On fire (voltooid)

Hoofdstuk 35

Marion doet mee. Ze doet echt mee! Dit is super! We moeten contact zien te maken met Verona. Ik maak met een te grote glimlach op mijn gezicht oogcontact met Marion.
Super! Ik denk dat we moeten proberen om contact te maken met Verona. Zouden we dit ook kunnen zonder oogcontact te maken? Want in dat geval zouden we haar misschien zo kunnen bereiken...

Marion glimlacht. Pas nu dringt het tot me door dat ik overhappy aan het ratelen was. Oeps. Ik lach. Marion lacht ook en dan hoor ik haar stem in mijn hoofd.

Let's try.

Ik kijk weg en vorm een woord in mijn hoofd. Ik concentreer me, sluit mijn ogen om me meer te richten op de woorden die ik wil vormen.
Marion? Lukt het?
Ze reageert niet en ik ga ervan uit dat het is mislukt. Ik probeer het nog een keer. Misschien moet ik met één woord beginnen. Ik concentreer me, sluit me af van alles en probeer haar te bereiken.
Marion?
Zelfs voor mij klinkt het als niet meer dan een zacht gefluister. Ik kijk naar Marion, die haar ogen gesloten heeft en zich heel goed lijkt te concentreren. Een zacht gefluister, bijna niet te horen. Ik probeer haar weer te bereiken.
Marion?
Weer klinkt het alleen als gefluister, maar het is beter te verstaan. Het zachte gefluister in mijn hoofd houdt aan.
Harder.
Dat zeg ik. Ze kijkt me geïrriteerd aan. Zodra we oogcontact maken begint ze weer in mijn hoofd te praten.
Ik probeer het! Het is moeilijk hoor! Anders dan jij probeer ik een zin te vormen in plaats van één enkel woord. Met één woord kunnen we niets hoor. En dat gefluister versta ik, hier naast je, al bijna niet. Hoe moet Verona het hier honderd kilometer vandaan verstaan?
Ze klinkt zo gepikeerd dat ik moet lachen. Ik sluit mijn ogen, om te laten zien dat het kan zonder oogcontact.
Sorry hoor.
Wow, dat klonk al een stuk harder. En het waren twee woorden. Ik open mijn ogen en grijns naar Marion. Ze rolt met haar ogen.
Ben jij even cool.
Met oogcontact lukt het Marion zelfs om een sarcastische klank in haar bericht te leggen. Ik lach. Dan bedenk ik me hoe debiel dit eruit moet zien op camera. Ik loop naar de deur.
De camera's.
Ik zeg het zonder haar aan te kijken. Ik kan nu al twee woorden vormen. Ik ga in ieder geval vooruit. Ik open de deur en hoor dat Marion achter me aan komt. In de gang maak ik nog een keer oogcontact. Marion is me voor.
We proberen het zo vanuit onze eigen kamers nog wel een keer. Dan doen we alsof we slapen.

Ik knik en loop dan naar mijn kamer, Marion gaat naar beneden. Ik open de deur van mijn eigen kamer. De jongens slapen al. Ik kleed me om en ga in mijn bed liggen. Ik probeer Marion te bereiken. Het lukt echter helemaal niet. Alsof ik geen bereik heb of zo. Het voelt alsof de 'wifi' niet sterk genoeg is om een berichtje te verzenden. Ik vorm woorden, verstuur ze, maar weet dat ze op de helft wegvallen en dat Marion ze niet ontvangt. Maar ik blijf proberen. Oefening baart kunst. Na een half uur te liggen prutsen, met gesloten ogen, terwijl ik doe alsof ik slaap, hoor ik een heel zacht gefluister.
Evy.. Ben.. Je daar? Het.. Het lukt volgens mij.
Ik hoor hoe ze zich inspant en ik weet dat zij weet dat ik het berichtje heb ontvangen. Ik span me in, knijp in mijn vuisten, knijp mijn ogen stijf dicht. En dan vorm ik een woord.
Ja
Voor mij klinkt het als een schreeuw, maar ik weet dat het bericht afzwakt tot een gefluister.
Heb.. Jij dat ook... Dat je schreeuwt, maar aankomt... Als gefluister?
Ik probeer een hele zin te vormen. Schreeuw naar haar.
Ja... Dat heb ik ook.
Ik voel me moe worden, mijn ogen bijna dicht zakken. Net voordat ik in slaap val hoor ik een zacht gefluister.
Ik.. wordt er moe van. Welterusten.
Marion heeft dus hetzelfde probleem.
Slaap lekker.

En dan val ik in een diepe slaap.

~~~

EVY!

Een harde schreeuw zorgt ervoor dat ik wakker wordt. Ik knipper met mijn ogen en ga verbaasd rechtop zitten. Een telepathische schreeuw. Marion. Ze kan het nu beter.
Het is kwart over zes, over een kwartier moeten we allebei ontbijten. Ik sta voor je deur. Kleed je aan en kom hierheen. We moeten praten.
Dat ze zo dichtbij is verklaart in ieder geval al dat het makkelijker gaat dan gisteravond. Ik zucht en kruip naar het trappetje van het stapelbed.
Ik kom al...

Ik kleed me om, loop naar de badkamer, gooi water in mijn gezicht, poets mijn tanden en loop de slaapkamer uit. Marion staat om het hoekje te wachten.
"Goedemorgen," zeg ik.
"Morning," antwoordt ze, "Laten we even naar buiten gaan, ik heb wel zin in wat frisse lucht."
Ik frons even, maar denk dan aan de camera's. Ik plaats een geforceerde glimlach op mijn gezicht.
"Ik ook wel." zeg ik, waarna ik richting de trap loop.
"Je bent een slaapkop, weet je dat? Zes uur hadden we afgesproken, en jij wordt om kwart over zes een keer wakker. Nu hebben we nog maar een kwartier om van de buitenlucht te genieten zonder dat we moeten rondrennen en whatever." ratelt Marion. Ik weet wat ze doet; ze probeert het minder verdacht te maken dat we hier zomaar lopen. Ik lach even.

"Sorry hoor, ik houd gewoon niet zo van vroeg opstaan en zo," zeg ik.

We vervolgen dit nutteloze, vreemde gesprek totdat we buiten zijn.
"Nou, laten we maar gewoon hier gaan zitten dan." zeg ik. Marion knikt.
"Lijkt me goed." Ik laat me op de grond tegen de muur vallen en Marion zakt naast me neer. Ik leun met de zijkant van mijn hoofd tegen de muur, mijn gezicht Marions kant op. Marion doet hetzelfde. We kijken elkaar aan en Marion begint te praten.
We hebben ons in ieder geval al verdacht gemaakt. We zullen hier snel weg moeten gaan.
Ik wou dat het niet zo was, maar ik weet dat ze gelijk heeft. Het wordt tijd om afscheid te nemen van Jeffrey, David, Daniël en de anderen.
Klopt, maar hoe komen we hier weg? We weten niet waar Noord is én we hebben geen vervoer. En daarbij, contact maken met Verona op zo'n enorme afstand lukt niet.
Ik zie Marion even nadenken.
We kunnen iemand om hulp vragen.
Ik besef me dat ze gelijk heeft. We hebben iemand anders nodig die meer weet dan wij. We kunnen dit niet alleen. Maar wie kunnen we vragen? Ik pulk aan mijn armbandje en dan schiet me iets te binnen.
Heb jij het symbool van de davidsster ook?
Ze kijkt even vragend en pulkt dan even aan haar horloge.
Kijk naar mijn horloge.
Ze zegt het zonder haar blik af te wenden. Ik blijf naar haar horloge kijken, terwijl ze me vertelt dat het al tien voor half zeven is en dat we niet zo lang meer hebben. En dan zie ik een glimp van een davidsster. Heel kort, even opgelicht. Gaaf.
Ja dus. Jeffrey heeft het ook en hetzelfde geldt voor Julius en Janice. Ik denk dat we Jeffrey moeten vragen, hij weet meer dan wij én is achttien en heeft misschien dus wel een rijbewijs.
Marion haar blik is bedenkelijk. En dan vragend. Alsof haar een vraag te binnen schiet.
Wat houdt die davidsster eigenlijk in? Heeft het een betekenis?
Had ik haar dat nog niet verteld? Dom.

Het heeft wel degelijk een betekenis. Een hele groep mensen heeft dit 'logo'. Die groep zijn eigenlijk de goeden. Ze willen ervoor zorgen dat wij niet naar Gran Alcance gestuurd worden.
Marion denkt weer even na.
En jij denkt dat Jeffrey, die ook bij de groep hoort, ons wil helpen om juist naar Gran Alcance te gaan? Lijkt me stug.
Niet aan gedacht. Maar hij kan ons in ieder geval naar Noord brengen, om met Verona te praten.
Misschien als we het verhaal verdraaien? Hem vertellen dat we willen dat Verona ook weet dat ze excellent is, omdat ze daar recht op heeft? Daarna kunnen we zelf wel op de trein stappen of zo.
Mijn maag draait al om bij het idee. Ik heb het net bijgelegd met Jeffrey, en dan moet ik hem voorliegen. Vreselijk.
Dat kan werken.

~~~

Als we klaar zijn met ontbijten zorg ik ervoor dat Jeffrey nog even blijft zitten. Vervolgens trek ik hem mee naar de ziekenboeg, maar nadat ik hem zeker hem gemaakt dat dit maar twee minuten zal duren. We komen aan in de ziekenboeg, waar godzijdank niemand is, en begin meteen met praten. Dit wil ik zo snel mogelijk achter de rug hebben.
"Jeffrey, Marion en ik hebben je hulp nodig. We vinden dat Verona het recht heeft om op zijn minst te weten dat ze excellent is." fluister ik snel.
"Oké, en waarom heb je mijn hulp dan nodig?" vraagt hij.
"We weten niet waar Noord is en we hebben geen vervoer, dus we hoopten dat jij je rijbewijs zou hebben."
"Ik weet waar Noord is en ik heb mijn rijbewijs."
Ik kijk verbaasd. Gaat dit nou echt zo makkelijk?
"Dus je doet mee?"
"Ik ben je wel wat verschuldigd volgens mij."
Hij doet mee! O mijn god, dat ging zo makkelijk! Ik vlieg hem letterlijk om de hals.
"Dankjewel!"
Hij omhelst me terug en ik voel iets dat ik al een poosje niet gevoeld heb; een kriebelend gevoel in mijn buik. Vlinders.

~~~

Omg dit is echt te erg. Ik heb echt veel te lang niet geupdatet! Ik raak al mijn lezers kwijt zo o.O sorry sorry sorry! Ik ga proberen om uiterlijk volgende week zondag een nieuw hoofdstuk te publiceren, want dit is echt te erg. Ik hoop dat jullie het boek nog wel leuk vinden ? Het gaat echt spannender worden I promise !
Xx Lotte