"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu.
"İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi.
"Öğrenmek zo...
Ekranın sol alt köşesinde bulunan yıldızı parlatarak okumaya geçerseniz çok sevineceğim.❥
Buraya ben de sizin için bir yıldız bırakıyorum.⭐ Siz de yıldız ve kalplerinizi bırakabilirsiniz.♡
Keyifli okumalar.
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
47. BÖLÜM "SENDEN NEFRET ETMİYORUM"
Öylece yerde yatan Haldun dedeye bakakaldım. O sırada birisi koşarak eve girince başımı çevirip kapıya doğru baktım ve Doğan'ı gördüm. Gözleri hepimizin üzerinde gezindikten sonra silahını Alp'e doğrulttu.
"At lan silahını yere, sonra da kaldır ellerini!" Alp silahını yavaş yavaş indirirken Doğan ona doğru adımladı. Gözlerim o sırada Karan'ı buldu. Duvardan tutunmuş yeniden ayağa kalkıyordu. Gözlerinin içi kan çanağı gibi olmuştu. Özgür'e baktım ve hâlâ aynı şekilde yerde oturduğunu ve Haldun dedeye baktığını gördüm. Fakat onun için endişeli gibi durmuyordu.
Doğan'ın Alp'e yaklaşıp tutuklayacağını anlayınca hızlı adımlarla yanına gidip önünde durdum. Şaşırdı.
"Bade... " Devam etmesine izin vermeden silahı tuttuğu elini tuttum ve yavaşça indirip dolu gözlerimle konuştum.
"Lütfen, şimdi değil." Kaşlarını çattı.
"Ne demek şimdi değil? Bu adamın..." Yine sözünü kestim.
"Bilmediğin şeyler var, lütfen." Gözlerini benden çekip Alp'e baktı. Daha sonra derin bir nefes alıp bana baktı ve başını sallayıp durdu.
"İyi öyle olsun." deyip arkamda bir noktaya odaklanınca kaşlarımı çatıp arkama döndüm ve bize bakan Karan'ı gördüm. O anda Doğan'a engel olmak için elini tuttuğumu ve hâlâ bırakmadığımı fark edince ister istemez hemen geri çektim elimi.
Karan birkaç saniye yüzüme baktıktan sonra gözlerini üzerimden çekti ve Doğan'a baktı. Aynı şekilde ona da baktı ama tek kelime bile etmedi. Zaten sinirli gibi değildi. Yüzünde öyle bir ifade vardı ki ne hissettiğini anlamak mümkün değildi. Onun aksine ben gözlerimi çekemedim ondan ve hareketlerini izledim. Bakışları Haldun dedeyi bulduğunda yüzündeki o ifade yok olup gitti. Öylece durup baktı yerde yatan ve muhtemelen artık cansız olan Haldun dedeye. İşte şimdi gözlerindeki öfkeyi ve hayal kırıklığını görmemek mümkün değildi.
