Kardeşim Olsun

Bölüm 39

"Pardon da benimle dalga geçen oydu yani!"

Cemre cazgır bir şekilde karşısındaki müdüre bağırıp kollarını önünde doladı.

"Cemre, sakin ol biraz."
"Ege, sus. Sinirimi senden de çıkartmayayım."

Ege başka bir şey söylemeden geri çekildi. Cemre yine kavga etmişti ve yine onu korumak için o da kavgaya girmişti. Az önce de babasına haber verilmişti. Bu sefer ne yapacağını çok merak ediyordu.

"Yalan söylüyor hocam, biz bir şey yapmadık!"
"Ya bana bak!"
"Cemre!"

Ege hemen Cemre'yi tuttuğunda Cemre öne atılarak ondan geri çekilen kızlara ulaşmaya çalışıyordu.

"Cemre, kendine gel!"
"Hocam ama siz de hiç yardımcı olmuyorsunuz."

Kapı açıldığında Ege hemen oraya baktı. Nihayet bir veli gelmişti.

"Cemre annesi geldi, dur artık."
"Ege..."
"Gel artık şuraya."

Ege Cemre'yi tutup köşeye çekti. O sırada dayak yiyen kızlardan birinin annesi geldiği için onlar da Cemre'ye bakmıyordu.

"Müdür Bey ne bu sorumsuzluk anlamıyorum? Şu hale bak, burada bile kızımın üzerine atlamaya çalışıyor!"
"Hanımefendi sakin olun lütfen. Bir dakika. Bütün velilerimiz gelsin o zaman bu konuyu çözeceğiz zaten."

Cemre sinirle ayağını yere vururken Ege de hala önünde durup bir hareket yapmasına engel oluyordu.
Kapı tekrar açıldığında Ege gördüğü yüz ile hemen Cemre'nin önünden çekildi. Nihayet babası gelmişti.

"Cemre, bu yüzünün hali ne böyle?"

Ozan hemen Cemre'ye sarılıp yüzünü inceledi dikkatle.

"Bir şey yok."
"Bir şey yoktur kesin. Sen aynaya baktım mı hiç? Ege sen neredeydin bu Cemre bu hale gelene kadar?"
"Yanında değildim o sırada. Görünce geldim hemen."

Ozan kendisine seslenen kadını duyduğunda kafasını ona çevirdi yavaşça.

"Siz kızınıza hiç terbiye vermediniz mi acaba? Buraya geldiğimde bile kızıma saldırmaya çalışıyordu!"

Ozan yavaşça Cemre'ye döndü tekrar.

"Neden?"
"Ya baba bu sefer gerçekten önemli."
"Dinliyorum."
"Karşıma geçip Ege ile arasını yapmamı söyledi. Ben de tabii ki kabul etmedim! Şuna bak sen kimsin de benim..."
"Cemre!"
"İşte ondan sonra bana saçma sapan iftiralar atmaya başladılar. Ben de dayanamadım daha fazla."

Ege gülmeye başladığında Ozan ona ters bir bakış attı hemen. Ege susup koltuğa oturduğunda karşıdaki kızlar konuşmaya başladı hemen.

"Yalan söylüyor anne, yapmadım öyle bir şey."
"Yalan falan söylemiyorum! Ege'ye attığın mesajlar duruyor hala telefonunda!"

Ozan baygın bir şekilde kafasını kaldırdı yukarı. Bir an önce bu olayın bitmesini bekliyordu.

"Baba gerçekten doğruyu söylüyorum."
"Evet baba, bak mesajlar var."

Ege telefonunu çıkarıp önce Ozan'a sonra müdüre gösterdi sırayla.

"Müdür Bey, şöyle söyleyelim o zaman. Önce kavgayı kim başlattı?"
"Cemre başlattı!"

Ozan hiç şaşırmadan müdüre döndü tekrar.

"Başlamanın sebebi onlar başlatan da Cemre. Bu konuyu da uzatmaya gerek yok zaten. İkisi de yaptıkları için özür dilesin. Kapatalım konuyu."

Müdür hemen onayladı Ozan'ı.

"Haklısınız Ozan Bey."
"Baba ben özür..."
"Cemre başlama istersen."
"Ama baba..."
"Güzelim, gerçekten şu an..."
"Baba tamam, özür dileyecek Cemre. Değil mi?"
"Ege..."
"Cemre hadi."