Yelkovan her hareket ettiğinde, bir kan daha akıp kara toprağa karışıyordu.
Bir kez daha hareket ettiğindeyse, yaralı kalpleri acıyla kavurmuştu o gece.
Kimisi sevdiklerinin mezarında gözyaşı dökerdi, kimisiyse sevdiğini korumak için canını feda ede...
S I N I R: 165VOTE, 185YORUM. SINIR GEÇİLMEDİKÇE YENİ BÖLÜM GECİKECEKTİR.
Merhabalarrr
Bölüm dediğim saatten biraz geç geldi biliyorum ama inanın benle ilgili bir sorun değil. Son zamanlar wattpadle ilgili sorunlar yaşıyorum. Şimdi o anlardan birindeyim. Gifler yüklemeye 2 günden önce başlıyorum ki yüklensin son günde denediğimde ama olmuyor🤦♀️🤦♀️ Sinir krizi geçiriyorum yani.
Geçen bölüm sınır geçilmedi. Kendim düşürdüm o yüzden de bölüm dediğim günden gecikti. Emeğimin karşılığımı istemem bana göre bir suç değil. Bu bölümde eski bölümlere nazaran düşük sınır koyuyorum sizler için. Bir yıl ara verdiğimden bunu yapmak istedim. Neyse yeniden hatırlatmak isterim ki sınır 📍SINIR 165 VOTE, 185 YORUM.
İyi okumalar❤
#Sezen Aksu- Küçüğüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İKİNCİ SEZON BÖLÜM 33: ''BİR DELİ GÜLÜN VEDASI.''
🥀
Kaybetme korkusu.
Zehir gibi dehşetli, kan kadar korkutucu bir histi bu his. İnsanı, bir saniye içerisinde bile, mahvede ve tüketebilecek kabiliyete malikti.
Öyle lanet bir histi ki kaybetme korkusu, yaşayamayan asla anlamazdı. Bu duyguyu hissetmeyen, yaşayanın hangi duygu uçurumundan yuvarlandığını bilemezdi. Ama ben biliyordum. Çünkü ben de o uçurumda yuvarlananlardandım. Her şeyini teker teker kaybeden benden başka, kimse bunu iyi bilemezdi.
Ben şu son sekiz aydır kaybetme korkusunu sol yanımda her an taşıyordum. Yakamı bırakmayan bu lanet his, beni bir an bile olsun yanıltmıyordu. Ne zamanki o his bedenimi ele geçirse hep bir şeyle yüz yüze gelirdim.
Tıpkı şimdi ki gibi.
‘‘Hastalandığında seni iyileştiren kimseye güvenme...’’
Şimdi gözlerimin önünde bu sır içerikli bir mesaj vardı. Tanrım... Ne demekti bu? Biri benim akıl sağlığımla mı oynamaya çalışıyordu? Yoksa yaşananlara dayanamayan beynim sonunda sağlam yanını da mı kaybetmişti? Gördüklerim göz yanılması olamazdı. Elimde tuttuğumu hissettiğim bu telefon, gözlerimi yakan ekranın ışığı beynimin bana oynadığı oyunu olamazdı.
Eğer oyunsa bu kadar gerçekçi olması imkansızdı.
Akmaya her an hazır olan asit gibi yakıcı gözyaşlarımı her zamanki gibi görmezden gelmeyi seçtim. Elimdeki telefonu ani kararla lavabo kenarına itip aynaya bakışlarımı çevirdim. Sakin olmalıydım. Gözlerini açtığımda bu gördüklerim olmayacaktı.
Kapat gözlerini derin nefes al Meryem.
Kendime kısa süreli verdiğim sakinleşme terapim bittiğinde kenara attığım telefonu korka korka yeniden elime aldım. Gördüklerim yanılma olsun diye içten içe dua edip ekranı tekrar açtım. İşte o zaman kabul etmek istemediğim gerçek gözlerimin önüne yeniden acımasızca serildi.
