The Last Uzumaki /NaruSasu-Harco/

50 /Özel Bölüm

Ozel bolum hayirli olsuun

Naruto Uzumaki / Yaş:13

Gökyüzünün ağladığı sıradan bir gündü, daha doğrusu sıradan bir geceydi. Sokakları aydınlatan lambalar yüzünden gökyüzündeki yıldızlar her zamanki gibi görünmüyordu. Yağmur o kadar hızlı yağıyordu ki kelimenin tam anlamı ile göz açtırmıyordu. Naruto ne zaman etrafına bakmaya çalışsa yağmur yüzünden kapatmak zorunda kalıyordu.

İki hafta önce bir sokak arasında on üç yaşına girmişti. Kendine minik bir hediye almak istese bile ne alacak parası vardı, ne de aklına gelen herhangi bir hediye. Bir halk pazarına girerek, kalabalıktan faydalanıp bir elma yürütebilmişti sadece.

Şimdi ise iki gündür yemek yiyemiyordu. Karnı gerçekten açtı. Ya dilenecekti ya da çalacaktı. Daha küçük olmasına rağmen bazı prensipleri vardı; kimseye muhtaç değildi. Bu yüzden de çalardı. Yaptığı şeyin ahlakı sorgulanmaz, ama eğer çalmazsa ölürdü. Karnını doyuracak kadar çalardı sadece. Bunun için de en iyi yer bir beta mahallesiydi. Alfa refleksleri ile bir ekmeği kapıp kaçabilirdi. Bir parça ekmek yüzünden o aile aç kalmazdı ya? Yazık olacak bir dilim ekmeği Naruto yerdi.

Artık gözlerini hiç açamamaya başladığında evlerin kenarına geçti ve çatının yarattığı o küçük kuru alanda yürümeye çalıştı. Tüm kıyafetleri sırılsıklamdı. Üşüyordu. Aylardır olduğu gibi yalnızdı. Büyük ihtimalle hastalanacak ve bir eczaneden soğuk algınlığı ilacı çalmak zorunda kalacaktı, ya da bir sokak arasında ölüp gidecekti. Üçüncü bir seçenek yoktu.

Sokağın köşesindeki evi gördü. Camı açıktı ve camın önüne sıcak ekmek koyulmuştu. Soğuk havaya rağmen üstünden dumanlar tütüyordu. Camın üstündeki büyük gölgelik sayesinde de ekmek ıslanmıyordu. Fırından yeni çıkmış olmalı ki soğusun diye camın önüne koyulmuştu. İçeriden üç farklı ses geliyordu. Ekmek dışarıda sayılabileceği için işi kolaydı. Ekmeği koparacak ve var gücüyle koşacaktı. Gece her zaman olduğu gibi sarışın çocuğu kabul ederdi zaten.

Adımlarını hızlandırdı ve evin camının açık olduğu duvara yaslandı. İçinde kötü bir his vardı. Belki Kurama ve Aru'yu tamamen bastırmasaydı onlar bu hissin ne olduğunu söyleyebilirdi ama Naruto hala zihninde kendisinden farklı iki sese alışık değildi. Yıllardır Kurama'yla uğraşsa bile son zamanlarda kendini Aru olarak tanıtan alfası ortaya çıkmıştı. Naruto ikisinden de nefret ediyordu.

Acemi bir şekilde sağ elinde çakra topladı. En kötü ihtimalle ekmeğin koyulduğu tepsiyi kırardı. Çok açtı ve tek istediği biraz karnını doyurmaktı.

Hızlıca camın önüne geçti ve çakra toplanmış elini havaya kaldırdı. İçindeki kötü his daha da artınca eve baktı ve sarışın bir kadının, saçları aklaşmış bir adamın ve pembe saçlı bir kızın ona baktığı gördü. Nasıl bildiğini bilmiyordu, ama biliyordu. Üçü de alfaydı ve az önce onların ekmeğini çalmaya çalışmıştı.

Çeteden kaçtığından beri ilk kez başka alfalarla karşılaşan Naruto o kadar şaşırmış ve korkmuştu ki arkasını dönüp koşmaya başlamıştı. Açlığı unutmuş bir şekilde kaçıyordu. Engel olamadığı bir kaçma dürtüsü hissetmişti ve kendini korumaya çalışıyordu.

On beş dakika sonunda mahalle dışına çıkınca bir ara sokağa girerek nefeslendi. Vücudunu gölgeye saklayarak nefesini topladı ve çakrası ile feromonlarını elinden geldiğince saklamaya çalıştı. Nedense işlediği günahların bedelini çekecekmiş gibi geliyordu. O tuhaf çakra hissini hissetmeyeli o kadar uzun süre olmuştu ki afallamıştı.

Yine o hissi hissettiğinde hızla arkasına döndü ve evde gördüğü saçları aklaşmış adamı gördü. Tökezledi ve geri geri giderek duvara yaslandı. Adamdan yayılan çakra boyutu korkutucuydu. "Yemin ederim ki zarar vermeyecektim. Yemin ederi-"