KARANLIK

41.BÖLÜM "KORKU"

Merhaba <3

Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim, bu bölüm için de yorumlarınızı bekliyorum.

Oy vermeyi de unutmayın lütfen♡

Keyifli okumalar!

.

.

.

41. BÖLÜM "KORKU"

Gözlerimi açıp karanlık odaya baktım. Karan odada değildi. Birkaç dakika yatakta dönüp durduktan sonra kendime geldim ve ayaklarımı yataktan sarkıttım. Odanın kapısı muhtemelen kilitliydi. Zaten odadan çıkmak gibi bir niyetim de yok. Sadece ışıkları açacağım.

Çok karanlık olduğu için adımlarıma dikkat ederek ışığı açmak için yürüdüm. Fakat her ne kadar dikkatli yürüsem de ayağım bir anda bir cisme takıldı ve kendimi yerde buldum.

Acıyla inleyip yanından geçtiğim masanın kenarına denk gelen ve çok acıyan dizimi tuttum. Ağlamamak için kendimi tutarken odanın kapısı açıldı ve salonun ışığı odayı aydınlattı. Çok geçmeden odanın ışıkları da açıldı zaten.

Karan'ın gözleri odadaki boş yatağın üzerindeyken bir anda yerdeki beni buldu ve şaşkınca kaldı.

"Sen ne yapıyorsun orada?" Hâlâ acıyan ve çarptığım için kızaran dizime bakarak konuştum.

"Düştüm." Hızlı adımlarla yanıma geldi ve diz çöktü.

"Düştün mü? Nasıl düştün? Bir yerine bir şey oldu mu? Canın acıyor mu?" Tuttuğum dizime dokunurken sorularını art arda sıralamaya devam etti. Ona cevap vermek yerine yüzüne baktım. Bir an için ona söylediklerim, yaptıklarım, doktorun söyledikleri aklıma gelince gözlerim doldu.

"Özür dilerim." Yeşil gözleri hemen beni buldu.

"Ne?" Gözlerimi ondan kaçırdım. Artık gözlerinin içine bakamıyorum.

"Özür dilerim işte, öylesine." Hiçbir şey söylemedi. Kendimi bir anda kucağında buldum. Buna sesimi çıkarmazken beni yatağın üzerine bıraktı.

"Nasıl düştün sen?" Yine gözlerine bakmadan cevap verdim.

"Uyandım, oda karanlık olduğu için ışığı açmak istedim. Ayağım bir şeye takıldı düştüm." Karan hiçbir şey söylemeden yüzüme baktı. Gözlerimi ona çevirdiğimde gördüğüm şüphe beni öldürdü.

"Yalan söylemiyorum, odadan kaçmaya falan çalışmıyordum yani korkma." dedim ve yeniden gözlerimi ondan kaçırdım.

"Kaçamazsın zaten." Gözyaşlarım akmak için beni zorlarken onları tuttum.

"Bana hiç güvenmiyorsun değil mi artık?" Cevap vermesini bekledim. Hayır yok öyle bir şey sana güveniyorum demesini bekledim ama cevap vermedi.

"Duş alacağım ben sen de ayağa kalkma, dizin acır." dedi ve yanımdan kalkıp banyoya girdi. O gider gitmez gözyaşlarım sessizce akmaya başladı. Tek bir kelime bile etmeden cevabını vermişti zaten.