"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu.
"İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi.
"Öğrenmek zo...
En derin karanlıktan sonra bile mutlaka ışık vardır.
⠀ ⠀ ⠀ ~FİNAL BÖLÜMÜ~
⠀ ⠀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
65. BÖLÜM "GERİYE KALANLAR"
Hayaller, umutlar, arayışlar, bekleyişler, kalp kırıklıkları, korkular belki de beni ben yapan en önemli şeylerdir bu hayatta. Hayatım boyunca bu duyguların arasında savrulup durdum. Bazen duvara çarptım bazen kendimi güvenli kollarda buldum.
Devam edebilmek için, yaşamak için, mutlu olmak için sürekli bir savaş hâlindeydim. Babamla, ailemle, kendimle, sevdiğim adamla, sevdiğim adamın ailesiyle sürekli savaştım. Düştüm yeniden kalktım. Sonra yine düştüm yine kalktım. Yine yine ve yine... Düşe kalka yol aldım, bir şekilde devam ettim.
İçimde hep bir umut vardı. Her şeyin güzel olacağına, mutlu olacağıma dair küçük de olsa vardı işte o umut. Peki ya şimdi? Şimdi sadece çaresizlikle ağlıyorum.
Dakikalardır kalkmaya çalıştığım yataktan sonunda çıktım. Elim istemsizce acıyan başıma gittiğinde başımdaki şişliği hissedebildim. Gözlerimden akan yaşlar yanağımdan boynuma doğru yol alırken ben de üzerime çöken çaresizlikle kapıya doğru adımladım.
Odanın kapısının kolunu kavradığımdatutunabildiğim tek şey beni bu zamanlara getiren ve çaresizliğime rağmen hala varolan o küçük umuttu. Kapıyı açtım, dışarıya doğru tek bir adım atmamla birlikte bir adam önümde belirdi.
"Bade Hanım neden kalktınız?" deyip düşeceğimi düşünmüş olacak ki kolumdan tuttu. Yüzüne dikkatle baktığımda o korkunç patlamadan önce yanımda olan adam olduğunu gördüm. Etrafa bakındım birkaç adam daha vardı ama başka hiç kimse yoktu.
Geriye kalanlar nerede?
Duyacağım cevaptan deli gibi korkuyor olsam da "Neredeler?" diye sordum. Adam bana cevap vermek yerine yanındaki diğer adama baktı, cevap vermiyor oluşu daha çok ağlamama neden oldu.
"Neredeler dedim!" Sorumu yineledim, iç çekti.
"Bade Hanım isterseniz..." Sözünü kestim.
"Öldüler mi?" Doğrudan sordum, gözlerimin içine baktı. O küçük olan umudumla hayır demesini bekledim. Hayır şimdi gelecekler. Karan abiyi de kurtardılar. Bir yere kadar gittiler demesini bekledim ama o sustu.
