Yelkovan her hareket ettiğinde, bir kan daha akıp kara toprağa karışıyordu.
Bir kez daha hareket ettiğindeyse, yaralı kalpleri acıyla kavurmuştu o gece.
Kimisi sevdiklerinin mezarında gözyaşı dökerdi, kimisiyse sevdiğini korumak için canını feda ede...
Nasılsınız canlarımmm. Beni hiç sormayın. İnstagramdan takip edenler bilir... Yakın günlerde hiç ummadığım derecede ağır ameliyat geçirdim. Ameliyat yüzünden epey bir zor günler geçirdim. Ki eskisi gibi ağır olmasa da yine de zor geçiriyorum günlerimi.
Biliyorum biliyorum bölüm 31 Aralık gelecekti. Hatta ben bile kendimi o güne hazırlamıştım. Bu ameliyat meselem ortaya çıktığında da dedim yaz bölümü sonra sınavlardan vakit bulup düzenle ve erken at, yoksa ameliyattan sonra iyice ertelenecek bölüm. Şansa bakın ki bölüm işi uzadı gitti. Ameliyatı aslında biz 26-27 Aralık düşünmüştük. O yüzden instagramda bildirim yaptım her ihtimale karşı ki okuyucular 31 Aralık'ı beklemesinler boşu boşuna. Ama işte bi söz vardır evdeki hesap çarşıya uymaz, benimki de o misal uymadı.
Çok zor günlerdi gerçekten... Hatırlayınca bile tüylerim diken diken oluyor. Allah hiç kimseyi ameliyata girecek duruma düşürmesin.
İşte böyle böyle başıma gelenler geldi. Ben ne zaman bölümü bir güne planlasam yarın başıma hemen bir olay geliyor🤦♀️🤦♀️
Bölüm gecikmesi için ise tekrardan hepinizden özür diliyorum❤
Keyifli okumalar🤗
#Çağan Şengül & Yasir Miy - Tenha ; Sena Şener - Kapkaranlık Her Günüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İKİNCİ SEZON BÖLÜM 37: "BÜYÜK KUMAR OYUNLARI.''
🥀
Derin bir boşluktaymışım gibi hissediyorum. Hislerim benden çalınmış gibi, bomboş kara kutu gibi. Toparlanmaya bile çalışmıyordum, çünkü biliyordum. Toparlanırsam yine düşerdim, yine yaralanırdım. O yüzden kalkmaya, toparlanmaya gerek duymuyordum. Nasıl olsa yine düşecektim.
Bazen çıldırıyormuş gibi de oluyorum. Yanımda sevdiklerimi görmedikçe, masamdan eksilen sevdiklerimin yalnızlığını kalbimde hissettikçe çıldırıyorum, üşüyorum.
Çok üzülüyorum. Eskiden arkama baktığımda tüm herkesi görüyorken, şimdi kimseyi görmemek beni hem üzüyor, hem de harap ediyordu. Çok ağırdı. Sevdiklerini kaybetmenin acısı, çok ağırdı. Asla geçmeyecek, silinmeyecek, ufacık bir darbede yeniden kanayacak, derin bir yaraydı bu acı.
Düşünüyorum da beni asla bırakmam diyenler hep bırakan oldular. Şimdi koynunda uyuduğum adama nasıl güveneyim? Nasıl onunda gitmeyeceğine, bana ihanet etmeyeceğine inanayım? O da asla bırakmam deyip bırakanlardan olmaz mı?
Gözümde yeniden canlanan anılar, boynuma yine zehirli sarmaşığını doladı. Karabasan gibi bedenimi ele geçiren hisler, bana her gece olduğu gibi bu gece de nefes aldırmadı. Koynuna saatlerdir sığındığım adamdan hızla ayrıldım. Ani hareketimden dolayı başım dönse de umursamadan deli bir güçle yataktan çıktım. Benim yatakta hareketlenmemle Marazali kafasını çevirip bana baktı.
