Krucze serce • Remus Lupin ✔

Epilog

Tak jak wspominałam w 75 rozdziale: wybiliśmy 80 rozdziałów, a to oznacza... prawie koniec 🥺 Nie chcę i nie będę się rozpisywać w tej notce, po epilogu wstawię jeszcze bonus z bitwy o Hogwart i dopiero wtedy sobie popiszemy o tym wszystkim ❤️ A teraz czas na epilog.

•

Wodziła wzrokiem w odbiciu lustrzanym po swoich rozpuszczonych, zgrabnie podkręconych blond włosach, które opadały na plecy falami. Przejechała palcem, jakby z namaszczeniem, po rękawach pięknej, białej sukni, którą miała na sobie. Czuła przyjemny dotyk materiału, który utwierdzał ją w przekonaniu, że to wszystko działo się naprawdę. Naprawdę zaraz miała wyjść za mąż.

Usłyszała pukanie do drzwi. Spodziewając się, że była to Lea, która wcześniej dyrygowała druhnami Stelli (Paisley, Giny, Brielle i Lily) — w końcu żadna z nich nie mogła zostać pominięta! — zaprosiła do środka. Tyle że nie była to Lea.

— Nie słyszałeś o tym przesądzie, że jeśli pan młody zobaczy pannę młodą w sukni ślubnej przed ołtarzem, to czeka ich nieszczęście?

— Nie wierzę w te przesądy — zapewnił, podchodząc.

Stella dostrzegła, że jego oczy wciąż zaszklone są od łez. Nie potrafiła znieść tego widoku. Odeszła od lustra.

— Pięknie wyglądasz — wyszeptał.

— Możemy to wszystko odwołać — nalegała, chwytając go za dłonie i ignorując komplement. Remus spojrzał jej w oczy. — Naprawdę nie będzie mi przykro. W końcu się pobierzemy, ale wtedy, kiedy oboje będziemy na to gotowi.

— Ja jestem gotowy — zapewnił z determinacją Remus, a kiedy Stella chciała znowu zaprzeczyć, dodał: — Naprawdę. Kochanie, po tym, co się stało, tym bardziej nie chcę odwoływać naszego ślubu. Potrzebuję cię.

— Jestem obok i zawsze będę. Ale powiedz tylko słowo, jeśli chcesz przeboleć stratę mamy. To poważna sprawa. Umarła na dwa tygodnie przed naszym ślubem... A tak nie mogła się doczekać...*

Nie tylko mama Remusa nie doczekała ślubu swojego syna. Nawet i jego ojciec, który zmarł na kilka miesięcy przed nią. Teraz i w oczach Stelli stanęły łzy. Szybko zmniejszyła odległość pomiędzy nimi i wpadła Remusowi w ramiona, mocno go przytulając.

— Tak mi przykro, Remus...

— Cii... — wyszeptał, przełykając ślinę i gładząc ją po plecach. — Wszystko jest dobrze. Mama od dawna już chorowała, byłem na to przygotowani. Nie chcę wracać sam do pustego domu. Wprowadź się już dzisiaj do mnie, a gdy tylko będzie nas stać, kupimy coś własnego.

Skinęła głową, wycierając z kącików oczu łzy. Tym razem to Remus ją do siebie przytulił i stali w tym uścisku już do ostatniej chwili. Ona w białej, ślubnej sukni, a on w wytworym garniturze.

Potem przyszła chwila, aby Ricardo odprowadził swoją córkę do oczekujących już na nią Remusa i mistrza ceremonii.

Stanęli przed sobą, chwytając swoje dłonie i przez cały czas wypowiadania ślubnych przysiąg, patrzyli sobie w oczy. Stella zdumiona była, jak długo wytrwała bez płaczu, ale kiedy już przyszedł czas na przepiękne słowa od Remusa, popłakała się jak dziecko tak bardzo, że miała trudności ze złapaniem oddechu.