Yelkovan her hareket ettiğinde, bir kan daha akıp kara toprağa karışıyordu.
Bir kez daha hareket ettiğindeyse, yaralı kalpleri acıyla kavurmuştu o gece.
Kimisi sevdiklerinin mezarında gözyaşı dökerdi, kimisiyse sevdiğini korumak için canını feda ede...
Ben berbat... Şu zamanda acaip kötü bir griple uğraşıyorum. Sanki birisi beni dövmüş gibi bedenim ağrıyor. Sesimi bile çıkaramıyorum, sesim resmen batmış yani o derece🤦♀️ Çok şükür ki korona değilim.
Bölüme sınır koymuyorum ama siz yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmeyin lütfen❤
Bölümü aslında geçen cumartesi atacaktım ama ermenilerin Gence'de sivillere karşı yaptığı hain saldırı neticesinde yaranan dehşetli hadiseden sonra gönlüm el vermedi bölümü paylaşmaya. Çok kötü oldum😞
Allah belalarını versin. İnşallah ermenilerin bu vahşiliği kökünden kesilir ve Azerbaycan az kayıpla, büyük zaferlerle atlatır bu savaşı.
Tüm dileklerim sizinle❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İKİNCİ SEZON BÖLÜM 31: ''DEĞİŞEN DENGELER.''
🥀 NA G E H A N E S V E D
Aşk, hayatımda hiç rastlamadığım bir hadiseydi. Karşılaşmadığım zorluk, edinmediğim tecrübeydi.
Ben hep kendi ailemin derdini çekmiş, onlardan başka hiçbir şey düşünmemiştim. Ne aşk, ne mutluluk... Hiçbir şey. Sadece onlar ve onların yoklukları.
Ailemin ben de bıraktığı yalnızlığı dıştan aşabilmiş gibi görünsem de, içten içe aşamamıştım. Alışamamıştım, şu yirmi üç yıllık hayatımdaki o boşluğa, ne yaparsam yapayım alışamamıştım. Öyle derin bir yaradır ki bu, yaşamayan bu yarayı anlamaz.
Belki de, bunu aşamamın tek sebebi ailemin Allah’ın takdiriyle değil de, adî bir kumpasla kazaya kurban gittiklerini bilmemdendir. Ya da sırf canım yanmasın diye, susturulan isyanlarımın bedenime yüklediği ağırlıklardır.
Ailemin basit bir kazaya kurban gitmediğini bundan sekiz ay önce öğrenmiştim. Ailem dediğim kişilerin gözümün içine baka baka benden bunca yıl sakladıkları lanet gerçeği teessüf ki öğrenmiştim. Lâkin bilmem, bi’ fayda etmemişti. Hiçbir yapamamış, amcam tarafından kendi iyiliğim(!) için susturulmuştum. Bu işin ardından gidip te sonumun annem ve babam gibi olmasını istemiyordular.
Amcamın bakışlarından ve tavrından ne kadar ciddi olduğunu anlamam çok zor olmamıştı. Ki onun sergilediği tavır benim asi hislerimi törpülemeye yetmişti. Eğer ki amcamın yirmi üç yıllık hayatımda görmediğim tepkisini görmeseydim, bu işin peşini bırakmazdım. Aslında tam bırakmışta sayılmıyordum. Sadece ailemi katleden insan dışı varlıkların sıradan biri olmadıklarını biliyor ve ailemden kalan son kişileri de kaybetmemek için bir şey yapmıyorum.
