water." zegt Noalin bezorgd. Verona glimlacht en pakt haar glas water. Ze neemt een klein slokje en sluit haar ogen weer. Noalin wrijft bezorgd over haar rug en iedereen gaat weer door met zijn gesprek.
Een paar minuten laten hoor ik Verona's stem in mijn hoofd schreeuwen.
Hallo!!!!!
Ik glimlach.
Ja! Ik... kan het!

~~~

Het is nu één uur en Marion en ik wachten op Verona bij de ziekenboeg. We moesten even zoeken om hem te vinden, maar nu zijn we er. Gelukkig is er niemand anders. Verona komt binnenlopen.
"Heey, dus vertel maar wat er aan de hand is allemaal." Verona haar stem klinkt beheerst, totaal niet bang voor wat komen gaat. Marion doet deze keer het woord. Ze vertelt het hele verhaal, alles. Van de excellentie tot aan het ultimatum tot aan ons plan. Verona zegt niets totdat Marion is uitgesproken.
"Oké, ik doe mee. Ik heb niets te verliezen" zegt Verona beslist. Ik glimlach.
"Super!" zeg ik.
"Ik stel voor dat we morgen met Jeffrey, Esmée, Dave en Tess mee gaan in de trein en doen alsof we mee gaan naar Jeffrey's organisatie. We stappen in, maar net voordat de trein vertrekt springen we weer uit de trein. Dan pakken we de trein richting het front en proberen we zo dichtbij mogelijk te komen. Daarna lopen we naar het front. We worden daar vast wel herkend, we laten het over ons heen komen. Ik heb onze wapens en munitie nog, dus dat scheelt." zegt Marion. Ze heeft hier duidelijk al over nagedacht.
"Ik doe mee." zeg ik
"Ik ook." zegt Verona.

En daarmee staat ons plan vast.

~~~~~~~~

Ik kwam er dus achter dat hij het laatste deel van het verhaal niet had opgeslagen, wat stom! Ik was het laatste deel echt kwijt dus ik heb snel maar wat nieuws geschreven, hopelijk is het wat.

Kus, Lotte