🌿İslami Aşk Romanı 🌿
Çökmüş hayatının emareleriyle nefes almaya çalışan fakat aldığı nefesi ona haram kılan bir kadın yüzünden çocukluğu mahvolan bir adam. Duygularının kaybolduğunu düşündüğü karanlık kuyudan onu çekip kurtaran bir kadın. Adam ilk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕊️
Dün gece gördüğüm rüyadan sonra sabah keyfi falan kalmamıştı bende. Demir'in motor yarışında yaptığı kazayı tekrar başa sarılmış şekilde görmüştüm, sahne tekrar tekrar yeniliyor ve Demir'in yaralı bedeninden kanlar akıyordu. Gözlerindeki hüzün ve pes etmişlik yüreğime bıçak saplıyordu. Fakat ben sadece izliyordum, ileriye doğru bir adım bile atamıyordum.
Montumu vestiyerden alıp üzerime geçirirken annemin mutfaktan gelen terlik dolayısıyla çıkan adım seslerini duydum. Kahvaltı yapmamıştım ve şuan aç olurum diye söyleniyordu.
"Yemeyeceğim anne ısrar etme."
"Allah Allah var sende bir haller."
Kısaca görüşürüz diyerek çıktım evden. Halim olmamasına rağmen yorgun adımlarım birini görmenin heyecanı ile arşınlıyordu okulun yolunu. Ellerim cebimde kulağımda kulaklıkla asık suratlı bir Berfin okuldaki insanların da keyfini kaçırabilecek bir ruh halindeydi.
Kulaklığımdan çalan şarkı yerine aniden telefon zil sesi çaldığında irkilerek adımlarım durdu. Bana bakan yabancı simaları umursamadan telefonu cebimden çıkarttım ve ekrana bakarken gelen otobüse bindim.
"Efendim Ceren."
"Neredesin Berfin?"
"Otobüse bindim şimdi, siz geldiniz mi?"
Derin bir nefes alma sesinden sonra bezgince mırıldandı. "Maalesef geldim, maalesef sınıftayım ve maalesef şu gıcık insanların arasındayım."
"Harika," dedim alay eder gibi. "Bende maalesef yanına geliyorum."
Kıkırdadı. "Kerem'leri gördüm."
Yüreğim aniden deli gibi o adı zikretmeye başladı.
"Ee ne yapayım?" dedim umursamazlıkla.
"Ee'si Demir bey yanlarında değildi."
Kalbimin kırılma sesi kulaklarımda çınlarken yutkunmamak için kendimi zor tuttum. Beni görmek pahasına bile gelmemiş miydi?
"Napayım Ceren? İstiyorsa hiç gelmesin." diyerek lafı uzatmadan telefonu kapattım. Ceren 'Demir yok' dediğinden sonrasını hatırlamıyordum. Niye gelmemişti? Beni özlememiş miydi? Üstelik ben onu özlediğim için içten içe hevesle okula giderken. 'Kesin son konuşmamızdan sonra senden bıkmıştır' dedi iç sesim. Gözlerimi yumup bu düşünceyi aklımdan ve zikrimden uzak tutmaya çalıştım. Boşanmak ister miydi? Kesin şimdiden boş ol bile demiştir!
