KARANLIK

39.BÖLÜM "BİR ARADA"

Merhaba <3

Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim, bu bölüm için de yorumlarınızı bekliyorum.

Oy vermeyi de unutmayın lütfen♡

Keyifli okumalar!

.

.

.

39. BÖLÜM "BİR ARADA"

Hayatım boyunca her şeyi hep kendim halletmeye çalıştım. Hiç kimseden en ufak bir yardım bile beklemeden hep tek başıma savaştım. Bu yüzden de yalnızlığa ve acıya alıştım. Şimdi ise her şey çok farklı. Beni sevdiğine inandığım bir adam var ve ben o adamı gerçekten çok seviyorum.

Birbirimize yalanlar söyledik, birbirimizden kaçtık, kızdık, gittik, küstük ve kaybolduk ama sonunda birbirimizi bulduk.

Yaptığım şeylerin yanlışlığının farkındaydım ama buna rağmen de yapmaya devam etmiştim. Çünkü hayatım boyunca hep yalnızdım, güvenecek tek bir kişi bile yoktu etrafımda. İşte bu yüzden ona güvenmem, sevgisine inanmam biraz zaman almıştı ama yine de bunu başarmıştım.

Onu seviyorum ve ona güveniyorum. Kaçmanın bir çözüm olmadığını, tek başıma hiçbir şeyi halledemeyeceğimi anlayıp ona sığındım. Belki onunlayken her şey çok daha güzel olur. Belki onunlayken şimdikinden mutlu olurum.

Bu hayattan pek fazla beklentim kalmadı. Bir şey dışında; Karan'ın mutluluğu. Benimle mutlu olamayacağına inandığım hâlde yanındayım. Umarım, yanılıyorumdur ve o benimle gerçekten mutlu olur.

Çünkü eğer onu kendi mutsuzluğuma sürükleyip, onu da kendimle beraber mutsuz edersem kendimi asla affetmem. Onun benimle beraber mutsuz olduğunu hissettiğim an ölürüm. Çünkü ölmek çok daha kolay olur benim için.

Kendimi hâlâ sevmiyorum. Yaptığım şeyler, davranışlarım, aldığım kararlar, yalanlarım yüzünden kendimden nefret ediyorum ama bunu da atlatmak için elimden gelen her şeyi yapacağım.

Bir gün her şey eskisi gibi olacak ve ben o gün mutlu olmanın ne demek olduğunu öğrenmiş olacağım. O gün yanımda olmasını istediğim tek kişi ise; Karan. Artık yanımda ondan başka hiç kimseyi istemiyorum.

Artık ondan gidemem.

Odadan çıktım ve boş koridora baktım. Karan benden önce uyanıp inmişti aşağıya. Merdivenlere doğru yürürken elindeki telefonla oynayarak odasından çıkan Alp'i gördüm. O beni fark etmezken ilk defa onunla kendi isteğimle konuştum.

"Günaydın." Başını telefondan kaldırdı ve şaşkın bakışları beni buldu.

"Hı." deyince güldüm. Adam terslenmeye o kadar alışmış ki normal bir kelimeye bile bu kadar şaşırdı.

"Günaydın dedim." Telefonunu cebine koydu ve başını salladı.

"Sana da günaydın." Başka bir şey söylemeden yüzüne bakarken kaşlarını çattı.