On fire (voltooid)

Hoofdstuk 8

Ik kijk Jeffrey aan. Hij is knap. "Waarom vertel je dit?" vraag ik. Hij blijft even stil en zegt dan: "Omdat ik denk dat jou moeder iets meer weet dan je denkt. Dit symbool kennen de normale mensen niet. Zij wel. En daarbij vond ik gewoon dat je moest weten." Hij is weer even stil. "Maar nu denk ik dat we moeten gaan." We lopen de kamer uit. Demi is ondertussen teruggekomen. Ze staat in de gang te praten met een jongen. "Ik ga even met Demi praten, oké?" Hij knikt en ik loop naar Demi toe. Jeffrey gaat naar onze eigen verdieping.

Demi had me nog niet gezien, dus ze schrikt als ik zeg: "Hoi Demi" Ze draait zich om en ik lach. "Je schrikt wel snel voor een soldaat" grap ik. Het gevolg is een por. "Heb je misschien trainingskleren voor me? Ik heb niets bij me." "Lekker goed voorbereid." Ze is de tweede die het zegt, maar bij haar bied ik mijn excuses niet aan. "Dat hoor ik vaker." Ik geef haar een knipoog en loop achter haar aan haar kleedkamer in. Ze loopt naar waarvan ik uitga dat het haar bed is en geeft me wat kleren. "Ik heb zelf niets, maar deze zijn van Suzan. Ze is pas naar huis gegaan. Ze kon het niet meer aan denk ik." Het is dus niet haar bed. Het voelt raar om in iemands kleren te lopen die ik niet eens ken. Toch neem ik de kleding aan. Ik moet toch ergens in trainen. "Bedankt" zeg ik met een glimlach. Ik draai me om en loop weg. Demi loopt achter me aan en als we bij de deur is zegt ze zacht "Die Jeffrey is wel een lekker ding, hè?" Ik lach. Wat een debiel. Dan loop ik de kamer uit, naar mijn eigen slaapkamer.

Ik kom bij de slaapkamer aan en loop de drukte in. De jongens zijn maar met zijn negenen, maar weten toch vrij veel geluid te produceren. "Hée Evy!" Het is Guus die dat zegt. "Hey Guus." "Heb je trainingskleding weten te scoren?" vraagt hij. "Jup" zeg ik. "Sexy hoor." Sexy hoor? Waar slaat dat nou weer op? Ik heb de kleding nog niet goed bekeken, maar als ik het doe snap ik wat hij bedoelt. Het is een grijze broek, bijna zwart en een donkergroen shirt, het is zo kort dat het waarschijnlijk tot mijn navel komt. Serieus Suzan? Blijkbaar wel. "Zeker" zeg ik. Ik loop de badkamer in om het te passen. Snel kleed ik me om, straks komt er iemand binnen. Er zit geen slot op de badkamerdeur.

Ik heb Suzans kleding aan en kijk in de spiegel. Alles past. Gelukkig. Het voelt wel vreemd om zomaar met een blote buik rond te lopen. Ik kijk naar mezelf. Mijn blonde haar, bijna wit, begint weer langer te worden, maar het is nog steeds heel erg kort. Mijn blauwe ogen lijken nog veel blauwer door de donkere kleding. Gelukkig ben ik vrij dun, anders had ik nooit in deze kleding durven lopen. Ik heb er mijn eigen zwarte gympen onder aan. Het staat best oké, maar het voelt toch vreemd om erin rond te lopen tussen een groep jongens van 18. "Jo Evy! Kom je ons je kleding nog showen?" roept Sam. Shit, dat was niet helemaal de bedoeling. "We zien het toch wel, vanavond weer training." Hij heeft gelijk. Ik open de deur en kijk naar de jongens die naar me staren. Ik leun tegen de deurpost. Ik bijt op mijn lip. "En?" vraag ik. Het antwoord is een applaus. Stelletje gekken. Ik lach en loop de kamer in.

Ik zit op mijn bed te praten met de jongens, als Matthijs zegt dat het tijd is om te eten. Avondeten. Matthijs loopt de kamer uit en iedereen loopt achter hem aan. Ik loop naast Sam. Ik ben gewoon één van de groep. Éen van de jongens. En dat is precies wie ik wil zijn. Ik hoef geen voordelen of iets, ik ben gewoon één van de jongens. Op onze tafel staat een grote pan. Er staan tien bordjes op tafel. Ik ga ergens zitten en Jeffrey en Daniel komen naast me zitten. Alex kijkt weer chagrijnig. Dat doet hij heel vaak. Ik krijg zo het idee dat hij me niet mag. David staat op en opent de pan. Hij schept een lepel prut op zijn bord. Prut. Ik denk dat het macaroni moet voorstellen. "Macaroni vandaag jongens" hij kijkt om zich heen "en meisje." Ik glimlach. Hij schept voor iedereen wat prut op en dan beginnen we te eten. Ik prik met mijn vork in de prut. "Dat is toch wat anders dan wat je thuis voorgeschoteld kreeg hè?" Alex kijkt spottend. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Nou meer krijg je niet, prinsesje." Dit is nou precies waar ik geen zin in heb. Daniel geeft me een por. "Hé, niet zo chagrijnig kijken." Alex grijnst. Ik mag hem niet. "Ik ben geen klein meisje." zeg ik. "Oh nee? Wat dan?" vraagt Alex schijnheilig. Ik zie haat in zijn ogen. Waarom? Geen idee. "Oké, misschien ben ik het wel. Maar dan hoef je me nog niet zo te behandelen. Behandel me maar gewoon net als de jongens. Ik ben gewoon een van de jongens. En ik zie wel dat je tegen hun niet zo onaardig doet hoor. Ik ben dan pas 16, maar ik ben niet blind, Alexander." Ik grijns. Die zit. Hij kijkt boos. Ik mag hem echt niet.