Çocuklarım

24. Bölüm-Kahramanım

Seeelaammm!!!! Aynı gün içerisinde ikinci kez hoşgeldiniz gakahlshslshsks Hiiçç uzatmadan bölüme geçiyorum, en son görüşürüz. İyi okumalar...

NOT: Multide muhteşem bir şarkı ve temsili olarak Alparslan ile Kumsal varr...

Ege'den...

Tüm tanıdıklarıma durumu anlatmıştım. Hatta tanışmadığımız ama oldukça iyi avukatlar olduğunu bildiğim kişilere bile anlatmıştım. Şimdi de bir tür açık bulmak için tüm maddeleri inceliyordum. Saatin kaç olduğuyla ilgili hiçbir fikrim yoktu.

Gözlerimin kapanmaya başladığını hissetmemle kaçıncı olduğunu bilmediğim büyük boy kahvemden de son yudumumu aldım ve maddeleri okumaya devam ettim. Birden kapının açılmasıyla irkilerek oraya döndüğümde gelenin annem olduğunu gördüm.

"Oğlum hala uyumadın mı sen?" O şaşkın bir şekilde söylenirken gözlerimi ovuşturdum. "Yok anne. Uyumadım."

Annem yanıma gelip şefkatle başımı okşadı. "Ayla için mi uğraşıyorsun?"

Bir şey demeden başımı salladığında hafifçe gülüp saçlarıma bir öpücük kondurdu. "Kıyamam sana. Canımın içi, yat artık. Gözlerin kıpkırmızı olmuş bak."

Omuz silktim. "Yatamam anne. O adamları bulmak zorundayım."

Annem tekrar hafifçe güldü. "Hatırlıyor musun, bir keresinde bir bilgisayar oyununda Onur senden daha iyiydi. Sen de sırf onu geçebilmek için bütün gece uyumayıp oyunu oynamıştın."

Ufak bir kahkaha attım. "Ama yine geçememiştim abimi. Hile yapıyormuş çünkü şerefsiz!"

Annem de gülerken bana sarıldı. "Canım benim, ne kadar da büyüdünüz. Sanki daha dün gibi sana okuma yazma öğretmeye çalışıyordum."

Gülerek anneme sarıldım. "Keşke yine okuma yazma öğrenmeye çalışsam. Bu iş çok daha zor."

Annem iç çekerek saçlarımı okşadı. "Oğlum, kendini zorlama. Ayla bunun için senden ayrılacak değil ya! Seni ne kadar sevdiği gözlerinden okunuyor. Böyle bir olay için aranızın bozulmasını istemiyorum."

Nefesimi bırakarak saçlarımı karıştırdım. "Asıl sorun da bu zaten anne! Ben ne yaparsam yapayım Ayla beni sevmeye devam edecek ama ben bunu istemiyorum! Bana kızsın istiyorum, nasıl mesleğimi kaybetmeme engel olamazsın diyerek bağırsın istiyorum! Üzüntüsüne rağmen gelip beni teselli etmeye çalışsın istemiyorum!"

Gözümden bir damla yaş akarken annemin de gözleri dolmuştu. "Ben onu çok seviyorum anne..."

Annem gözünde biriken yaşları silip hafifçe burnunu çekti. "O da seni çok seviyor canım. İkiniz de mutluluğu hak ediyorsunuz..."

Son bir kez daha sarıldıktan sonra hafifçe gülerek burnumu çektim. "Ne kadar da duygusallaştık ya!"

Annem de gözünü silerken hafifçe güldü. "Vallahi öyle oldu." Yanağıma minik bir öpücük kondurdu ve "Sen de çok geçe kalma canım, yat artık. Yarın erken kalkacaksın." deyip odadan çıktı.

Tam kağıtları elime geri almıştım ki kapı bir daha açıldı. Bu sefer gelen kişi Ayla'ydı. Şaşkınlıkla bana bakıyordu. "Ege? Sen hiç uyumadın mı?"

Ayağa kalkıp elimi enseme attım. "Şey, olabilir..." derken birden sözümü keserek elimi tutup beni yatağa oturttu.

Bilgisayarı, her tarafa saçılmış kağıtları ve açık bir şekilde duran kitapları kaldırıp düzgünce yerleştirirken ben de onu izliyordum.