Şirket ve bürodaki işlerimi bitirmiştim. Eve geçip abime götüreceğim eşyaları alacaktım. Bir de kısa bir duş alıp üstümü değiştirsem iyi olacaktı. Bugün çok yorulmuştum. Şirket ve büroyla aynı anda ilgilenmek zor oluyordu.
Evin bahçesine girip arabayı kapının önüne bagaj kapıya dönük bir şekilde çektim. Arabadan inip iki korumayı alarak eve girdim. Beraber odama geçtiğimizde kutuları gösterdim. "Bunları arabanın bagajına yerleştirin. Ayrıca Zafer'i de geri çağırın."
"Peki efendim." Korumalar kutuları alıp çıktıklarında direk banyoya girdim. Ilık suyla güzel bir duş aldıktan sonra dolabımın karşısına geçip ne giyeceğime baktım. Elime aldıklarımı hızla üzerime geçirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aynadan kendime baktığımda güzel duruyordum. Hemen çantama gerekli eşyaları koyup telefonumu alarak odadan çıktım. Aşağı inerken merdivenin kolunu kaydırak olarak kullanmıştım. Yere atladığımda tam dengemi kaybedecekken tutulduğumda başımı kaldırdım.
"Küçük çocuklar gibisin." Gülerek Arkın'ın yanağından makas aldım. "Çünkü kendimi küçük bir çocuk gibi hissediyorum." Arkın elini yanağına koyup "Kur yapmaya da başladık ha? Ayrıca bacaklarını fazla zorma. Burdan kayıyorsun ama sonunda atlarken dengede durman zor olur." dedi.
"Kur yapmıyorum bu birincisi. Diğerine gelirsek anlaşıldı. Bir daha yapmam. Hadi ben gidiyorum. Çiçek almam lazım daha." Arkın'a el sallayıp evden çıktım. İki korumayı da yanıma alıp yola çıktık. Arabayı süren koruma bir çiçekçinin önünde durunca hemen indim.
Hızla çiçekçiye girip saksılardaki çiçeklere baktım. Güzel olanlardan bir kaç tane alıp parasını ödedim. Çiçekler de arabaya yerleşince hastaneye doğru yola çıktık. Heyecandan yol bile yavaş ilerliyordu sanki.
Haatanenin önünde durduğumuzda korumalar eşyaları alırken ben de onları bekliyordum. Gözüm abimin balkonuna kaydı. Karanlıkta göremesemde biri vardı balkonda. Abim olup olmadığını bilmedim için el sallamadım. Korumalar bütün herşeyi aldıklarında ben çiçekkerin konulduğu kasayı aldım.
Hastanenin bahçesine girdiğimizde bahçede kimse yoktu. Akşam saatleri olduğu içindi büyük ihtimalle. Hastanenin içine girdiğimizde kimseye bakmadan merdivenlere doğru yürümeye başladım. Hızlı adımlarla merdivenleri çıkmaya başladım.
Abimin odasının önüne geldiğimde kapıyı kolumda açtım. İçeri doğru ilerlerken ışıkların kapalı olması beni ürkütsede abim burada olduğu için sıkıntı etmedim. Odanın tam içine girdiğimde gözlerim etrafta gezindi. Abim yoktu.
Arkamı dönmemle gördüğüm karartı çığlık atmama neden oldu. "Şşşt benim Aymira." Korkuyla yukarı baktığımda abimin olduğunu görünce derin bir nefes bıraktım. "Korkuttun." Abim gülümseyerek arkada bir yere uzandı. Işıklar açıldığında elimdeki saksıları yere bıraktım. Adamlarda kutuları bırakınca "Siz arabada bekleyin beni." dedim.
