FİGAR

31 "İftira"

Selamün Aleyküm 🤍

Keyifli Okumalar...

🕊️

"FİGAR-31.Bölüm" Sunar...

Yıkılmış duvarlarımın senfonisiydi yankılarım.

Düşüncelerim ve duygularım derbeder olmuştu. Hiçbir şeyi netleştiremiyor ucu bucaksız bir sokakta ilerliyorum. Ellerim karıncalanıyordu. Dilim lal olmuş, sesim boş sokakta yankılanmak için kendini yıpratıyordu.

Derin bir nefes aldım alacağım cevaba hazır olmak için. "Demir... cevap vermeyecek misin?"

Gözlerini durgunlukla bana çevirdi. Dudaklarını birbirine bastırıp meraklı gözlerime baktı. Yutkundu ağır ağır. Adem elması karanlık sokakta bile gözle seçiliyordu.

Belki de ilk kez kalbimde büyük bir çarpıntı hissettim.

"O" kafasını çevirdi. Az önce kıl payı kurtulduğumuz adamın olduğu yere, arkasına baktı.

"Kız kardeşimin."

Doğru.

Kız kardeşinin de olabilirdi. Ne diye benim bilekliğimi saklayacaktı ki?

Utanç beni ele geçirirken yanaklarımın yanmasını engelleyemedim. Çok aptalca hareket etmiştim.

Resmen kendi kendime gelin güvey olmuştum.

"Ah, öyle mi? Benim bileziğime benziyor da. "

Kısık sesim Demir'e ulaştığında boğazını sertçe temizleyip bir anda elimdeki soğumuş tavayı aldı. "Ben gideyim artık."

İkimizde özellikle birbirimizin gözlerine bakmadan alelacele konuşup sokaktan ayrılmak üzere adımladık. O önde ben arkada seri adımlar atarak dar sokaktan ayrıldık.

Gözlerim hızla etrafı tararken aynı zamanda pencerelere bakıyordum.

Neyse ki kimse yoktu.

Demir ile ayrılacağımız yolda ikimizde bir anda duraksadık.

Gözlerini saniyelik bana değdirdi ve "hoşça kal " diyerek benim bir şey söylememe izin vermeden hızlı adımlarla oradan ayrıldı.

Bir an gözlerim onun gidişine dalarken utandığını düşündüm. Garip davranıyordu. Ne düşündüğünü ve ne yaptığını anlayamıyordum.

Çok düşünmek istemediğim için bende adımlarımı evime doğru yönlendirdim. Aynı zamanda telaşlı olduğum için dudaklarımı ısırıyordum. Umarım annem eve gelmemiştir.

Adımlarım tanıdık binaya ulaştığında seri adımlarla binaya girip merdivenleri çıktım. Kapıya ulaştığımda hırkamın bol cebinden anahtarımı aldım ve kapıyı açtım.

Işıklar kapalıydı.

İçimden derin bir oh çekerek içeri girdim ve hırkamı çıkartıp askıya astım. Gözlerim aynı zamanda etrafı tarıyordu.

Annem evde gerçekten de yoktu.

Tülbentimi başımdan alıp mutfağa ilerledim ve ışıkları açtım. Yemediğim kabak dolması ve kasede duran yoğurt bana göz kırarken iştahımın gittiğini de yeni idrak ediyordum.

Az önce yaşananlar beni hem germiş hem de isim veremediğim duyguları doğurmuştu.

Yoğun duygularımı kenara bırakarak masaya ilerledim ve sandalye çekerek oturdum. Yemek soğumuş olsa da umursamadan ağzıma attım ardından yoğurt tan da bir kaşık aldım.