FİGAR

6 "Pembe Araba"

Selamün Aleyküm

Umarım bu bölümü beğenirsiniz. 

Lütfen oy ve yorum yapar mısınız?

Keyifli Okumalar...

🕊️

"FİGAR-6.Bölüm" Sunar...

"Kanka bunu yapsak bizi öldürürler mi?"

"Valla bir adamın arabasına zarar vermekten bahsediyoruz burada."

Eda'nın söylediği son derece doğruydu ama ben kararlıydım. Onların o siyah arabasını pembe boyayla boyayacaktım. Onlar bize yeşil boya dökmeselerdi bir insana bunu yapmak aklıma bile gelmezdi. Kantinde fazlasıyla küçük düşürülmüştük ve ben hala kötü hissediyordum. Müdüre şikayet etmek istiyorduk ama müdürün onların alttan alacağına emindik o yüzden hiç o yola başvurmamıştık. "Kızlar ben kararlıyım bunu yapacağım." Ne yapacaklarını bilememenin kararsızlığı da vardı onlarda. Aynı zamanda onlara bir ders olmasını da istiyorduk. Ne de olsa onlar bir savaş başlatmışlardı, bizde hakkıyla oyunu oynamaya kararlıydık. Ceren benim planımı çoktan kabullenmişti. Onlara benim istediğimden daha kötüsünü yapmak istiyordu ama o kadar ileri gidemezdik. Eda'da sinirliydi bu yüzden pek sesini çıkarmamıştı. Ama Tuğçe biraz gergindi, içinde tereddüt olduğunu söylüyordu. Neyse ki onu da ikna etmiştim.

Eda'nın ailesi hala şehir dışından gelmemişti ve bizde kalmayı kabul etmişti. Ceren ve Tuğçe'ye de ısrar edince onlarda kabul etmiş ve benim eve gelmiştik. Onların kalması beni mutlu ediyordu. Ne de olsa onlarla konuşabildiğim gibi kimseyle evde sohbet edemiyordum. Kardeşim daha çok küçüktü bu yüzden onunla arkadaşlık kuramıyordum. E haklıydım sonuçta.

"Kızlar bunu görmeniz lazım." Eda elindeki telefona şok olmuş bir şekilde bakarken bize yaklaştı. Üçümüzde telefona yaklaştık. Okulun internet sitesinde kantinde üstümüze dökülen yeşil boyaya şok olmuş gözlerle baktığımız bir fotoğraftı. Resmen ifşaydı. Yüzümü buruşturdum. "Rezil olduk resmen." Eda Ceren'in elindeki telefonu alarak yakından baktı ve gittikçe yüz ifadesi değişmeye başladı. "Altındaki yorumlara bakın, herkes ezikler yazıp yazıp durmuş." Ne yapacağımı bilemiyordum. Bize bu kadar berbat davranmaları beni fena bir şekilde öfkelendirmişti. "Birde yardım etmiştim aldığım karşılığa bak, ukala."

Derin bir sessizlik oldu. Kızların hepsi ne dediğimi anlamak için çabalarcasına dikkatle yüzüme baktılar. Ellerindeki telefonları çoktan kapatmışlardı. "Ne yardımı?" İlk soru Eda'dan gelmişti. Kızlara anlatmadığım için kendimi çoktan kötü hissetmeye başlamıştım. Ama nedense anlatmak istememiştim. "Berfin, ne yardımı?" Ceren soru tekrar ettiğinde yüzümü buruşturarak alt dudağımı dişledim. "Anlatacağım kızlar." 

"Evet bekliyoruz." Ceren sabırsızca konuştuğunda derin bir nefes alarak anlatmaya başladım. Derin nefes aldım.

"Bir gün okul çıkışı çok bunaldığım için otobüsten erken inmiştim. Biraz daha yürümek için. İyi gelir diye düşünmüştüm. Neyse işte. Ara sokaklardan geçince baktım biradamı üç kişi dövüyor hemen polisi falan aradım." Hepsi beni dikkatle dinliyordu. Yutkundum.

"O sırada adamı dövmeye devam edince ben devreye girdim. Onlara polisin geleceğini söyleyince hemen oradan ayrıldılar. Sonra bir baktım meğerse  dövülen kişi Demir'miş." Hepsi birden 'oha' deyip gözlerini fal taşı gibi açtılar. "Ee sonra?" Ceren'e bakarak gülümsedim ve sırtımı koltuğa yaslayarak konuşmaya devam ettim.

"Sonra ona yardım eli uzatınca beni geri çevirdi hatta ve hatta bana defol git falan dedi. E bende doğal olarak sinirlendim. Sonra Demir arkamdaki birini görünce elimi tuttu ve birden koşturmaya başladı. Sonrası işte kaldığı yeri öğrendim. Daha doğrusu zengin birine göre öyle bir evde yaşaması tuhaf ama o binaya girdi." Hepsi tabiri caizse beni ağızları açık dinlediler. Onların bu haline ister istemez gülecektim ama vazgeçtim. "Peki nerede kalıyormuş?"