On fire (voltooid)

Hoofdstuk 9

Na de ruzie -of nou ja, als je het echt een ruzie kunt noemen- tussen mij en Alex hadden de jongens gewoon een nieuw gesprek begonnen en gedaan alsof er niets gebeurd was. Maar Alex en ik wisten wel beter. We hadden beide de rest van het eten niets gezegd en hij had hatelijker gekeken dan hij had voorheen gedaan. Ik had geglimlacht en hij had nog hatelijker gekeken. Op de eerste dag al. Dat is me nooit eerder gebeurd. Ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet waarom hij eigenlijk zo'n enorme hekel aan me heeft. Het boeit me ook eigenlijk niet. Daan had aangekondigd dat we naar training moesten, en we zijn nu op weg naar buiten. Denk ik. Ik heb eigenlijk geen idee waar we heen gaan. Ik volg de jongens nog steeds. En ik heb nog steeds Suzans kleding aan. Wat zou er met haar gebeurd zijn? Waarom zou ze weggegaan zijn? Er moet iets geweest zijn. Je gaat niet zomaar weg. Ik druk de gedachte weg en kijk om me heen. Ik zie waar we aan komen.

Nee toch.. Er liggen halters op het gras. Het ziet er naar uit dat we naar krachttraining gaan. Dit wordt hem niet. Jeffrey ziet mijn bezorgde blik en bevestigt waar ik al bang voor was. "Krachttraining." Ik bijt op mijn lip. Mijn handen voelen zweterig, dat gebeurt wel vaker als ik zenuwachtig ben. Ik veeg ze snel af aan mijn broek en ga naast Jeffrey lopen. We komen op het veld aan. Dezelfde trainer als vanmorgen staat op het veld, met zijn handen over elkaar, blik boos. Iedereen gaat op een rij staan. De trainer begint zijn verhaal. "Krachttraining deze avond. Iedereen weet wat hij moet doen. Groentje." Hij richt zich tot mij. "Jij. Liggen. Push-ups." "Wat?" stamel ik. Bijna zeker wetend dat ik heel erg voor gek ga staan. "Je hoort me wel. Liggen." Hij lijkt er lol in te hebben. "Jongens, weg." Alle jongens lopen weg en gaan trainen. Ik ga op de grond liggen. Mijn buik voelt koud. Het is koud. Stomme Suzan. "Nu. Push-ups." Ik begin push-ups te doen. Het gaat makkelijker dan ik had verwacht. De trainer telt mee. "één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht , negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien." Mijn armen beginnen pijn te doen, maar ik laat het niet merken. Ik ga gewoon door. "zestien, zeventien, achttien. Je doet het beter dan ik verwacht had, groentje. twintig, eenentwintig, tweeëntwintig." Mijn armen branden, maar ik ga nog steeds door. Ik heb geen idee hoelang ik nu al bezig ben. Ik doe wel push-ups, maar het gaat niet echt snel. Het maakt me niet uit. Waar ben ik nu? Dertig? De trainer is nog aan het tellen "vierendertig, vijfendertig, zesendertig, zevenendertig.." Ik ga het niet meer lang volhouden. "negenendertig, veertig." Ik laat me op mijn buik voelen. Het gras voelt koud, maar dat is het enige wat ik nu wil. Ik heb het heet. Ik voel me zweterig. De trainer begint langzaam te applaudisseren. "Goed gedaan hoor, groentje. De meeste nieuwe komen maar net tot twintig." Ik voel een soort triomf opborrelen. Dus ik kan toch iets. Niet echt iets vrouwelijks, maar liever iets dan niets. Ik ga op mijn rug liggen en doe mijn ogen dicht.

Na een loodzware training loop ik met de jongens naar onze verdieping. Verdieping 3. Ik loop ergens achteraan, nog vermoeid. John komt naast me lopen. "Goed gedaan." "Dank je" zeg ik. Ik heb het best goed gedaan, voor mijn doen. De jongens zijn nog steeds allemaal een stuk beter en sterker, maar voor mijn doen. John loopt weer naar de andere jongens. Om bij verdieping drie te komen moet je natuurlijk ook langs verdieping 1 en 2, en op verdieping 1 kom ik Demi tegen. "Wat zie jij eruit." zegt ze. Ik moet er inderdaad niet al te charmant uitzien, met gras op mijn kleren, onder het zweet en met vet haar. "Je zou moeten douchen." Ik staar haar aan. "Op je bed liggen als het goed is ook een tandenborstel en een handdoek." Ik staar haar nog steeds aan. "Wat kijk je nou?" zegt ze uiteindelijk. "Demi, hoofd erbij. Douchen. In een slaapkamer met alleen jongens, zonder slot. Klinkt niet erg aanlokkelijk, vind je ook niet?" Demi lacht. "Ga je kleding maar halen, op onze verdieping hebben de badkamers wel sloten." Ik bedank haar en doe wat ze zegt.

Ik douche in kamer 410. Als ik onder de douche vandaan kom trek ik de kleding aan die ik aanhad toen ik hier kwam, hoewel ik eigenlijk bijna moet gaan slapen. Met nat haar loop ik naar mijn eigen slaapkamer. Ik verbaas me erover hoe stil het is. Ik heb eigenlijk geen idee hoe laat het is. Ik zoek naar een klok en vind een horloge op Davids nachtkastje. Elf uur. Tot hoe laat is die training wel niet geweest? Ik weet dat het donker was, maar dan is het toch nog niet zo laat? Ach ja, het zal wel. Maar, waar moet ik in slapen? De kleding die op mijn bed lag hebben Jeffrey en ik in kamer 410 gedumpt, dus ik heb eigenlijk niets. Ik kijk de kamer rond en zie Jeffrey liggen. Gelukkig ligt hij op het onderste bed, ik heb geen zin gehad om dat stomme trapje op te klimmen. Ik loop naar hem toe. Oké, dit gaat gênant worden. Ik duw tegen zijn schouder. "Jeffrey" fluister ik. En dan nog een keer. "Jeffrey." Sloom doet hij zijn ogen open. "Wat is er?" fluistert hij. "Ik.. Ik.." stamel ik. Oké, dit is dus nog veel gênanter dan wat ik had verwacht. "Ik heb niets mee waar ik in kan slapen.. Heb jij misschien iets?" Jeffrey gaat rechtop zitten en vist zijn tas onder het bed vandaan. "Hier, trek dit maar aan." Het is een t-shirt, voor mij veel te groot. Waarschijnlijk voor hem zelfs te groot. "Bedankt. Welterusten" fluister ik. "Truste." Hij zet zijn tas weer onder zijn bed, draait zich om en valt vrijwel direct in slaap. Omdat ik er vrijwel zeker van ben dat iedereen slaapt, kleed ik me gewoon in de slaapkamer om. Ik kruip mijn bed in en val meteen in slaap.

Ik word wakker van Jeffrey. "Evy, Evy, EVY. Mijn god word eens wakker." Ik open mijn ogen en wrijf met mijn handen over mijn gezicht. "Jij bent echt niet wakker te krijgen, serieus." Ik kijk recht in Jeffrey's lieve lachende ogen. Ik glimlach. "Sorry." Mijn stem klinkt vreemd. "Oh gosh mijn stem." Ik lach zonder geluid te maken. "Over een kwartier moeten we ontbijten. Schiet op. Ik zou Suzans shirt niet aantrekken, het is vreselijk koud. Het boeit niet dat alles vies is. Het is vrijdag, ze halen vanavond de was op." Ik ga overeind zitten. Alle jongens zijn of al bijna aangekleed, of al helemaal. Hoe kunnen ze zo gedisciplineerd zijn? Mijn kleding hangt over de rand van het bed. Ik pak het zwarte t-shirt. Zo snel mogelijk trek ik Jeffrey's shirt uit en het mijne aan, in de hoop dat niemand het heeft gezien. Suzans broek is van de rand van het bed gevallen, dus ik ga naar beneden en trek het aan. Het boeit me ook eigenlijk niet dat ze me in mijn onderbroek zien. Het zou toch wel gebeuren. Ik trek mijn schoenen aan en loop met mijn handdoek naar de badkamer. Ik was mijn gezicht. Ik zie er gelukkig niet heel erg moe uit. Dan loop ik achter David aan de slaapkamer uit. Hij was net op hetzelfde moment klaar als ik. Alleen Alex en John zijn nog in de slaapkamer over. Na Jeffrey mag ik David denk ik het meest, hoewel John en Sam ook erg aardig zijn. Eigenlijk zijn alle jongens wel aardig. Allemaal behalve Alex.

We gaan aan de ontbijttafel zitten. Op tafel staan een bord met brood, wat kannen water, een schaal met appels en een stuk kaas. Ik pak een appel en begin er aan de knabbelen. De jongens zijn alweer druk in gesprek, maar ik hou me er een beetje buiten. Ik let pas weer op als John zegt: "Ik denk dat ze dit gewoon altijd heeft tijdens het eten." John en David, die naast me zitten, geven me allebei een por. Ik lach en eet mijn appel op.