"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu.
"İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi.
"Öğrenmek zo...
Bölümler düzenleniyor olduğundan satır arası yorumlar azdır, lütfen satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin, seviliyorsunuz ♡
Keyifli okumalar <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. BÖLÜM "KURTARICI"
Yalnızlık...
Kalabalıkların içindeki yalnızlık...
Tüm ailen yayındayken bile hissettiğinkimsesizliktir yalnızlık.
Bir kez daha baktım günlerdir tek başıma oturduğum odama. Sessizlik vardı. Koca bir sessizlik... Yalnızlıktan sonra korktuğum şeylerden birisi olmuştur sessizlik. Sessiz bir hayatım, sessiz günlerim vardı. Sessiz bir ölümümün olacağını da çok iyi biliyordum.
Benim hayatım karanlıktı. Tüm ışıklarımı söndürmek zorunda kaldığım, tüm renklerimikaybettiğim bir karanlık. Annemin büyük bir heyecanla koyduğu ismimin yanına o adamın soyadının geldiği günden beri, doğduğum günden beri, hayatım kararmış, yalnızlaşmış ve sessizleşmişti.
Derin bir nefes aldım ve penceremden İçeriye giren temiz havayı içime çektim. Bu bile artık huzur vermiyordu. Gözlerimi kapatıp zamanın hızlı geçmesini dilerken odanın kapısı açılmıştı. Kimin geldiğini çok iyi bildiğim için bakmadım, bakmak istemedim.
"Hadi çıkabilirsin, cezan bitti." Kalın ve gür sesi bile ondan nefret etmem için yeterli bir sebebti. Gözümün ucuyla ona doğru baktım. Uzun boyu, iri bir vücudu vardı ve tüm heybetiyle karşımda duruyordu. Kahverengi gözlerinin içindeki öfkeyi görebiliyordum ama bu sefer o gözlerde başka bir şey daha vardı. Alay ve gurur... Ona daha fazla bakmak istemediğim için gözlerimi tekrar günlerdir baktığım tavana çevirdim ve derin bir nefes aldım.
"Benim cezam bu evden kurtulana kadar bitmeyecek." Güldüğünü duymuştum.
"Bu evden hiçbir zaman kurtulamazsın. Kurtulmak isteyenlere ne olduğunu çok iyi biliyorsun." Söylediği şey kalbimdeki acıyı bir kez daha gün yüzüne çıkartırken gözlerimi tekrar ona çevirdim.
"Ölüm bile bir kurtuluş değil midir?" Ellerini göğsünün altında birleştirdi ve tek omzunu yanında durduğu kapıya yaslayarak bana baktı.
