Love At First Fight |ON-GOING|

Chapter 28: Save

Halos dalawang linggo na lang at Christmas vacation na namin. Kakatapos rin lang nang report namin sa business proposal at isa kami sa may pinakamataas na score. Sobrang saya nga ni Alex kaya ilang beses akong napangiti ng palihim. I can't stop myself from smiling because of his actions. He's so happy like he won in a lottery.

Christmas in one of those days that I don't want to come. Ayokong dumating ang araw na iyon dahil tanging lungkot lang naman ang mararamdaman ko, tanging pagkamiss sa pamilya ko.

Noon, my parents always buy me a lot of gifts during Christmas. It's one of those days that I waited so much before. Lagi kong iniintay na dumating ang araw na iyon dahil excited akong magbukas ng mga regalo na nasa ilalim ng napakalaki naming Christmas tree. Lagi akong excited noon na nagagawa ko pang pumuslit ng regalo para buksan na agad ito sa aking kwarto dahil I can't wait to unbox it. I'm also excited for the foods that my Mom cooked for us.

Pero ngayon, ayaw ko ng dumating ang Christmas because all I can remember is those days that I'm happy with my parents. Those days that I still can laugh and smile. Those days that my heart is full of love, not like now that is full of anger and hatred. Even my birthday's or any ocassions that are related to my family, I don't want those days to come. Kung pwede nga sanang alisin na lang iyon sa kalendaryo para hindi na dumating pa ang mga araw na iyon.

Tulad ng dati, matutulog lang ako kapag noche buena na. Hindi rin naman ako makakakain dahil iiyak lang ako habang patuloy na bumabalik sa ala-ala ko ang masasayang muka ng mga magulang ko while we're eating our noche buena. Sa Christmas day naman ay pupunta lang akong sementeryo to visit my parent's graveyard at maghapon ako doon para magbasa lang ng dala kong aklat. Wala rin naman kasi among ibang magagawa.

At ngayon, paparating na naman ang Christmas. Ito rin iyong time na nararamdaman kong talagang nag-iisa lang ako. Na wala talaga akong kasama. Na wala na talaga ang pamilya ko. Gusto ko sanang magpunta na lang sa mga malls pero alam kong mas lalo lang akong masasaktan doon.

That's my life for five years since I lost my family. Ayoko rin namang gambalain si Henry because I know he has his own family to spend Christmas with. Ayokong idamay siya sa kalungkutan ng buhay ko.

The day that I don't want to come has already come. Christmas vacation na namin. At heto ako, tanghali na but I'm still here in my bed lying. Tinatamad ako tumayo o gumawa ng kung ano. Nararamdaman ko na iyong lungkot. Noon kasi, iyong mga ganitong araw, paalis na kami to go to beach to spend Christmas vacation together. Ramdam na ramdam ko na ang pagiging mag-iisa. Even five years has already passed, I still can't move on. I can't move forward or forget everything that happened in the past because I didn't yet have justice I want. It's already five years since I carried the anger and hatred in my heart. Ang hirap kasing alisin lalo na't nasa labas pa rin ang taong dahilan kung bakit ganito ang buhay ko.

"Tao po! Tao po! Ate Oie!"

Kahit tinatamad, napalitan akong bumangon dahil sa kumakatok. I stretched my neck and arms while walking towards the door. I saw Mikay who was smiling at me. She's he daughter of Aling Minerva, the landlady.

"Hi Ate Oie. Pinabibigay nga po pala ni Nanay," nakangiting sabi nito at ini-abot sa akin ang isang tupperware. Tinanggap ko naman ito.

I nodded. "Salamat," sabi ko. Nakangiting tumango lang siya at umalis na. I let a deep sigh before closing the door. Dumeritso ako sa kusina para kumain kasi nagugutom na rin ako. Masarap sa pakiramdam na may mga ganitong tao ka sa buhay mo but I can't help but to be scared. Because of what happened to my family, I'm scared to loss someone important to me again. Natatakot na akong maiwan dahil sa kukunin ulit sila sa akin. Natatakot ako na mawala ulit sila sa akin dahil sa mga masasamang tao.