On fire (voltooid)

Hoofdstuk 46

Jeffrey? Wat doet die daar? Oké, ik weet het natuurlijk wel, maar dat betekent niet dat het me aanstaat. Hij zou in leven blijven. En nu staat hij met een stuk of zes pistolen op zijn hoofd gericht. Lijkt me niet goed. Aan de andere kant ben ik blij dat hij in ieder geval nog leeft. Blijdschap en angst vermengen zich op een vreemde manier in mijn lichaam en ik bijt min of meer glimlachend op mijn lip. Jeffrey's mond lijkt te bewegen, maar ik ben zo hoog dat ik niet kan horen wat er gezegd wordt.
"Wat zeggen ze?" roep ik naar Marion en Verona.
"Ik weet het niet, ik kan ze niet verstaan" roept Verona terug.
"Ik ook niet" roept Marion.
"Laten we naar beneden gaan" zeg ik. Ik loop naar Verona, die het dichts bij de lift staat. Marion loopt ook naar ons toe.
"Hoe wil je dat doen?" vraagt Verona.
"De lift misschien?" zeg ik sarcastisch.
"Je weet niet of hij wel open gaat, die vorige gast had een of andere scanner." zegt Marion.
"We kunnen het op z'n minst proberen." zeg ik, terwijl ik naar de lift loop. Zoals verwacht krijg ik hem niet open. Er is een irisscanner.
"We moeten een bewaker ontvoeren." constateer ik. Op dat moment komt Alex het gangetje uit gelopen. Woedend kijkt hij om zich heen.
"En daar zullen we onze bewaker hebben. Verstop je in dat gangetje, ik zorg ervoor dat hij daar langs komt en dan pakken jullie hem." zeg ik. Marion en Verona rennen snel het gangetje in en gaan klaar staan. Ik loop op Alex af.
"Dag Alex" zeg ik opgewekt. Hij kijkt me woedend aan.
"Evelien" gromt hij. Je leest het goed, hij gromt. Een laag en dierlijk geluid.
"Hoe gaat het?" vraag ik vrolijk.
"Niet zo goed. Gek hè, met blauwe ballen?" zegt hij sarcastisch.
"Beetje wel." zeg ik met een glimlach. Ik sta nu een meter of tien van hem verwijderd. Hij gromt. Ik zet nog een stap naar hem toe. Ineens rent hij op me af. Snel draai ik me om en ren ik weg. We passeren een aantal gangetjes en als we bij de laatste gang zijn, springen Verona en Marion tevoorschijn en grijpen ze allebei een hand. Je zou zeggen dat een achttienjarige jongen sterker is dan twee jongere meisjes, maar dat is in dit geval niet zo. Alex probeert te ontsnappen maar Marion en Verona weten hem nog aardig in toom te houden.
"Meekomen!" beveel ik. Ik loop voor ze uit en Verona en Marion duwen hem voort. Als we bij de lift aankomen, zeg ik: "Hou je oog voor de scanner."
"Dacht het even niet." zegt hij. Ik rol met mijn ogen.
"Alexander, je krijgt tien seconden om je te bedenken. Daarna zorg ik ervoor dat dat oog voor die scanner komt en reken er maar op dat dat hardhandig zal gaan." zeg ik.
"Ga je gang maar." zegt hij. Ik sla mijn armen over elkaar en tel dan langzaam af vanaf tien.
"Tien.. Negen.. Acht.. Zeven.. Zes.. Vijf.. Vier.. Drie.." Ik bespeur enige twijfel in zijn ogen.
"Twee.." Nog steeds doet hij niets.
"Één.." Nope, niets.
"Nul. Je hebt gekozen." Ik prik mijn duim in zijn nek en hij beweegt zijn hoofd in een reflectie naar achter. Ik grijp zijn haar vast en houd zijn hoof voor de scanner. Uiteraard sluit hij zijn ogen, dus ik open een van zijn ogen met mijn vingers. Behoorlijk creepy. Na twee seconden gaat de liftdeur open.
"Bedankt voor je medewerking, schatje." zeg ik spottend, waarna ik de lift in stap. Verona en Marion duwen hem een heel eind weg, stappen dan snel de lift in en dan sluit de deur. Alex slaat tegen de glazen wand, maar natuurlijk gebeurt er niets. Ik glimlach en zwaai naar hem, waarna hij zijn middelvinger opsteekt. Ik werp hem een handkusje toe en dan gaat de lift omlaag.
"Hebben jullie enig idee wat er aan de hand is?" vraagt Verona.
"Het is Jeffrey. Hij komt ons halen. Joost mag weten hoe hij binnen is gekomen." zeg ik. Ik staar door de glazen wand van de lift. De vloer komt snel dichterbij. Als we beneden komen en uitstappen, wenkt Jeffrey ons. Snel rennen we zijn kant op, de bewakers ontwijkend. We gaan naast Jeffrey staan.
"Oké, dan wil ik jullie hartelijk bedanken voor jullie medewerking." zegt Jeffrey droog, waarna hij naar de deur knikt als teken dat wij weg moeten gaan. Marion, Verona en ik rennen snel naar de deur.
"Doei." zegt Jeffrey, waarna hij achter ons aankomt. Buiten staan soldaten, maar iets zegt me dat die niet van Gran Alcance zijn. Het logo op de uniforms bevestigt dat. Ze zijn van Survival. 
"Kom, we pakken die tank daar" zegt Jeffrey terwijl hij naar een donkergroene tank verderop wijst. Ik heb even nodig om te beseffen dat we vrij zijn, niet meer in handen van Gran Alcance. Geen bezit meer, niet zomaar een testobject. We joggen naar de tank en klimmen erin. De binnenkant ziet er anders uit dan die van de tank die we van Nederland hadden gestolen om naar Gran Alcance te komen. De tank is vrij klein dus Verona, Marion en ik zitten opgepropt achterin. Jeffrey zit samen met een chauffeur voorin. De tank komt in beweging en het blijft even stil. 
"Waarom kwamen jullie ons halen?" vraagt Marion ineens. Het is niet Jeffrey, maar de chauffeur die antwoord.
"Jullie zijn van onschatbare waarde. Gran Alcance kon door het bestuderen van jullie hersenpatronen, DNA, zintuigen et cetera genetisch gemanipuleerde soldaten maken die hen onoverwinnelijk zou kunnen maken. En daarbij zou het laatste onderdeel van de zogenaamde Excellentietest bestaan uit scans van jullie hersenen en eventueel een anatomische test." zegt hij. Ik herken zijn stem als die van Julius.
"Anatomisch? Ze wilden ons ontleden?!" roept Verona door de tank.
"Ja, als dat nodig zou zijn wel." zegt Julius droog.  

"Waar gaan we heen?" vraagt Marion. Hoewel er honderden vragen in mijn hoofd rondspoken, weiger ik iets te zeggen. Of beter nog; durf ik niets te zeggen. Hoe zou Jeffrey mijn verraad hebben opgepakt? 
"We gaan naar ons hoofdkwartier. Maak je geen zorgen, het is heel goed verstopt. Daar zullen jullie de komende weken veilig zijn." zegt Julius. 

Het half uur daarop pulk ik aan mijn armbandje en stellen Verona en Marion vragen. Julius geeft antwoord en Jeffrey is stil, net als ik. 

"Oké dames, dat zijn genoeg vragen. Jullie klimmen zo die tank uit en springen er af. Jullie rennen het bos in, samen met Jeffrey. Hij brengt jullie naar het hoofdkwartier. Wij doen een afleidingsmanoeuvre door verder te rijden." zegt Julius, waarna Jeffrey het luik opent. 
"Na u" zegt hij met een geforceerde glimlach tegen Marion. Marion klimt door het luik en daarna Marion. Dan volg ik en Jeffrey is de laatste die de tank uit klimt. Als hij het luik sluit, springen Marion en Verona de tank al af. Daarna spring ik de tank af. Ik val bijna maar weet op het nippertje mijn balans te bewaren. Jeffrey komt na mij en valt ook net niet. We rennen snel het bos in. 

Jeffrey haalt Marion, Verona en mij in en gebaart dat we stil moeten zijn en hem moeten volgen. Zo stil mogelijk volgen we hem. De geluiden van de straat verdoezelen het enige geluid dat we maken, maar naarmate we dieper het bos in komen, worden de onvermijdelijke geluiden toch duidelijker hoorbaar. 

"Jeffrey, waar de hel gaan we heen?" vraagt Verona op een gegeven moment.
"Blijf stil en volg mij." antwoordt Jeffrey. Op het moment dat Verona met haar ogen rolt, hoor ik van veraf ineens geluid. Ik blijf stil staan. Jeffrey kijkt me vragend aan.
"Ik hoor iets." fluister ik, "Ja, shit. Daar zijn ze denk ik."
 Ineens zie ik een zwart stukje stof bewegen.
"Shit! Rennen!" roep ik. We zetten het alle vier op een rennen, maar Gran Alcance is ineens heel dichtbij. Een stuk of zes soldaten rennen ineens tien meter achter ons. Het eerste schot wordt gelost en ineens moeten we de bomen gebruiken als beschutting omdat we anders geraakt worden. We zigzaggen tussen de bomen door en proberen de soldaten af te schudden, maar ze blijven maar achter ons. Als een soort irritante, hardnekkige puist. Maar dan nog erger. Ineens zie ik een meer, een heel breed meer. Als we naar links gaan zullen de soldaten ons de pas af snijden en hetzelfde geldt voor als we naar rechts gaan.
"CRAP!" schreeuwt Marion. Jeffrey zegt niets en sprint op het meer af.
"Ben jij gek? We zullen doodvriezen of verdrinken!" schreeuwt Marion.
 "Liever verdronken in een poging de overkant te bereiken dan doodgeschoten door Gran Alcance." schreeuw ik terug. Ik weet dat het dom is en dat we hoogstwaarschijnlijk doodgaan, maar ja, dat is beter dan alsnog in de handen van Gran Alcance komen.

"Duiken!" roept Jeffrey.
Dus dat doe ik. 

EINDE

--- 

Laatste hoofdstuk opgedragen aan @yannah2002_ omdat je een hele trouwe lezer bent, heel lief! Dankjewel :) x