Kardeşim Olsun

Bölüm 15

"Neden açmadın?"

Ozan cevap veremeden telefon tekrar çalmaya başladı.

"Aç şunu da gidelim Cemre'yi bulalım!"

Afra'nın bağırması ile Ozan kendine gelip telefonu açtı.

"Baba!"

Telefonda oğlunun sesini duyunca içine bir ferahlık geldi ve derin bir nefes aldı.

"Efendim oğlum?"
"Baba ben ve Cemre eve geldik."
"Sen ve Cemre mi?"

Afra Cemre'nin adını duyunca hemen telefona uzandı. Ozan da telefonu indirip hoparlöre aldı.

"Evet. Biz toparlandık sınıfta. Sonra Cemre servisi kaçırdı. O yüzden buraya geldik."
"Oğlum neden daha önce haber vermediniz?"
"Zeliş teyzenin telefonunun şarjı bitmişti onun açılmasını bekledik baba."
"Tamam aslanım. Geliyorum ben bir yere gitmeyin tamam mı?"
"Tamam baba."

Ozan telefonu kapatınca Afra yüzünü kapattı ve ağlayarak olduğu yere çöktü.
Çok korkmuştu. Kızını kaybetti, ona bir şey oldu diye çok korkmuştu.

"Afra, Afra evdeymiş bak. Gidelim hadi. Sakin ol Afra, fenalaşacaksın."

Ozan Afra'nın yanına çöküp sakinleştirmeye çalışırken Afra yaşadığı korkunun etkisinden çıkamıyordu.

"Kı-kızım..."
"Afra, bak bana güzelim."

Afra'nın kafasını kaldırdığında yüzünü sildi ve gülümsedi.

"Sakin ol. Cemre iyi bir şeyi yok."
"Ozan çok k-korktum."

Ozan Afra'nın kafasını omzuna yasladı ve biraz süre verdi.
Afra bir süre sonra geri çekildiğinde Ozan tekrar yüzünü sildi.

"Daha iyi misin?"
"Ozan n'olur gidelim. Cemre'nin yanına gitmek istiyorum. Lütfen."
"Tamam. Tamam gideceğiz. Önce sakin ol, kendine gel. Ağlama artık."

Afra kafasını sallayınca Ozan ona destek oldu ve kendi arabasına bindirdi.
Afra kemerini taktıktan sonra endişeli bir şekilde dışarıyı izlemeye ve elleri ile oynamaya başladı.

"Afra, rahat ol artık. Cemre evde işte."
"Görmem lazım. Yanımda olması lazım."

Ozan daha fazla konuşmadı ve arabasını eve sürdü. Onu anlıyordu. Ege'nin kaybolduğunu düşündüğü o kısacık anda resmen kalbi sıkışmış ve nefessiz kalmıştı. Afra ise bunu, ona göre, uzunca bir süre tecrübe etmişti. Cemre'nin gelmediğini ilk duyduğunda okulda olduğuna çok emindi. Telaşlanmadı bile. Çünkü Cemre çok akıllı bir çocuktu ve böyle bir durumda kendi kendine bir şeyler yapmayacağını biliyordu. Aslında yanılmamıştı da. Mantıklı bir hareket yapıp annesinin de tanıdığı bir arkadaşının evine gitmişti.
Eve geldiğinde Afra acele ile arabadan inip daha önce geldiği eve gitti ve kapıyı hızlı hızlı çalmaya başladı.

"Afra, dur ne yapıyorsun?"
"Ozan lütfen!"

Kapı açılınca Afra daha önce gördüğü kadının yanından hızla geçip içeri girdi.

"Cemre! Neredesin kızım?"

Cemre ve Ege odadan çıktığında Afra hemen yere çöktü ve kızına sarıldı.

"Neden haber vermeden gidiyorsun kızım, nasıl korkuttun beni biliyor musun?"
"Anne servisci beni bırakıp gitti. Ben bir şey yapmadım!"
"Tamam güzelim. Tamam canım benim."

Afra Cemre'nin saçlarını geri alıp yüzünü okşadı. Gözleri tekrar dolmaya başladı bile. Ozan hemen araya girdi.

"Oğlum, sen üzerini değiştirmedin mi daha? Hadi odana gidin de Cemre'ye de bir şeyler ver. Zeliha abla yardım etsene sen."
"Tamam oğlum. Ben hallederim."