Vampir Okulum 1 (DÜZENLENİYOR)

53/V.O

HELLLLOO İMAN POWER CANLARİ.
Nasilsiniz bakalim. Ben çok iyiyim.

Şive olsun diye i ile yazdım canlar. Neyse beklediğiniz bölüm geldi. 3750 kelime. Doya doya okuyun.

Bir de bir şey söyleyeceğim. Yorum yapıp,beğenen ilk 3 kişinin hesabını alıp diğer bölümü onlara ithaf edeceğim.

Şimdilik keyifli okumalar...
👹👹👹
İnsanlar doğaları gereği yaşarlar. Doğarlar, yaşarlar ve ölürlerdi. Ben de insan olmak isterdim. İnsan olduğumu düşündüğüm günler güzeldi.

Benim hayatım ikiye ayrılıyordu. Doğuştan önce ve doğuştan sonra olarak.

Doğuştan öncesi güzeldi. Popüler olmak, beğenilmek zaman zaman gururumu okşardı. Gri gözlerimin olması ve bununla övülmek güzeldi. Çocukluğumda çalınan şeyleri 15 yaşında yad etmek güzeldi. O zamanlar hep güzeldi.

Sonra doğuş oldu.

Vampir olduğumu öğrendiğim gün benim için bir doğuştu.

Doğuştan sonrası daha da güzeldi ve bir hayli zordu.

Düşmanlar bile edinsem, arkadaşlarımın daha doğrusu gerçek dostlarımın olması güzeldi. Sevdiğim birinin olması güzeldi. Bir bebeğimin olması daha da güzeldi.

Benim hayatımı ikiye bölüyordu benliğim.

Biri bana kullandığın erkeklerin ahını alıyorsun, bir gün birini çok seveceksin dediklerinde güler geçerdim. Bana odun diyorlar. Ben 15 yaşına kadar bir odun abiyle büyüdüm. O bana ne öğrettiğiyse onu öğrendim.Kız olmayı öğreten yoktu.

Odun olmak beni koruyan duvarlara tuğla eklemek gibi bir şeydi.

Herkesin duvarları vardır. Geçilemez duvarları ama o duvarları yıkan biri de vardı. Benim duvarlarımı da Roy yıkmıştı. Belki o kadar çok romantik değildim ama idare ederdim.

Günler çok çabuk geçiyordu. Şurada doğuma bir hafta kalmıştı. Karnım, hamile bir insan karnından çok daha büyüktü. Bir bebek değilde 8 yaşında çocuk doğuracak gibiydim.

Annemi şimdi daha iyi anlıyordum. Annem hep korkuyordu. Belki terlik ya da oklava fantazileri vardı ama buna rağmen korkuyordu.Bize zarar gelmesinden ve ölümden korkuyordu. Çünkü o da farkındaydı.

Bizler insanlar gibi değildik.

En tehlikeli bir insanın bile yaşama şansı varken bizlerin yoktu. Bizler güçler için uğraşan kişilerdik.

Benim düşüncem aylar önce insan gibi olmamdı. Kendimi özel gücü olan ama bir insan olarak düşünürdüm ama bu yaşadıklarım, düşünce akışımı değiştirmeye yetmişti.

Kanım damarlarımda tersi yönde akıyor gibiydi.

Kendim için değilde bebeğim için korkuyordum. Oğlum için. Ailem için,kocam için değer verdiklerim için.

Sevdim dediğim kişiler tarafından hep bir kazık yedim. Lena, Andreas, Liam... geçici insan arkadaşlar ve daha nicesi.

Hamile kadınlar hissederlermiş. Sonlarını, olacakları hissedermişler. Bende hissediyordum işte. Öleceğimi, yok olacağımı hissediyordum.

Kendimi bir sokak ampulü gibi hissediyordum. Karanlıkta yeterince gücümün izin verdiği kadar çalışmıştım şimdi ise pillerin ömrü bitmişti. Tükenişe geçmiştim.

Yavaş yavaş patlamaya hazır yok olmaya başlamıştım. Hissediyorum bu doğum güçlerimi azaltıyordu.

Gün geçtikçe Roy daha da değişiyordu. O genç erkek gitmiş yerine düşünceli bir koca ve baba adayı gelmişti. Tabi buna babamdan ve bay Tylerden yediği bir iki yumruk da yardımcı olmuştu.