Yelkovan her hareket ettiğinde, bir kan daha akıp kara toprağa karışıyordu.
Bir kez daha hareket ettiğindeyse, yaralı kalpleri acıyla kavurmuştu o gece.
Kimisi sevdiklerinin mezarında gözyaşı dökerdi, kimisiyse sevdiğini korumak için canını feda ede...
Merhabaa uzun ayrılıktan sonra yine hep beraberiz çok şükür💞
Sormayın bi bölüm atmak istedim ya yorgunluktan unuttum ya da bozulduğunu söylediğim telefonum yine bozuldu. Çıldıracam valla. Yeni telefon alana kadar eskiyle idare edeceğim ama bu da çok zor yav. Donuyor sürekli. Neyse ki bu sefer şifre falan problemim yok. Onkları hallettim hiç olmazsa:( Ama yanarım yanarım verdiğim paraya yanarım. Neyse mübarek ayda beddua etmeyeceğim ve sizlerinde daha fazla kafasını şişirmek istemiyorum.
İyi okumalar.
#Hande Mehan - Beni böyle sevme.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İKİNCİ SEZON BÖLÜM 42: "VİCDAN MESELESİ."
🥀 30.12.2019.
Gökyüzü, yeni yılın gelişini kutlar gibi beyaz tanelerini yeryüzüne indiriyordu. Cama konup eriyerek yok olan kar tanesiyle yüzümde küçük bir gülümseme oluştu. Bu anda belime sarılan kollarla anlık olarak irkilsem de Marazali olduğunu anladığımda istifimi bozmadan dışarıyı izlemeye devam ettim.
‘‘Bitti mi konuşman?’’
Omzumun baş kısmına çenesini yaslarken sanki bir an ani duraksama yaşadı ama yine de ‘‘Evet.’’ Dedi.
‘‘Önemli bir şey miydi?’’
Çenesinin ucunu omzuma sürttü. ‘‘Boş ver güzelim sen bunları.’’ Dedi.
Pek ilgi alanımda olmadığı için omuzlarımı kaldırıp indirdim. Sonra herkesin içinde böyle sarmaş dolaş durduğumuzu fark edip ondan uzaklaştım.
‘‘Herkesin içinde yapma bari.’’ Dedim kızarak. ‘‘Zaten geç kaldığımız için mahcubum böyle yapıp daha da utandırma beni.’’
Komik bir şey söylemişim gibi dudağı kıvrıldı. ‘‘Utan, bende onu istiyorum zaten.’’ Dedi utanmamı umursamadığını belli ederek.
Kaşlarımı çattım. Tam ağzımı açıp kızacakken arkadan Gülçehre’nin sesini duymamla söyleyeceğim şeyleri yutmak zorunda kaldım.
‘‘Hadi sofra kuruldu, gelin.’’ Dedi ileride kurulan büyük masayı göstererek.
Onaylamaz bakışlarımı Marazali’ye atmayı unutmayıp Gülçehre’nin gösterdiği masaya ilerledim. Sandalyeyi çekip otururken Marazali’de bana yetişmiş yanımdaki boş yere yerleşmişti. Aydan Hanım ve Resul Bey’in gelmesiyle de yemeğe başlamıştık.
‘‘Eee oğlum gelin kızımıza Ankara’yı gezdirdin mi?’’
Marazali çiğnediği eti yavaşça yutup Resul Bey’i cevapladı. ‘‘Hayır daha vaktimiz olmadı.’’
