Yelkovan her hareket ettiğinde, bir kan daha akıp kara toprağa karışıyordu.
Bir kez daha hareket ettiğindeyse, yaralı kalpleri acıyla kavurmuştu o gece.
Kimisi sevdiklerinin mezarında gözyaşı dökerdi, kimisiyse sevdiğini korumak için canını feda ede...
İnşallah hikayenin gidiş açısı sizi sıkmıyor. Ben genelde ağırdan almak istiyorum. Öyle oldu bittiye getirip ikisini birbirine aşık etmek istemiyorum.
Marazali'nin hislerini, düşüncelerini şimdilik açıklamak istemiyorum. Zamanla yavaş yavaş hissedip göreceksiniz.
5930 kelimelik uzun bir bölüm oldu ve beklemeye değdi. Dört gün bölüm üzerinde çalıştım resmen🤦♀️ Bir gün bölümü sona getirdim, sabahta yazdığım bölüm hoşuma gelmedi ve bin kelimeye yakın söz silip sonları yeniden işledim. Diğer iki günde sizin en çok yakındığınız durum olan yazım hatalarımı elimden geldiğiyce düzeltmeye çalıştım.
Bir de bir şey belirtmek isterim ki meryem ezik değil. babasına göre Marazali'den izin aldığında Marazali'nin izini olmadan korumalardan dışarı çlkamayacağını biluyordu. Gereksiz gerilim yaratmamak için direk Marazali'yle konuştu. Dışarıdan izin aldığı gibi görünse de öyle değil. İzin görünümlü emirdi.
BOL BOLL YORUM İSTİYORUM LÜTFEN GÖRMEZDEN GELİP GEÇMEYİN😚 Böyle giderse sınır koymak zorunda kalacağım maalesef. NE KADAR ÇOK YORUM VE OY GELİRSE O KADAR HIZLI GELİR BÖLÜM.
İyi okumalar❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İKİNCİ SEZON BÖLÜM 23:"PLANLARDAKİ HEDEF."
🥀
Hani öyle bir an vardır ya; yanlış olduğunu bildiğiniz hâlde yine de o şeye inatla yürüdüğünüz, kül olacağınızı bile bile o yola adım attığınız ve yanacağınızı bilmenize rağmen yine de sonunda isyan ettiğiniz gibi anlar.
Ben bunları şu an saliseninse kadar yaşıyordum.
Yanlış olduğunu biliyordum. Bu sevgimin yanlış olduğunu çok iyi biliyorum.
Ona olan aşkımın, dünyadaki en olmayacak şeyin olduğunu da biliyordum. En başından beri ona karşı düşüncelerimi yaptıklarıyla örtbas etmiş, kalbimi ondan uzak tutmuştum. Daha doğrusu tuttuğumu zannetmiştim. Ancak gel gör ki kalbimi bir celladın eline çoktan bırakmış, ama kabul etmemişim bunca zamana kadar.
Ondan korktum. Yaptıkları o kadar acımasızcaydı ki, korkmamak elde değildi. Ona aşk gibi hisleri beslemekten ölesiye korktum. Belki de hislerimi fark etmeme, kabul etmeme sebep olan şeyler başıma gelen bin bir türlü olayların katkısıydı.
Gözümün önünde fırını yaktı, insafa gelmeseydi az daha beni de orada diri diri yakacaktı. Hatta ondan önce beni o yolda kan reva içinde hiç acımadan bırakıp gitmişti. Hayır onu suçlamıyordum veyahut da bana yardım etmeliydi diye düşünceler içerisinde değilim. Sadece ne kadar vicdansız ve gözünü kin bürüdüğünü anlatmaya çalışıyorum. Öyle kinli ki bana karşı, dediği gibi ben her saniye sustukça onun kini dağları yaracak kadar büyüyordu.
