KARANLIK

20.BÖLÜM "EZGİ"

Merhaba <3

Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim, bu bölüm için de yorumlarınızı bekliyorum.

Oy vermeyi de unutmayın lütfen♡

Keyifli okumalar!

.

.

.

20. BÖLÜM "EZGİ"

Gözlerimi araladım ve etrafıma baktım. Bir an için nerede olduğumu algılayamasam da birkaç dakika sonra kendime geldiğimde dün gece yaşananlar bir bir aklıma geldi.

Utançla yanaklarım kızarırken hemen yatakta doğruldum. Kendi evimin yatak odasındaydım ama Karan yoktu.

Dün gece ona sarılıp saatlerce ağladıktan sonra beni kucağına alıp bu odaya getirmişti. Sonra da yanı başıma oturup elimi tutmuş, saçımı okşamış ve uyutmuştu.

Ben böyle bir şeyi nasıl yaparım? Yıllardır tutuyordum ben gözyaşlarımı neden dün gece hepsi akma gereği duymuştu ki? Hem de Karan'ın yanında, onun omzunda.

Ayağa kalktım ve odanın içinde volta atmaya başladım. Yaptığım şey tamamen acizlik ve hataydı. Şu an bana acıdığına yemin edebilirim.

Ben ona kendimi olduğumdan bile güçlü göstermiştim fakat dün gece hepsini yerle bir etmiştim. Şu an benim için üzülüyor bana acıyordu. Hatta bu kadar güçsüz olduğum için beni kolay lokma olarak bile görüyor olabilirdi. Başka bir şey düşünmesi ve hissetmesi imkânsız gibi bir şey.

Kendime olan sinirimle odadan çıktım ve bir şokta burada yaşadım. Karan gitmemişti, salondaki koltukta uyuyordu. Hem de çıplak bir şekilde. Yani sadece üstü çıplaktı altında eşofmanı vardı.

Şaşkınca ona baktım. Ne yani dün gece burada mı kalmıştı? Neyse bu da iyi bir şey. Sonuçta yanımda da uyanabilirdi değil mi? Hiç değilse salona geçmişti.

Yanına gittim uyandırmak için omzuna dokunacakken elimi geri çektim. Bana ne canım istediği kadar uyusun. Hem ne kadar geç uyanırsa benim için o kadar iyi olur. Çünkü uyandığı zaman dün gece konusu açılacaktı ve ben bunu hiç istemiyorum.

Uyandırmadan geri çekildim ama ondan ancak birkaç adım uzaklaşabildim sonra da hemen durdum. Şimdi uyandırmazsam da uyanınca ondan utandığımı düşünecekti. Yanlış bir şey değil sonuçta, evet ondan utanıyorum ama bunu onun bilmesini istemiyorum.

Ellerimi nereye koyacağımı bilmez bir şekilde başında dikilip ona bakmaya devam ettim. Uyandırmak mı daha mantıklıydı yoksa uyandırmayıp kendisinin uyanmasını beklemek mi?

Sessiz bir şekilde ofladım. Benim şu an normalde tek bir dakika bile düşünmeden onu uyandırmam sonra da dün gece burada kaldığı ve aynı zamanda salonda yarı çıplak yattığı için iyice azarlamam ve pek de kibar olmayacak bir şekilde evden kovmam lazımdı ama ben uyandırma kısmında takılıp kaldım.