Kardeşim Olsun

Bölüm 28

Selamlar! Yine ben geldim!
Size sormak istediğim ufak bir mesele var. Cevaplarsanız çok mutlu olurum☺️ Hemen olmasa da final yapacağım ve finalin nasıl olmasını istersiniz? Çocukların büyümüş hallerini görmek mi yoksa onları en son bu halleri ile hatırlamak mı? Karar sizin.
İyi okumalar canlar! 💫💛

"Öyle işte Beril."
"İnanamıyorum ya. Kadın nasıl bu kadar inat edebilir anlamıyorum."
"Ya Beril diyorum ya geldiği gün gideceğim dedi, bir hafta kaldı. Gideceği güne kadar memnuniyetsiz haller, acayip tavırlar. Sürekli Ozan'ın eski eşinin adını anmalar falan. Gideceği gün Ozan'ın karşısına geçmiş istemiyorum demiş."
"Şaka gibi ya. Bu nasıl bir direniş? Kör olmak lazım böyle bir kadının anne olamayacağını görmek için."
"Öyle tabii ama anlatamıyorsun ki derdini. Buna mı kaldın sen dedi Ozan'a ya. Delirecektim karşısında!"

Beril sinirle sandalyede arkasına yaslandı ve düşünmeye başladı.

"Söylemedin mi hiçbir şey?"
"Ozan durdurdu beni. Susup oturayım mı dedim ama zaten çıkardı beni odadan."
"O da haklı doğrusu. Annesi ile falan arası açılsın istememiş olsa gerek."
"Orası öyle Beril ona bir şey demiyorum ki. Ozan'ın bir suçu yok zaten. Aramızda kaldı bir annesine bakıyor bir bana."
"Ay kıyamam ya. Kız sen valla çok şanslısın ha!"
"Bütün anlattıklarımdan sonra şanslı mı diyorsun bana?"
"Kızım ben annesini kastetmiyorum ki. Ozan ve Ege için çok şanslısın diyorum."
"Orası öyle tabii ki canım! Bak Ege dedin geldi yine aklıma yakışıklım. Beril bir gülümsüyor var ya eriyorum çocuğa ya anlatamam. Böyle Cemre ile sarılıyorlar birbirlerine o kadar tatlı oluyorlar ki. O tombik yanaklarını sıkıştıra sıkıştıra seviyorum yine doyamıyorum bu çocuğa!"

Beril gülümseyerek dinledi arkadaşını. Ege'den bahsederken kendi oğlu gibi sevgi dolu anlatması gözünden kaçmamıştı. Biliyordu kafasında hala oturtamadığı şeyler vardı ama aslında çoktan ikisini de benimsemişti bile.

"Afra, sen onları çok seviyorsun."

Afra durdu ve düşündü bir süre. Düşünürken bile yüzünden eksik olmadı gülümsemesi. Ozan'ı, Ege'yi, Cemre'yi düşündü sırayla. Aile olmayı düşündü. Çok güzel olurdu. Çok güzel aile olurlardı.

"Kızım şu yüzüne bir bak. Düşünürken bile yaşamış gibi mutlu oluyorsun. Aklındaki kötü senaryoları sil at tamam mı? Her şey çok güzel olacak. Bana güven."
"İnşallah Beril. O kadar istiyorum ki her şeyin gerçekten çok güzel olmasını."
"Olacak canım benim olacak. Siz çok yakında evleneceksiniz, çocuklar istediğini almış, anne babaya kavuşmuş olacak. Çok mutlu bir aile olacaksınız."

•••••

Afra kucağına kafasını koymuş, koltukta uzanan Ozan'ı izlerken gülümseyerek saçlarını okşadı. Saat oldukça geç olmuştu ve çocuklar çoktan uyumuştu ama ikisi de uyumaya niyetli gibi değildi.

"Ozan?"
"Hm?"
"Senin Ata ile derdin ne acaba? Bir garip davranıyorsun ona."

Ozan güldü alayla.

"Salak çünkü."

Afra Ozan'ın omzuna vurdu yavaşça.

"Neden öyle konuşuyorsun bu çocuğa ben anlamıyorum ki. Ne yaptı sana?"
"Maya ile sevgililer."
"Ne?"

Afra şaşkınlığını attıktan sonra gülmeye başladı.

"O yüzden mi bu kadar telaşlı senin yanında?"
"Evet."
"Kıyamam ya. Maya mı söyledi sana?"
"Balım Maya söylese Ata da bilirdi sonuçta."
"O da doğru. Sen nereden biliyorsun o zaman?"
"Uzun zamandır bana bir şeyler söylemeye çalışıp söyleyemiyordu. Beni aramıştın ya önce Maya'ya söyle demek için. O sırada Ata yine kıvranıp duruyordu. Her şeyi belli etti zaten."
"Bildiğini neden söylemiyorsun?"
"Neden söyleyeyim?"
"Ozan acı çekmesi hoşuna mı gidiyor?"
"Acı çekmek istemiyorsa gelsin söylesin. Ben söylemesin diye ısrar etmiyorum sonuçta."
"Sen çok fenasın."
"Öyle miyim?"