"I didn't know that you had that sorrowful experience. Maybe that's the reason why you act so cold and mysterious, you look so strong and brave. But deep inside, you're so hurt," he said looking at my eyes. Sincerity is showing in his eyes.
"Those bad experiences made me who I am now," I said looking at the balcony of my old room. I really love that place back then because I love to watch the sunrise, sunset and the moon.
"You're saying earlier that the person who killed your parents want you to die too."
"Yes. After he kill my parents, he ordered his men to find and kill me. That's why I don't want you to stay with me. Kapag nahanap nila ako at kasama kita, maaari kang mapahamak at baka gamitin ka nila laban sa akin." Ayoko iyong mangyari dahil ayokong masaktan siya. Ayokong may taong masaktan ng dahil sa akin lalo iyong mahahalaga sa akin. Ayokong mawalan na naman ng minamahal.
Marami akong nasabi sa kaniya. Naroon lamang naman siya tabi ko at walang reklamong nakiinig sa mga pinagsasabi ko. Human ang pakiramdam ko. Maybe that's the effect of telling your problems to somebody who you trust. Gumaan ang pakiramdam ko. At sobrang nagpapasalamat ako because he do what he says. He stay by my side to listen to me. He never leave me. And it also makes me happy to have someone like him. Kahit ba patuloy ko sayang tinutulak, hindi pa rin siya umaalis sa tabi ko. At napag-isip-isip ko, panahon na kaya para tanggapin ko ang pagmamahal niya?
Nagising akong nakahiga sa damuhan at nakaunan sa hita ni Venom. Agad akong napabangon na siyang ikinalingon niya sa akin. Tiningnan ko ang wrist watch ko, it's already two o'clock in the morning. I sleep for four hours. Hindi man lang namalayan na nakatulog na pala ako at talagang nakaunan pa sa hita niya.
"I'm sorry, I fall asleep. Dapat ginising mo ako," sabi ko dito habang kinukusot ang aking mata. He just looked at me and smiles a bit.
"Hindi na kita ginising. Alam ko namang napagod ka sa kakaiyak kaya ka nakatulog agad. By the way, are you okay now?" he asked. Agad akong natigilan at muling napalingon sa mansion na sarado na lahat ng ilaw. Muling ko siyang nilingon at pilit na ngumiti.
"Medyo okay na ako. Tulog ka na, ako naman ang magbabantay. May ilang oras ka pa para makatulog" sabi ko dito. Sumandal ako sa pader.
"Hindi na, okay lang ako," sagot niya pero hindi ko siya pinakinggan. I pulled his clothes so he could lie down on the grass. Pinaunan ko siya sa aking mga hita to be fair. I looked at him who was shocked on what I did.
I smiled to him. "Sleep," I said and start to comb his hair using my fingers. I looked around to see if there's something weird. Wala naman akong napapansin na kakaiba mula sa maximum na paligid.
Bumalik ang tingin ko kay Venom ng maramdaman ko ang mga titig niya sa akin. Our eyes suddenly met that give some goosebumps to me. "Matulog ka na." I cover his eyes with my hands to close his eyes and also to avoid his gaze. I heard him chuckle.
It's 5:00 in the morning when my phone beep, sign that I received a message. It a forwarded message saying that we'll go inside the mansion. I freeze for a while.
Pupunta kami sa loob ng mansion. Makikita ko muli ang loob ng mansion at higit sa lahat, makikita kong muli ang taong pinagbentahan ko ng mansion na ito. Baka makilala niya ako at masabi niya kung sino ako. Masabi niya ang tunay kong apelyido. Ayokong marami ang nakakaalam kung sino talaga ako dahil maaring maging iyon ang dahilan para matunton ako ng taong gustong pumatay sa akin.
"Are you okay? You look pale." Napalingon ako ng magsalita si Venom. Hiding na pala siya, hindi ko man lang namalayan. I swallowed fist before answering him.
"Yeah. I'm okay. Good morning. Merry Christmas, by the way," I greeted him with small smile. Oh, his the second person who saw me smiling, first is Alex.
"Merry Christmas too," he greeted back not convinced to my answer on his question. Iniwas ang tingin ko sa kaniya at inaabala ang sarili sa pagtingij sa cellphone ko. Binasa ko ulit ang forwarded message ni Ice para lang may magawa ako.
"Ahmm... The owner want us to go inside," I said stopping myself not to stutter. My mind is wandering on so many thoughts. Kinakabahan rin ako dahil muli na naman akong makakapasok sa mansion namin after so many years. Dito pa nga lang sa labas, sobrang sakit na, paano pa kaya kapag nasa loob na ako? Paano pa kaya kung muli ko na namang makita ang mismong lugar kung saan nawalan ng buhay ang mga magulang ko?
Bumalik lang ako sa reyalidad when our phone beeps. A message from ice again asking where we are. "Let's go," I said kahit pa sobrang kaba ko na. Maglalakad na ako para punta sa mansion nang hinwakan niya ang pareho Kong balikat para mapaharap sa kaniya. He's so serious looking directly at my eyes like he's reading my mind.
"Kung hindi ko kaya, huwag na," sinsero niyang Sabi at link ng pag-aalala ang kaniyang muka. I suddenly smile because of it. He's so thoughtful.
"Kaya ko," nakanguting Kong sagot, tapping his shoulder. Sa totoo lang, nagtatalo ang puso't isip ko. Pasok ba ako o hindi. Sinasabi ng utak ko na huwag dahil masasaktan lang ako. Pero sinasabi naman ng puso ko oo, pumasok ako. Gusto kong muling makita ang mansion kung saan ako lumaki. At kung saan........ kung saan.......
Nauna na akong naglakad papaunta sa mansion. Nasa harap ng pinto ang tatlong lalaki kasama ang isang babae na mukang katulong dahil sa suot nito. Ngumiti lang sila sa akin and we greeted each other a 'Merry Christmas' before going inside.
Pagpasok pa lang namin, ramdam ko na agad ang paninikip ng dibdib ko at ang pag-iinit ng mga mata ako. Halos walang nagbago. Kulay puti pa rin ang mga wall, napaltan lang ang mga painting na naksabait pero doon pa rin sa pwesto kung saan nakalagay ang mga paintings namin. Ang living area ay napalitan lang ang mga couch at may nadagdag na ilang gamit pero iyong aura ng mansion noong kami pa ang nakatira dito ay ganoon pa rin ang aura ngayon. Ang chandelier ay naroon pa rin sa pwesto nito. Ang grand staircase ay nalagyan lamang ng mga palamuting pampasko. At ang... ang daan papunta sa kusina..... Doon.... doon sila... pinatay.
Nanlalamig na ako sa pwesto ko. Hindi na ako nakaalis sa pwesto. Naestatwa na ako busy by looking at that place. Parang bumalik ako sa nakaraan kung saan kita ng dalawa kong mga mata ang pagtama ng baka ng baril sa katawan nila na naging sanhi ng pagkaputol ng kanilang hininga. Kung saan naririnig ko ang pagmamakaawa nila para lamang hindi sila patayin, ang putok ng baril at ang halakahak ng hayop na iyon. Ramdam ko pa rin kung sakit. Ang sakit sakit na parang kahapon lang nangyari.
Malapit ng tumulo ang mga luha ko ng makaramdaman ako na may humawak sa kanang kamay kong nanlalamig. Nawala sa paningin ko ang lugar na at napalitan ng mga matang nagpaparamdam sa akin ng kakaibang pakiramdam. He also held my left hand and squeeze it a little.
"I'm here, okay?" he sincerely said na nakapagpaiyak na sa akin. Without hesitation, I hug him and cry in his chest. Wala na akong pakialam kung makita nila aking ganito. Wala na akong pakialam kung anong jsipin ng talk dahil sa pagyakap ko Kay Venom. Hindi Ki na talaga mapigilan ang emotion ko.
"Ang sakit sakit pa rin," biking ko sa kaniya. He hug me too and caress my back.
"It's okay. Kaya mo iyan. I'm here, I'm always here for you," he said while hugging me. "Don't cry."
"Are you okay Princess?" dining kong tanong ni Ice, tapping my shoulder. Humiwalay ako kay Venom at pinunasan ang muka ko bago humarao sa kanila. "May problema ba? Kahani ka pa ganiyan."
"Kung may problema ka, magsabi ka lang sa amin. Mga kuya mo kami, 'di ba?" sabi naman ni Guru. Dahil sa sinabi nilang iyon, lalo lamang akong umiyak. Ang hina-huna ko sa harao nilang lahat. Ice hug me and I cried in his chest too. Later on, we already having a group hug. By that, I felt again having someone who cared for me because they really do. They really care for me. I felt that they like my rela brother and I'm their little princess. Isa lang ang napatunayan ko, Mali ako ng hindi ko sila linagkatuwalaan. Hindi ko naman masisisi ang sarili ko na hindi sila pagkayuwalaan dahil ntatakot ako... natatakot aking matunton ng gustong pumatay sa akin. At natatakot rin ako na madamay sila.
Vote and comment.
YOU ARE READING
Love At First Fight |ON-GOING|
CasualeOie Tryxyn, isang babaeng binago ng mga pangyayari. Binalot ng galit ang puso para sa mga taong sumira sa kanyang pamilya. Handa kaya siyang magpatawad? Thundrixx Erox, isang lalaking hinahangaan ng lahat dahil sa angking kagwapuhan. Ano ang kaya ni...
