"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu.
"İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi.
"Öğrenmek zo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
42. BÖLÜM "KARANLIK"
Ben bu hayattan birçok şey öğrendim.
Acılarla yaşamanın ne demek olduğunu öğrendim. Acı çekmeyi, yalnız kalmayı, susmayı ve savaşmayı öğrendim.
İçime attığım küçük şeylerin zamanla altından kalkamayacağım bir çığa dönüşebileceğini öğrendim.
Susmanın ve savaşmanın her zaman mutluluk getirmeyeceğini öğrendim.
İntikam almanın, hırsın, kinin bir insanı ne denli değiştirebileceğini, birinin kendini kaybetmesine neden olabileceğini öğrendim.
Daha bir çok şey öğrendim. Sayamayacağım kadar çok, unutabileceğim kadar fazla şey öğrendim. İyi ya da kötü öğrendim hepsini, öğrettiler.
Öğrendiğim en son şey ise mutlu olmak oldu. Ben, mutlu olmayı da öğrendim.
Öğrenirken canımı en çok yakan şey oldu; mutluluk. Ağlattı, acıttı, düşürdü, yaraladı, mahvetti ama en sonunda benimle olan büyük savaşını kaybetti ve önüme mutlu bir gelecek bıraktı.
Oysa birkaç hafta öncesine kadar asla mutlu olamayacağımı hatta benimle birlikte olacak tek bir kişinin bile mutlu olamayacağına inanıyordum.
Şimdi ise etrafımdaki herkesi mutlu edebilecek gücü görüyorum kendimde.
Hayat işte; bitti zannediyor, artık devam edemem, benden bu kadar diyorsun. Tam vazgeçip, arkanı dönüp gidecekken bitti dediğin yerde başlatıyor her şeyi.
Dedim ya hayat işte...
Yatağın neredeyse bir diğer ucunda duran ve Karan'ın kaybolduktan sonra yeniden aldığı telefonuma uzanıp aldım ve bugünün tarihine ve saatine baktım.
28 Temmuz 13:33
Saatlerdir tembellik ederek yattığım ve günlerdir neredeyse bir bütün olmak üzere olduğum yataktan çıktım. Ayağa kalkıp vücudumu biraz esnettikten sonra odadaki boy aynasının karşısına geçip kendime baktım.
