On fire (voltooid)

Hoofdstuk 6

Ik bekijk het schema. We moeten elke dag om zes uur opstaan, behalve op zondag. Dat wordt nog wat, bij mijn moeder stond ik altijd na elf uur op. "Je kleding ligt op je bed." zegt Jeffrey. Ik klim op het bed en bekijk de kleding. Veel te groot. Ik hou het t-shirt omhoog. "Kom mee, we halen bij 200 wel kleding die je wel past." Ik glimlach en kom van het bed af. Hij houdt de deur open en we lopen de hal op. "Kun je... uhmm.. kun je misschien uitleggen hoe alles werkt?" vraag ik ongemakkelijk. Hij glimlacht en knikt. "Nou, waar zal ik beginnen. Je weet dus dat we in oorlog zijn en dit is het kamp van midden Nederland, waar de soldaten trainen. Wij zijn de soldaten. We zijn ingedeeld op skills, 401 is het best, dan 402, 403, 404 enzovoort. Ook zijn we ingedeeld op leeftijd, maar daar is bij jou duidelijk wat misgegaan. We hebben een schema, wat je al gezien hebt en we moeten ons daaraan houden. Als je je ontbijt, lunch of diner mist heb je pech, maar je mag geen trainingen missen. Het schema kan elke dag onderbroken worden voor een aanval." ik knik. "Je krijgt kleding om te vechten van het kamp, maar de rest heb je zelf als het goed is meegenomen." Oeps. Ik heb niets mee. Alleen de zwarte broek, het zwarte t-shirt en de zwarte jas die ik aan heb. En natuurlijk mijn moeders armbandje. "Je had geen tas bij je toen je de kamer binnen kwam. Ligt die nog in de truck?" Ik schud van nee en kijk omlaag. "Lekker goed voorbereid." Jeffrey glimlacht. "Nee.. Sorry, ik kreeg de vraag ineens, om hier te komen bedoel ik. Mijn moeder wilde het niet en ik ben 's ochtends vroeg toen ze nog sliep het huis uit geslopen." We komen aan bij het einde van de hal en nemen de lift naar beneden. Naar de verdieping van 200. "We zoeken hier wel wat kleren voor je." zegt Jeffrey. "Bedankt" zegt ik blozend. "Als het goed is is kamer 410 zo goed als leeg. Er zijn veel 16-jarigen die een steentje bij willen dragen. We hebben maar vier 200-teams en er zijn er negen van 400." We lopen naar kamer 410. Hij doet de deur open en ik zie Demi zitten, samen met een ander meisje en twee jongens.

"Wat doe jij nou hier?" vraag ik aan Demi. "Je zat toch in 404?" Ik kijk haar vragend aan. "Ja, maar het was zo druk.. En.." Ze stottert een beetje, alsof ze bang is dat er iets gaat gebeuren nu we haar hier gevonden hebben. Ik lach. "Niets aan de hand hoor, ik zal niets zeggen. Zijn hier nog kleren? De kleding van 200 is een beetje te groot.." Demi staat op en vist de kleding van een bed. In deze kleedkamer lijken veel meer bedden te staan, maar de kamer is ongeveer even groot. Ze gooit de kleren naar me toe en ik vang ze. Ze gooit een paar schoenen naar Jeffrey. "Die kun jij wel voor haar meenemen, toch?" Jeffrey knikt en we lopen de kamer uit.

"Hoe ken je Demi?" vraagt Jeffrey. "Hoe ken jij Demi?" vraag ik en ik frons mijn wenkbrauwen. "Er zijn vijf meiden in dit hele kamp, als je jou meetelt. Ik ken ze wel. Maar serieus, hoe ken je haar?" "Ze zat ook in de truck waarmee ik kwam." Jeffrey fronst zijn wenkbrauwen. "Ze is hier al heel lang, dat zou moeten betekenen dat ze weggelopen is. Achja, het doet er ook niet toe." Ik kijk naar hem als hij praat, hij is knap en erg gespierd. Even zijn we stil. Dan vraag ik: "Hoe heten de andere jongens eigenlijk? Ze hebben zichzelf niet eens voorgesteld.." Jeffrey begint de namen op te noemen en zegt hun uiterlijke kenmerken erbij, zodat ik weet wie wie is. Alex, eigenlijk Alexander maar iedereen noemt hem Alex, donkerbruin haar, niet er lang. John, donkere huid, zwart haar. Daan, licht bruin haar en tattoos op zijn armen. Sam, rood haar, erg lang. Daniel en David zijn een tweeling, die mag ik uit elkaar houden. Matthijs, blond. Guus, zwart haar en hele blauwe ogen. Dan heb je Jeffrey en mij en kom je uit op tien. Tien leden van 201. Jeffrey is net klaar met vertellen als we aankomen bij onze kamer. Hij opent de deur, de anderen zijn al vertrokken naar het ontbijt, dat nu ongeveer bijna afgelopen moet zijn. "Kleed je maar om en kom naar beneden. We hebben nog tien minuten en dan moeten we naar onze training, jou eerste training. Ik neem wel wat eten voor je mee." En hij loopt al weer weg.

Omgekleed kom ik aan in de eetzaal, waar alleen team 201 en een ander team zijn. Mijn team staat op het punt om te vertrekken. Ik loop naar ze toe. "Hey." zeg ik. Deze keer krijg ik wel enigszins vrolijk antwoord. Jeffrey moet wel iets tegen ze gezegd hebben. Het boeit ook niet. Ik ben de enige die de kleding van het kamp aan heeft. We lopen naar buiten, naar het veld waar we training hebben. Jeffrey geeft me een broodje en ik eet het snel op. Op het veld zie ik een man staan. Hij kijkt niet al te vrolijk. Het is een grote man met zwart haar en tatoeages. "Goedemorgen heren." Hij kijkt de groep rond. "We hebben een groentje, zie ik. Stel jezelf eens voor." "Ik ben Evy." zeg ik, maar volgens mij klonk het niet echt zelfverzekerd. "Een dame. Dat is nummer vijf. We beginnen gewoon met de training. Eerst rennen. Go go go!" De jongens beginnen te rennen en ik ren achter ze aan. Al gauw loop ik achter. Hoe ga ik ooit net zo goed worden als deze jongens? Waarom zit ik ooit in team 201? Waarom zit ik überhaupt in een team met een 1 als laatste cijfer? Ik heb een goede conditie dus ik raak niet moe, maar ik kan de jongens niet bijhouden. Alex komt naast me lopen. Jeffrey had gelijk, hij is niet erg lang. Hij is maar een paar centimeter langer dan ik. "Kun je ons niet bijhouden, groentje?" zegt hij spottend. Voordat ik iets kan zeggen is hij al weer weg. Ik ga het nooit halen.

Na een kilometer of vijf zijn we klaar met rennen en ik heb een behoorlijke achterstand opgebouwd. We zijn weer terug bij de trainer. "Niet al te snel dus." zegt hij. Ik zeg niets, geen zin om tegen hem in de gaan. "Misschien doe je het beter bij het schieten." Schieten. Daar had ik niet aan gedacht. Ik moet natuurlijk ook leren schieten. Er komt een brok in mijn keel bij het idee. We lopen naar een tafel met geweren en alle jongens pakken een geweer. Ik pak de laatste en loop achter de jongens aan richting de doelwitten. Het zijn houten planken met mensen erop geschilderd. Er staan er tien, voor ieder één. Ik ga achteraan staan, naast Daniel of David. Ik neem de pose aan die hij aanneemt en schiet. Een knal en een schok. De kogel gaat ver, ver naast en ik had de schok niet verwacht. Ik zet een paar stappen achteruit door de schok. Het geluid raast nog na in mijn oren. Nog een keer. Ik neem dezelfde pose aan en probeer het opnieuw. Deze keer ben ik klaar voor de schok en de knal, maar de kogel gaat nog steeds ver naast. Ik heb het al een stuk of zes keer geprobeerd en mijn kogels moeten bijna op zijn als Daniel / David, geen idee wie, besluit om me te helpen. "Hulp nodig?" Ik knik en Daniel / David komt naast me staan. "Doe mij maar na." Hij gaat voor mijn doelwit staat en neemt een pose aan, dezelfde die ik net had. "Je moet je goed concentreren op het doel, op waar je wilt schieten." Hij steekt zijn armen vooruit, klaar om te schieten. "Ik ben trouwens David." Hij richt zich tot het doelwit, staat een paar seconden stil, haalt adem en schiet. Recht op de plek waar het hart van de man zou zitten. Wow. "Nou, probeer het zelf maar eens." Hij doet een stap achteruit, vindt het helemaal niet bijzonder dat hij recht in het hart schoot. Ik kijk naar zijn eigen doelwit. De gaten van de kogels zitten in het hart, het hoofd en het been. Hij is hier echt heel erg goed in. Ik richt me tot mijn doelwit. Eerst maar eens raak leren schieten.