MERYEM

M.BÖLÜM 21: İLK VE SON. |SEZON FİNALİ|

Merhabaa

Günü günden geçtikçe Meryem ailesi çoğalıyor. Bu da beni çokkk sevindiriyor. İnanın bu küçük sayıya bile geleceğimi zannetmiyordum.

Hepinizee minnetdarım.

Neyse iyi okumalar💕

Vote ve yorum yapmağı unutmayın.

Bölüm Şarkıları: Kıraç - Hasret.
Sezen Aksu- Kurşuni Renkler.

BÖLÜM 21: ''İLK VE SON.''
                                     |SEZON FİNALİ|

🥀

Bir çiçek açtı, etrafına güzel kokular saçtı. Ancak çok geçmedi,kendini dünyadan gizletti.

Tıpkı benim gibi.

Çiçek açmıştım bir zamanlar, etrafıma neşemi saçmıştım. Çok geçmedi ki, soldurdu abim çiçeğimi. Suçunu omuzlarıma yükledi, vicdanımın altında ezildim. Ben Meryem olmaktan çıktım. Ben şeytan oldum, katil oldum. Ben bir câni oldum.

Herkesin nefretle baktığı Meryem oldum.

Her şeyimi yitirdim bu günahta. Annemi, abimi, sevgimi, merhametimi. Bana kalan hiçbir şey olmadı. Bu felaket yolda her şeyimi kaybettim.

Ruhum o kadar yaralı ki, hiçbiri görmüyor hâlimi. Nasıl dermansız kaldığımı, dizlerimdeki, bedenimdeki gücün çekildiğini. Herkes kendi derdinin peşinde sadece.

Abim kendi paçasını kurtarmağın derdinde.

Meriç bedenime sahip olup beni köle gibi itaati altına almanın fikrinde.

Marazali gerçeklerin peşinde.

Dildar Hanım ise kızını öldürenin, ölümünü dilemekte.

Nasıl dayanabilirim ki artık? Nasıl ruhsuz şekilde insanların yüzüne bakıp yaşayabilirim?

Ya da yaşamak istiyorum mu?

Hayır... Ölmek ve ya kendimi öldürmek değil niyetim. Ama bu yüklerle de yaşanamıyor. Öyle boş gözlerle ölümümü bekliyorum. Omuzuma yüklenen bu günahdan kurtulmak için ölümümü bekliyorum.

Derin düşüncelere daldığım manzaradan gözlerimi ayırdım. Nefesimi sıkkınlıkla dışarı bırakıp koltuklardan birine geçip oturdum.

Dört gündür yaptığım tek şeydi zaten bunlar. Düşüncelere dal, sonra fikrlerinden silkelen ve geç otur bir yere.

O gün uyandığımda yalnızdım.

Her zamanki gibi.

Koskoca evde yalnız ben ve çalışanlar vardı. O yoktu. Dört gündür olmadığı gibi.

İlk günkü gibi çok olmasa da iki gün sonra ateşim düşmek bilmişti.Ama yine de hasta hâlimi önemsememiştim. Çünkü aklımda onun sözleri dönerken kendimi düşünmek... mümkün değildi zaten.

Bir şey daha fark etmiştim. Onun sıktığı elim sargıyla bağlanmıştı. Diğer yaralarımda aynı şekilde pansuman edilmişti.

O geceki şeyleri hayal meyal hatırlıyordum. Belki de hasta beynimin kendinden çıkartığı bir hayaldi, duyduklarım ve işittiklerim ama yine de çok gerçekçi gibiydi. Ne zaman onun şefkatli dokunuşlarını hayalim diye düşlediğimi bilmediğim hayal gibiydi. Varlığından şüphe ettiğim bencil yanımdaki küçük renkli kelebeğim, bu dokunuşlarının gerçek olmasını ısrarla istiyordu. Hakkının olmamasına rağmen yine de istiyordu.