YETİM 2 (TAMAMLANDI)

(10) Büyük Kriz

İyi okumalar.♤

¤
¤
¤

Sabah uyandığımda iyi hissediyordum. Doğum günümde bu kadar mutlu bir an yaşayacağımı hiç düşünmemiştim. İlk defa abimle yalnız bir doğum günü kutlamamamız da ayrı bir şeydi.

Hediyelerimi boş raflara doldurmuştum. Okuldaki çoğu kişinin verdiği hediye çok güzeldi. Ne kadar buraya gelmek istemesemde şimdi iyi ki gelmişim diyordum. Hayat işte yqrının ne olacağı belli olmuyordu.

Yerden kalkıp Serim'r baktım. Ben niye yerdeydim? Akşam kesin yine bana tekme atmıştı ve ben yorgunluktan hissetmeyip uyumaya devam etmiştim. Ah Serim ah...

Banyoya girip kısa bir duştan sonra saçlarımı kurutmuş formamı giymiştim. Saçlarımı taradıktan sonra odadan çıktım. Bugün ders günümdü ve Ateş asla kaytarmama izin vermeyeceğini söylemişti. Dün ona olan kırgınlığımı karaoke sırasında unutmuş olsamda yine hatırlarıma düşmüştü. Biliyordum o asla beni sevmeyecekti ama niyeyse vazgeçemiyordum.

Onu daha fazla düşünüp moralimi düşürmek istemiyordum. Mutfağa girdiğimde abimin yemek yaptığını gördüm. Ona yardım ederken zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım.

Swrim mutfağa üstü giyinik ama uykulu bir şekilde girdi. "Off başım çatlıyor. Resmen beynimin içinde hâlâ Arkın'ın söylediği şarkı çalıyor." Bende hiç öyle bir sıkıntı yoktu.

"Kahvaltını yap ben sana bir ilaç vereyim." Abimin drdikleriyle gülümsedim. Serim benim imalı bakışlarımı gözünce kızarmıştı ama sessiz kalmıştı. İçeri Ateş girdiğinde yüzümdeki gülümse silindi.

Ateş gözünü üzerime bile değdirmeden masaya oturdu. Ben çayları doldururken abim oturmuştu. Ateş'in çayı hariç çayları götürüp oturdum. Ateş bana bakmadan ayağa kalkıp çayını alıp geri oturdu. Abimin ban aolan bakışlarını görsemde umursamadım.

Apartmandan çıktığımzda havanın soğukluğuyla içim titredi resmen. "Arabayla gidelim." Abim Ateş'i onayladı. "Ben anahtarları almadım." Abim konuşujca Ateş ceplerini kontrol etti. "Ben alıp geliyorum." Ateş hızlı adımlarla aparrmana girdi.

Onu beklerken ellerimi ısıtmaya çalışıyordum. "Olaz, Aymira?" Duyduğumuz erkek sesiyle arkamızı döndük. Tanımadığım adama bakarken incelemeden edemedin.

Üzerindeki siyah takım elbise vardı. İçine giydiği beyaz gömlek ve ince kalın kıravat vardı. Yaşını tahmin edemeyecektim çinkü adam 25 duruyordu ama yüzündeki kırışıklıklardan yaşlı olduğu da belliydi.

Kaşlarımı çatık adama baktım. "Kimsiniz?" Kuşkulu sesi her an ataktayım hissi veriyordu. "Ben Can. Annenizin arkadaşı. Uzun zamandıer ortalarda yoktum." Abim tanımış olacak ki sırtı gevşemişti. "Hatırladım. Annem çok bahsederdi." Adamın gözleri parıldadı. Sanki annemin adını duyunca bir şeyler oluyordu ona.

"Ah.. beni anlatmasını hiç beklemiyordum." Adamın tebessüm etmediyle gözlerim dikkatle kıvrılan dudaklarının üzerinde gezindi. Tebessümü bile acı çektiğini haykırıyordu.

Annemi... seviyor olamaz değil mi? Ağzım kocaman açıldı. Bu gerçek olabilir mi? Kuzen olduklarını bile bile. Şaşkınlığımı bir tarafa atıp abime baktım. "Can abi ben seni fazla hatırlamıyorum. Yanlış anlamazsan kimliğini görebilir miyim?" Hemen öne doğru gidip merakla onu izledim. Cebinden cüzdanını çıkarıp abime ve bana gösterdi. Bir anda bir el uzanıp kimliği aldı. Şaşkınca kimliği alan Ateş'e baktım. Ne yapıyordu? Ayrıca ne zaman gelmişti?

Kimliği evire çevire inceledikten sonra başını salladı. "Gerçek." Ne yani sadece bakarak gerçek olduğunu mu anlamıştı? Can abi kimliği alınca ona baktık. "Siz okulunuza gidin. Benimde burada bir kaç işim var. Okul çıkışı tekrar gelirim. Sizinle konuşmam gereken şeyler var."