On fire (voltooid)

Hoofdstuk 28

Ik heb me weer aangekleed en zit op mijn (tijdelijke) bed. Ik heb geen zin om iets te doen. Niet om te zeuren of zo, maar ik ben er gewoon echt even klaar mee. Al dat gezeur; 'excellent' of zo zijn, dat stomme been, Alex... Blugh. Tijd om iets leuks te doen. Tijd om iets te doen waarbij ik geen gezeur krijg. Kan dat eigenlijk wel hier? Charlot zal onderhand wel naar training zijn, en datzelfde geldt voor Demi. Ik hinkel naar Daniels nachtkastje en pak zijn horloge. Het is bijna twaalf uur. Bijna tijd voor lunch! Dan zie ik de jongens weer! Dan dringt het tot me door dat de jongens bij een aanval zijn. Shit, dan zit ik dus nog alleen. Ik kan misschien wel naar beneden gaan, in de hoop dat daar iets te doen is... Ik zit nog een paar minuten op het bed om mijn opties te overwegen en besluit dan dat naar beneden gaan eigenlijk de enige optie is die ik heb. Ik pak mijn krukken en ga naar de deur. Ik open onhandig de deur en sluit hem -als ik erdoor ben- net zo onhandig. Ik begin aan de lange weg naar beneden. Het neemt ongeveer tien minuten à een kwartier in voordat ik eindelijk beneden ben. Gewoonlijk duurde het nog geen vijf minuten. Die gedachte duw ik meteen weer weg. Ik kijk om me heen en zie dat er heel veel teams aan het eten zijn, waaronder het team van Demi en Charlot. Mijn tafel is, tot iedereens grote verbazing, leeg. Ik voel mijn maag knorren. Misschien moet ik maar eens wat eten gaan halen. Ik ga naar de deur die leidt naar de keuken en klop erop. Eerst krijg ik geen reactie, maar dan hoor ik iemand schreeuwen: "Ja?!". Voorzichtig open ik de deur en zie vrouwen die druk bezig zijn om alle overige teams van eten te voorzien. "Uhm, ja. Kan ik misschien een broodje krijgen?" stamel ik. Er is maar één vrouw die het gehoord heeft, en dat is niet Janneke. Janneke is nog druk bezig. "We zijn druk bezig," zegt de ene vrouw die het gehoord heeft. "Maak zelf maar wat. Daar achter ligt brood." De vrouw wijst naar een keukenkastje achter in de keuken. Nu ik haar beter bekijk, zie ik dat het geen vrouw, maar een meisje is. Ze heeft rood haar en sprankelende groene ogen. "Bedankt," zeg ik. "Geen probleem," antwoordt het meisje. Ze loopt snel weer weg om de andere vrouwen, meisjes, te helpen. Ik kom binnen en ga naar het kastje dat ze heeft aangewezen. Ik pak een broodje en beleg en maak een lunch voor mezelf klaar. Ik wil naar de deur lopen, maar de meisjes hebben het zo druk. Ik vraag me af of ik ze ergens mee kan helpen. "Kan ik jullie misschien helpen?" vraag ik met luide stem. De meisjes kijken me aan en een paar knikken. Het is Janneke die als eerst wat zegt. "Kun je nog wat broodjes met kaas maken? We moeten er nog dertig..." Ik knik, zet mijn broodje neer en loop terug naar de broodjes. Ik begin de broodjes te snijden en al snel komt het meisje met de rode haren naar me toe. "Ik help je wel. Als jij ze snijdt, beleg ik ze," zegt ze. Ze loopt weg voor ik iets kan zeggen om de kaas te halen. Ik ga door met snijden en zij komt aan met de kaas. Dus zo doen we het. Ze komt aan mijn linker kant staan en ik leg de broodjes die ik gesnede heb bij haar neer. Zij doet er kaas op en legt ze op een schaal. "Ik heet trouwens Evy," zeg ik. Het meisje glimlacht. "Ik ben Edith," zegt ze. Wat een ouderwetse naam. Ik kijk even snel naar de andere meisjes. Volgens mij willen de meisjes maar al te graag helpen, maar willen ze gewoon niet vechten. Ergens binnen in me voel ik me trots dat de meisjes toch helpen en niet, zoals ik eerst dacht, alles gewoon laten gebeuren zonder iets te doen. Binnen een mum van tijd zijn we klaar met het maken van de broodjes. Edith pakt de schaal en loopt naar de deur. "Kom maar mee," zegt ze, "dan kan je zelf ook wat eten." Ik knik en pak het broodje dat nog steeds ergens op het aanrecht staat. Edith opent de deur met haar ene hand en houdt de schaal vast met haar andere. Ze loopt zelf door de deur, houdt de deur voor mij open en laat hem dichtvallen. Ze gaat naar een tafel toe en ik kijk naar mijn eigen tafel. Hij is helemaal leeg. Verrassend.. Alle jongens, behalve Alex, zijn weg en Alex zit waarschijnlijk ergens bij Julius of zo. Dan zie ik Demi's tafel. Er is nog een plekje vrij, naast Demi. Ik besluit naar haar toe te gaan, dan kan ik ook weer eens met haar praten. Dus ik ga naar haar toe.

"Hey Demi," zeg ik. Demi kijkt om. "Heey! Evy! Kom hier zitten," zegt ze op haar vrolijke Demi-manier. Ik glimlach en ga naast haar zitten. "Jongens, dit is Evy," zegt Demi. "Dat wisten we ook wel.." mompelt één van de jongens. Ik voel het ongemak over het feit dat iedereen mij kent maar ik bijna niemand. "Hoi Evy" zeggen de meeste jongens. Het klinkt grappig, al die stemmen tegelijk. Ik glimlach. "Stel jezelf eens voor," zegt Demi, ze is duidelijk geïrriteerd omdat de jongens dat niet zelf hadden verzonnen. "Ik ben Jason," zegt de eerste jongen. Hij is eigenlijk de enige uit het team die echt knap is. Er zijn wel andere jongens die niet lelijk zijn, maar ook niet echt knap. Jason slaat een arm om Demi's schouder. Ze zijn een stelletje, wat schattig. De andere jongens noemen één voor één hun naam op, maar aan het einde ben ik de helft alweer vergeten. Ik weet alleen Jason en John, omdat er ook een John in mijn eigen team zit. Ik begin maar te eten, team 404 is al zo goed als klaar. "Wat is er gebeurd met je been?" vraagt één van de jongens. Oh, ze weten alleen mijn naam, meer niet. Gelukkig maar. "Beschoten," zeg ik. "Oh, dat is kut," zegt één van de jongens. Ik knik. John kijkt op zijn horloge en zegt dat ze moeten gaan. Er komen onderhand al andere teams binnenlopen voor lunch. De jongens staan op, maar Demi blijfft nog even zitten. Ze geeft me een knuffel. "Gezellig dat je er even was," zegt ze. Ik knik. "Succes met je training," zeg ik. "Bedankt," zegt Demi, "En eet smakelijk nog." "Dankje," zeg ik met een glimlach, en dan loopt Demi achter haar team aan, door de drukte, naar buiten voor training. Ik blijf alleen achter en eet in stilte mijn broodje op. Ik pak een banaan die nog over is van de fruitschaal en drink wat uit Demi's glas. Dan besluit ik om maar weer eens naar boven te gaan. Ik heb toch niets beters te doen. Ik pak mijn krukken van de grond en ga onhandig weg van het bankje. Ik ga naar de trap en begin aan mijn lange tocht naar boven. Gosh ik wil dat Jeffrey hier is. En ik wil dat de oorlog voor bij is. En dat ik niet excellent ben. En tegelijkertijd wil ik niets. Gewoon helemaal niets. Op bed liggen en geen last hebben van alles. Niets. 

Na een half uur, als het niet meer is, ben ik eindelijk in mijn slaapkamer. Ik plof neer op Jeffrey's bed. En dan, ik weet niet hoe, val ik in slaap. In een rustige, droomloze, diepe slaap. Precies wat ik wil.