Be Mine, Again? (Again Trilogy #1)

Chapter 63

CHAPTER 63

" Do you want to go home or dito ka nalang?"

Kakabihis ko lang ng aking damit. Kakalabas ko lang ng banyo nang maabutan ko siya na nakaupo sa sofa. Nakatingin ng diretso sa aking mata. Matiim at naninimbang.

Nang maalala ko ang nangyari kanina ay kinain agad ako ng hiya. Ramdam na ramdam ko ang pag init ng aking pisngi. Ang pagpula ng buo kong mukha. At upang maiwasan ang kaniyang tingin, agad akong tumungo at sa aking paa nalang tumingin. Dagdagan pa ng sakit sa aking gitna. Ibig sabihin ay nangyari nga talaga iyon.

Gano'n ba ang pakiramdam pagkatapos? Sobrang sakit? Na hindi mo na maihakbang ang iyong mga paa.

Mula sa ibaba ay nakita ko ang pagtayo niya. Ang paghakbang niya papalapit sa akin. My heart started to flutter again. His footsteps are so slow like he was weighing my reaction. Kinagat ko ang aking labi at tinapangang ang sarili na tingnan siya.

At sa pagtingin ko sa kaniya ay kitang kita ko ang takot sa kaniyang mata. Hindi ako nagsisi na binigay ko iyon sa kaniya. Buong puso kong binigay ang sarili sa kaniya. At gusto ko rin naman na mangyari iyon sa amin. Kaya hindi dapat siya natatakot.

He closed the distance between us. He hold my chin so I can look straight into his eyes. I smiled to ease my nervousness pero ramdam ko ang panginginig ng aking labi.

" I'm sorry. Hindi mo naman kailangan na ipilit ang sarili mo sa akin. I can wait" bakas sa kaniyang boses ang pagsisisi.

Nagsisisi ba siya dahil may nangyari sa amin? We both agree with it. Walang pagsisisi kong binigay sa kaniya iyon. Kaya walang dapat na magsisisi. Kaya walang matatakot. Nahihiya lang talaga ako na tumingin sa kaniyang mata dahil naalala ko ang nangyari kanina. Pero hindi ibig sabihin ng pag iwas ko ng tingin ay nagsisisi na agad ako. Hindi ba pwedeng nahihiya lang talaga ako?

" You don't need to be sorry. Ginusto ko din naman iyon"

I tried to look at his eyes. Pinigilan ko ang hiya na aking narararamdaman. And when I looked at his eyes, I saw in that eyes the desire and pleasure while we are doing it. Nakagat ko ang aking labi at namula na naman ang pisngi. Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa aking baba at napasubsob nalang sa kaniyang dibdib upang maitago ang kahihiyan. Ganito ba kapag unang beses? Mahihiya ka talaga?

Sobra sobra na ang lakas ng tibok ng aking puso. Siguro ay nararamdaman na niya ito. Ang pagkakahawak ko sa kaniyang kamay ay aking hinigpitan. Naririnig ko rin kung paano ko isigaw ang pangalan niya! Nagmamakaawa!

" What's wrong?" he worriedly said.

" I'm.... embarrassed" it almost a whispers but he can hear it.

" From what?"

Mas lalo lang akong napasubsob sa kaniyang dibdib at naipikit na ang mga mata. Kaya ko bang sabihin iyong nangyari kanina? Ano kayang itsura ko? Nakakahiya. Ngunit kailangan kong tatagan ang loob ko. I don't want him to think otherwise, na nagsisisi ako.

Huminga ako ng malalim bago tinaggal ang pagkakasubsob sa kaniya. But the fear and worried look remain in his eyes. Napatingin ako doon sa sofa. Mas maganda siguro kung uupo muna kami doon. Nakakangalay rin kung andito lang kami at nakatayo.

Isang hakbang palang ang nagagawa ko sa sofa nang mapapikit ako nang maramdaman ko ang sakit sa gitna. Sobrang sakit na gusto kong maiyak! Akala ko ay kanina lang masakit, bakit hanggang ngayon? Nakagat ko ang aking labi at napayuko. Ang balak ko sana ay sa may sofa kami mag uusap. Ngunit parang ayaw ko ng humakbang pa, mas maganda siguro na manatili akong nakatayo nang sa ganoon ay hindi ko maramdaman ang sakit.

" Are you okay?"

Lumingon ako sa kaniya at wala nang panahon upang magpanggap. Masakit talaga!

I pout and shake my head. He sighed and I just know, he carried me. He carried me in a bridal style. I can't help but to stare at his eyes with full of authority, mysteriousness and at the same time fear. When we are in the sofa, inupo niya ako ng dahan dahan doon at hindi muna umalis sa aking harapan. With a apologizing eyes.