On fire (voltooid)

Hoofdstuk 26

Ik wordt wakker uit mezelf. Geen schreeuwende jongens, geen nachtmerries, geen wekkers, niets. Gewoon een rustige morgen. Ik ga rechtop zitten en kijk om me heen, maar zie geen jongens. Eerst denk ik dat ze al aan het trainen zijn, maar dan besef ik me dat ze naar een aanval zijn. Ik ga weer liggen en probeer nog te slapen. Ik heb hier toch niets beters te doen. Ik lig een paar minuten te woelen en dan besluit ik dat het me niet lukt om te gaan slapen. Ik ga zitten en sla mijn benen over de rand van het bed. Ik ga even met mijn hand door mijn haar. Het voelt vies en vet. Ik kijk naar het verband om mijn been. Zou ik mogen douchen? Vast wel toch? Ik pak mijn krukken en wil naar de douche gaan, maar besluit dan toch dat ik het even aan Jorieke moet vragen. Ik pak Suzans joggingbroek van de grond en trek hem aan, Jeffreys shirt laat ik gewoon aan. Hoe laat zal het zijn? Daniel heeft zijn horloge vast niet mee naar de aanval. Ik ga naar Daniels bed en pak zijn horloge van het nachtkastje. Half elf. Ik ga naar de gang. In mijn ooghoek zie ik de trap al. Ik heb echt geen zin om weer helemaal naar beneden en naar boven te moeten. Misschien is er iemand in een andere slaapkamer die het wel voor me wilt doen? Ik kan het wellicht proberen.. Ik ga naar de slaapkamer van 202 en klop op de deur. Niemand reageert, dus ik doe de deur open. Er is niemand. Ik ga naar de volgende slaapkamer, die van 203, en klop op de deur. Weer geen reactie en er is weer niemand binnen. 204 is het laatste team van 200, laat er alsjeblieft iemand binnen zijn. Ik klop op de deur. "Heey!" roept een stem die te hoog is om mannelijk te zijn. Langzaam open ik de deur. Ja hoor, een meisje. Ik glimlach. "Evy" zegt het meisje. "Hey" zeg ik, met nog steeds een glimlach op mijn gezicht. "Ik ben Charlot" zegt het meisje. Ze is lang, voor mijn doen dan; zij is achttien, en heeft lang blond haar. "Wat kom je hier doen?" vraagt Charlot. "Ik wilde je iets vragen.." zeg ik, terwijl ik de kamer binnen ga. "Ik ben dus beschoten en nu heb ik dus verband om mijn been. Ik wil graag douchen, maar ik weet niet of dat mag met dit verband. Zou jij naar de ziekenboeg willen gaan en aan Jorieke willen vragen of ik mag douchen met dit verband om? Het neemt voor mij ongeveer een uur in om naar beneden en naar boven te gaan..." Ik kijk naar beneden. "Natuurlijk" zegt Charlot. Ik kijk haar aan, ze heeft een grote glimlach op haar gezicht. "Dankjewel" zeg ik. "Ga maar naar je slaapkamer. Ik kom zo wel naar je toe met het antwoord. Je zit in team 201 toch?" Ik knik, terwijl ik me afvraag waarom iedereen alles van me weet. Ik draai me onhandig om en open de deur. Charlot komt en helpt me met de deur. We lopen de gang in. Ik ga mijn kamer in en zij loop naar de trap naar beneden. Ik ga op mijn bed zitten en wacht op Charlot.

Na vijf tot tien minuten wordt er op de deur geklopt. "Hey" zeg ik. Charlot zegt niets en de deur gaat open. Mijn ogen worden groot als ik zie dat niet Charlot, maar Alex in de deuropening staat. Hij kijkt woedend. Waarom? Dat weet ik ook niet. Hij ziet er vooral heel erg eng uit. Groot, gespierd, boos. Ik kruip wat verder ineen. "Hallo Alex" zeg ik met een beverige stem. "Jij" zegt hij. Ik zeg niets. Dan zie ik dat hij iets in zijn hand heeft. Een mes. Het zal toch niet. Maar dan komt hij naar me toe. Ik tast naar de grond, naar mijn kruk. Ik weet bijna zeker dat hij als vraagteken ook een keer messen werpen heeft gehad. Ik pak de kruk in mijn hand. "Ik? Wat is er?" vraag ik, met nog steeds een beverige stem. "Doe maar niet of er niets aan de hand is." zegt Alex. "Er is iets goed mis met jou." Dan staat hij me te dichtbij. Ik kan erbij met mijn kruk, dus ik sla hem zo hard als ik kan in zijn maag. Hij deins even achteruit terwijl hij naar zijn maag grijpt en springt dan op me af. Ik probeer hem nog een keer te slaan, maar hij heeft mijn kruk al in zijn hand. Ik kan niets meer. Hij is veel sterker dan ik. En dan zit hij naast me en raakt het puntje van zijn mes mijn keel aan. Ik slik. "Jij, jij gaat me nu vertellen wat er aan de hand is." zegt Alex dreigend. Ik blijf stil, terwijl ik mijn opties overweeg. 1) Alex vertellen dat ik excellent ben, terwijl ik zelf niet eens weet wat het is. 2) Zeggen dat ik van niets weet, wat erg dicht bij de waarheid komt. 3) Zwijgen. 4) Gillen. Ik besluit om voor het laatste te gaan en gil zo hard mogelijk. Alex duwt puntje van zijn mes harder tegen mijn keel. "Kop dicht, dom wicht. Zeg het, nu!" Ik sluit mijn ogen, mijn lip trilt. Ik besluit om niets te zeggen, om te zwijgen. Alex zal me niet vermoorden voor hij het weet en ooit moet Charlot terug komen. Hoop ik. Dus ik houd mijn ogen en mijn mond gesloten. Het puntje van Alex' mes boort in mijn keel en ik voel dat er een druppeltje bloed over mijn hals loopt. "Nu." Deze keer zegt Alex het niet schreeuwend, maar fluisterend, wat nog veel angstaanjagender is. Waarom is Alex niet gewoon bij de aanval? Is dit gewoon weer een nachtmerrie en ben ik in slaap gevallen toen ik op Charlot aan het wachten was? Maar dat kan niet, wat ik voel het mes echt tegen mijn keel aan en ik voel de druppels bloed over mijn hals lopen. Ik besluit over te gaan op een andere tactiek. "Wat wil je hiermee bereiken, Alex? Waarom ben je niet gewoon bij de aanval, net als alle andere jongens?" vraag ik, op een zo rustig mogelijke toon. Ik open mijn ogen en kijk naar de angstaanjagende jongen voor me. Met mijn kruk kan ik nog steeds niets, want Alex heeft het uiteinde nog steeds in zijn ene hand. Ik zie dat Alex even denkt en voel het mes wat minder hard tegen mijn keel aan. "Ik wil antwoord" zegt Alex. "Waar wil je antwoord op?" Ik voel het mes weer wat minder hard. "Op wat er aan de hand is." "Waarom?" Weer voel ik het mes minder. "Omdat ik het wil weten, verdomme." "En wat als ik je het antwoord niet kan geven?" Het mes raakt mijn keel niet meer aan en ik grijp mijn kans. Ik duik opzij en laat mezelf van het bed vallen, zodat ik naast mijn andere kruk lig. Alex herstelt zich even en komt dan op me af, maar ik heb mijn tweede kruk al vast. Met twee handen sla ik er volhard mee tegen zijn scheen, zodat hij even niet kan lopen. Ik kruip verder bij hem weg. Ik weet dat ik niets kan, liggend op de grond met een kruk in mijn hand tegen een achttienjarige, maar ik kan het in ieder geval proberen. "Zoals dit. Je bent veel te snel en slaat veel te hard voor een zestienjarig meisje." zegt Alex woedend. Hij staat nu boven me en kijkt naar beneden met het mes in zijn hand. Ik houd hem op afstand met mijn kruk. Ik adem heel zwaar en begin langzaam moe te raken. Maar ik houd vol en blijf hem op afstand houden met de kruk. Dan hoor ik stemmen op de gang. Ik gil zo hard als ik kan dat ze hierheen moeten komen, en dat doen ze, want binnen twee seconden staan Charlot en Jorieke in onze slaapkamer. "Help me!" schreeuw ik. Alex lijkt nog bozer dan eerst. Charlot loopt naar ons toe, maar Alex richt zijn mes op haar. "Als je het niet vertelt, zal ik haar vermoorden." Verdomme. In mijn ooghoek zie ik dat Jorieke iemand belt, ze is waarschijnlijk hulp aan het halen. Ik lig op de grond, met mijn kruk omhoog, Alex staat met zijn hoofd in mijn richting en zijn mes richting Charlot, Charlot staat met haar handen omhoog. Ik probeer Alex te kalmeren, maar niets helpt. Hij staat daar als versteend, maar bij elke beweging die Charlot maakt, doet hij alsof hij gaat gooien. En dan komt Julius binnen. We zijn gered. Hoop ik.