Kardeşim Olsun

Bölüm 32

"Ozan, ben çocukları çok özledim."
"Ben de özledim. Almaya mı gitsek?"
"Annem vermez ki."

Güldü Ozan. Nisan Hanım'ı Afra kadar tanımasa da Cemre ve Ege'yi onlara vermeyeceğini biliyordu.

"Bir yerlere gidelim mi? Biraz baş başa kalmış oluruz."
"Olabilir. Nereye gideriz?"
"Sen nereye gitmek istersin?"
"Ozan, ben aslında bir yerlere gitmek istemiyorum. Bana biraz kendini anlatsan?"
"Kendimi?"
"Evet. Neden polis oldun mesele?"
"Hmm, güzel soru. Aslında polis olmak öyle sürekli aklımda olan bir şey değildi.
Ama lisede kendimi geliştirmek istedim. Daha doğrusu vücudumu. Böyle sporla uğraşmaya çok da meraklı olmadığımı fark edince de emeklerim boşa gitmesin diye polis olmak istedim."
"Emeklerin boşa gitmesin diye?"
"Yani."
"Spor yapmak neden istemedin?"
"O zamanlar bir konu hakkında süreklilik benim için çok zordu. Çabuk sıkılırım diye istemedim. Biliyorsun vücut geliştirme her ne kadar zor yapılsa da kolay vazgeçilen bir şey. En azından benim için."
"Hayatını kendin çizmişsin en azından. Yani annemden bahsediyorum."
"Annem aslında polis olmamı da istemedi ama o zamanlar daha dik kafalı biriysem demek ki."

Güldü ikisi de. Afra Ozan'ın o hallerini görmek isterdi. Şimdiki sakin hallerine kıyasla hiç düşünemiyordu.

"Senin ergen hallerini hiç hayal edemiyorum Ozan."
"Şimdi düşününce ben de kendime şaşırıyorum. Çok zor bir çocuktum sanırım."
"Ben hiç zor değildim biliyor musun?"
"Balım kusura bakma ama görsem inanmam."

Afra böyle bir cevap beklediği için güldü. Annesine olan tavırlarından sonra kendisi bile inanmazdı zaten.

"Ben hayatımın çok ileriki zamanlarında değiştim."
"O ne demek?"
"Şöyle. Ben hayatımın çok büyük bir kısmında sessiz ve baya saygılı bir insandım. Şimdi de saygılı bir insanım ama en azından hak edene gösteriyorum saygıyı. Biraz korkaktım. Kendimi ifade edemezdim, birileri beni bırakacak diye çok korkardım."
"Sen ciddi misin?"
"Evet. İnanması zor geliyor değil mi? Güçlü kadın Afra! Bir zamanlar korkak bir kadındı. Kendi başına hiçbir şey yapamayan Afra."
"Söyleme böyle."
"Öyleydim ama."
"Ne zaman değiştin?"
"Aldatıldım. Hamileydim. Çok mutlu bir evliliğimin olduğunu sanarak yaşarken öyle olmadığını anladığım zaman değiştim. Asıl ben oldum. Hayatın sandığım kadar toz pembe olmadığını öğrendim. Bana kötülük yapanlara her seferinde iyilik yapılmayacağını öğrendim. Yani hayatın sandığım kadar iyi olmadığını gördüm. Cemre'm geldi. Her şey çok zor oldu. Kafe ile ilgilenemedim, Cemre ile ilgilenebilmek için. Ama o zamanlar bakıyordum da Cemre ile ilgilenmek için kafeyi boşluyordum ama Cemre ile de doğru düzgün ilgilenemiyordum. O zamandan sonra anneme, babama ve arkadaşlarıma yük olmak istemedim ve Cemre'yi de alıp annemlerin yanından ayrıldım. Ona bakıcı tuttum, kendim işime döndüm. Güçlü kadınların yaptığı gibi. Çocuk yapmak çalışmama engel olmadı yani. Aksine Cemre sayesinde daha da güçlü oldum."
"Cemre hayatının her yerinde senin için güzel kararlara imza atmış."
"Sanırım öyle. Hiç pişman olmadım. Çok zor oldu benim için ama hiç pişman olmadım."
"Çok doğru yapmışsın balım."
"Sen neden bu kadar değiştin? Yani anlattığın kadar değilsin. Çok sakin bir insansın. Sadece ergenlikte olan agresif haller miydi yoksa?"
"Hayır. Ben kişilik olarak önceden bu kadar sakin değildim zaten. Ama ben de Ege doğduğunda değiştim sanırım. Polisim ben, tehlikeli bir meslek. Ege doğmadan önce her şeye atlardım. Ben yaparım diyen biriydim yani her şeye. Ama sonra Ege doğdu. Çok geçmeden o gitti. Ege benim en değerlimdi. Ben de hayatımı Ege'ye adadım. Onun için yaşamak istedim. Onun için tehlikeden uzak durdum, kendimi geri çektim. Bu mesleğimden sonra hayatıma da etki etti. Daha sakin bir insan oldum."
"Sen çok iyi bir babasın."
"Öyle miyim?"
"Öylesin! Ponçik kocacığım benim!"
"O ne demek ya?"
"Ozan, sen çok tatlısın biliyorsun değil mi?"
"Balım sen şu yüze bir bak bakalım. Bak bana! Şu yakışıklı yüze söylediğin şeye bak."
"Tamam tamam. Çok yakışıklısın."
"Ama kocacığım diyebilirsin."
"Ay Ozan! Saçmalama lütfen. Dalga geçiyordum."