T O R N

25

"I'm gonna miss you, baby" Irene said while caressing my face. I can see that she's trying to stop herself from crying but she failed as tears fall down her cheeks.

I smiled weakly and kissed her forehead before I went to look at her face. I swear, my heart shattered into pieces when I saw her swollen eyes due to too much crying. I heave a sigh before I speak. 

"Mamimiss din kita ng sobra. Mag iingat ka dito ha. Don't skip meals. I know how you are when you're busy " I bite the inside of my cheeks to suppress myself from tearing up. 

She hugged my torso and buried her face on the crook of my neck  while nodding her head. I tightened my hug as I swallowed the lump in my throat. Hindi ko na napigilan ang sarili ko na maluha na rin. I hugged her even more and I don't want to let go. I will miss her for sure but I have to face the reality that this wonderful moment with her is just temporary and somehow, we will wake up and needs to go back in reality which is being in a long distance relationship again. It sucks, but we have to endure it. 

"Good afternoon passengers. This is the pre-boarding announcement for flight 89B to Manila, Philippines. Please have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in approximately ten minutes time. Thank you"

I'm starting to let Irene go but she shakes her head. 

"No, huwag muna please" pakiusap niya habang humihikbi at niyayakap ako ng mahigpit. 

Ginantihan ko yun nang mahigpit ding yakap bago ako tuluyung kumawala sa pagyayakap naming dalawa. Nakatungo lang siya at ayaw akong tignan. Inilagay ko ang kamay ko sa ilalim ng kanyang baba at marahan itong iniangat para makita ko ang maganda niyang mukha. 

"Come on, baby, don't cry. Sige ka pag ganyan ka di ako makakaalis niyan" pangungumbinsi ko sa kanya. 

"Hindi ba pwedeng extend pa?" pakiusap niya. Kumikinang ang mga mata niya ng dahil sa mga luhang nangingilid dito. 

I shook my head.

"One week lang ang paalam ko kay tito Calix. Baka magalit na yun sa'kin pa di pa ko umuwi" 

"I'll talk to dad. Papakiusapan ko siyang habaan pa yung bakasyon mo dito" nakangusong sagot niya habang nakatingin sa mga mata ko. I know this look--- she's trying to convince me. 

Umiling lang ulit ako at malungkot na ngumiti. 

"Please don't, babe. May mga naiwan akong commitment sa mga kliyente ko sa Pinas at ayaw ko namang ipagkatiwala yun sa iba. They're my responsibility. Isa pa, ayokong isipin ni tito na umaabuso ako" 

She pouted her lips and forcefully nod her head. Alam ko namang napipilitan lang siyang sumang ayon sa akin. Ngumiti ako at bahagyang yumuko para halikan siya sa labi. Automatically, her eyes closed and kissed me back.

"I'll miss you, babe" she said when we parted and while she's caressing my face staring lovingly from my eyes down to my lips and back to my eyes. 

I smiled sadly. 

"You have no idea how much I am going to miss you. Hihintay ko yung pag uwi mo sa akin, mahal" I grabbed both of her hands and lifted those up so I could kissed it. 

"Yes, baby. Wait for me, okay? Behave ka dun ah!" bahagyang nakakunot ang noo niya na parang may pagbabanta. Tumango naman ako at ngumiti. 

"Ako lang ha" sambit niya ulit habang nakatingin sa aking mga mata. 

"Ikaw lang" nakangiting sagot ko naman sabay nang muling paghalik ko sa kanyang mga labi.

Hindi mawala ang ngiti sa mga labi ko habang nakadungaw ako sa labas ng bintana ng eroplano at nakatingin sa papaangat na pakpak nito. Isa na ata ito sa pinakamasayang linggo ng buhay ko. Dapat dati ko pa siya pinuntahan rito at di na ko dapat pang nagmatigas na pauwiin siya. Napabuntong hininga na lamang ako nang marealized ko kung gaano ako ka childish at kaselfish sa mga naging desisyon ko. Hindi ko inisip ang mararamdaman ni Irene, hindi ko naisip na nahihirapan din siya sa sitwasyon namin. I've been too focused on myself and my emotions to the point na hindi ko na nakita na nasasaktan ko na rin siya. That is the very main reason kung bakit mas pinili kong ilihim yung nangyari sa amin ni Jennie. Alam kong mas masasaktan ko siya pag nalaman niyang nagawa ko yun at ayokong dagdagan pa yung sakit na naidulot ko na sa kanya. I know am being unfair to the both of them. Alam kong deserve malaman ni Irene ang totoo pero hindi ko kayang sabihin sa kanya. This whole week made me reaize how important she is to me. Hindi ko pala kayang mawala siya sa akin. On the other hand, alam kong maling mali rin yung nagawa namin ni Jennie and I have to make things right with her. She's been nothing but a good friend to me at ayokong masira at mawala na lang yung magandang pagkakaibigang nabuo namin dahil lang sa kagaguhan ko, dahil lang hindi ako nakapagpigil sa sarili ko. I have to settle my feelings for her dahil ayokong umasa rin siya sa akin dahil sa mga naging actions ko. I have to talk to her and hope that after we talk, we could get back to what we normally is... FRIENDS.