KARANLIK

35.BÖLÜM "YALNIZLIK"

Merhaba <3

Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim, bu bölüm için de yorumlarınızı bekliyorum.

Oy vermeyi de unutmayın lütfen♡

Keyifli okumalar!

.

.

.

35. BÖLÜM "YALNIZLIK"

Karan telefonu kapatırken dikkatle yüzüne baktım. Çok fazla şaşırmış gibi duruyordu. Bana bakmak yerine kapıdaki adama baktı.

"Geliyorlarmış de." Adam başıyla onayladı.

"Emredersin abi." deyip kapıyı kapattı. O giderken Karan'ın gözleri beni buldu.

"Kim ölmüş? Ne oluyor?" Kaşları çatıktı ve düşünceli duruyordu.

"Baban." Söylediği şeyle öylece kalırken devam etti. "İntihar etmiş." Hiçbir şey söyleyemedim.

"Yarın mahkemesi varmış. Muhtemelen ağır bir ceza alacaktı ama baban intihar etmiş." Başımı olumsuz anlamda sallayarak konuştum.

"Bir yanlışık var doğru değil, olamaz."

"Yanlışlık falan yok Bade, ölmüş baban."

"Onun ölmesi falan hiç umurumda değil ama mantıklı değil bu." Karan dikkatle bana bakarken devam ettim.

"O bu hayatta en çok kendini sever. Herkesten çok kendini sever. Amcam, Emir, ben onun umurunda bile değildik. Kendini bu denli seven bir adam asla intihar etmez. Eğer ben o adamı birazcık tanıyorsam hesap sormadan asla ölmez, bu kadar kolay vazgeçmez."

"Bade..." Devam etmesine izin vermedim.

"Karan yemin ederim bu mantıklı değil. Ne olur inan bana başka bir şey var bu işin içinde." Yüzüme dokundu.

"Tamam sen sakin ol. Ben araştıracağım doğru mu değil mi diye." Şüpheyle yüzüne bakarken gülümsedi.

"Söz veriyorum sana araştıracağım." Başımı salladım.

"Tamam." Birkaç saniye yüzüme baktı. Bir şey söylemesini beklerken benden uzaklaştı.

"Hadi şu üstünü değiştir, aşağıya gel. Bakalım polislerin derdi neymiş."

"Bu şekilde de inebilirim sorun değil, hadi inelim." deyip gidecekken kolumdan tuttu.

"Üzerini değiştir öyle gel. Ben de gidip dertleri neymiş onu öğreneyim. Belki senin inmene gerek bile kalmaz." deyip kapıya doğru yürüdü ve başka bir şey söylemeden odadan çıkıp gitti.

O gider gitmez hemen dolabın yanına gidip birkaç gün önce burada kalıyorum diye Selen'in evden getirdiği kıyafetlerimin arasından rastgele bir şeyler seçerek üzerimdeki elbiseden kurtuldum. Bulduğum ilk ayakkabıya da ayağıma geçirerek saçımı ellerimle dağıttım ve üzerimdeki eşofmanlara göre daha uygun bir hâle getirip, makyajımı silme gereği duymadan odadan çıktım.