Surrender to You

Kabanata 26

Summer

"Sino yun? Kilala mo yun?"

I shrugged at her. "Hindi ko alam."

"Eh? Kita ko sa mata niya na kilala ka niya. Saan mo nakilala yun?"

Fuck that asshole. Isang pagkakataon lang at ipatitikim ko sa kaniya ang kamao ko.

Agree, he's handsome. Malakas ang charisma but I can sense that something is odd. 

Umiling nalang ako at hindi na sumagot. Wala akong dapat sabihin tungkol sa taong yun. Wala akong balak kilalanin siya. Kahit ang sinabi niya kanina sa restaurant ay binalewala ko nalang. I believe that he don't know me. Kung kilala niya ako, bakit ang lakas ng loob niya na paulit-ulit akong lapitan? 

Bago bumaba ng sasakyan ay nagtatanong pa rin ang mata ni Kath. Pilit akong ngumiti sa kaniya. "Hindi ko yun kilala. Maganda lang talaga ako at nahuhumaling siya." I even flipped my hair to prove a point.

Dahan dahan siyang tumango. Hindi na siya nang-usisa kahit alam kong duda pa rin siya. "Salamat Cary. Pasok ka."

"Hindi na, Kath. Pasabi nalang kay Tita at Denver ha. Thank you for your time. Really, I appreciate it."

Isang busina at tuluyan na akong umalis sa kanila. Pagdating sa bahay, humiga ako agad sa kama ko. Tumulala sa kisame at nag-isip ng maraming bagay. Hindi ko namalayan ang oras at natauhan nalang sa tunog ng cellphone ko.

My Knight calling...

I sighed before I answer the call. "Hello baby!" Masigla kong sagot.

"Baby..."

I frowned at the tone of his voice. He seems bothered. "Hey, you okay?"

Matagal na tahimik sa kabilang linya kaya hindi ko napigilang kabahan. Derrick is honest. If there's no problem and if he's okay, he answers immediately. This time it takes minutes. And he's still not answering.

"Derrick, what's wrong? Answer me please."

"I-I'm fine. Everything's fine, don't worry. Can we meet tomorrow?"

"Why tomorrow? We can meet right now. Tell me what's bothering you." Tumayo ako at muling kinuha ang susi ng sasakyan sa lamesa. 

"I-I... No... Let's meet tomorrow."

Mabilis akong umiling. "Tell me where the heck are you. Now. Pupuntahan kita."

"Baby..."

Bumaba na ako at nasalubong si Manang. "Manang, aalis po ulit ako. Importante lang."

"Ha? Madilim na. Ikaw talagang bata ka. Sya sige at ika'y mag-iingat ha."

"Opo!" Sigaw ko. Sakay sa sasakyan ay kinausap kong muli si Derrick. "Now, Derrick! Where are you?"

Pinaandar ko ang sasakyan patungo sa hindi ko alam na lugar. Hindi ko alam kung nasaan siya sa mga oras na ito pero ramdam kong kailangan niya ako. Kahit nasaan siya, pupunta ako. Fuck the darkness. The hell I care if it's already dark.

"Caroline, madilim na. Huwag kang umalis ng bahay niyo. Let's meet tomorrow."

"No!" Pinagpatuloy ko ang pag drive. "Hindi ako uuwi. Sabihin mo sakin kung nasaan ka."

Rinig ko ang sunod-sunod niyang pagmumura. "I said tomorrow, baby. Come on. Please. Go home now hmm?"

"I follow myself. No one can dictate me, you know that, Derrick."

"Fuck. Such a hard-headed woman." Bulong niya. "I'm in the sea. You know where this is. Please, drive slowly. You're making me worry, Caroline."

Wala na akong pakielam. Ilang beses akong nag overtake dahil sa pag-aalala ko sa kaniya. Halos paliparin ko ang sasakyan makarating lang agad sa lugar na kinaroroonan niya. Pagbaba palang, kita ko na siyang nag-aabang sakin. Pabalik-balik na naglalakad, gulo ang buhok na tila ginulo sa iritasyon.