The Last Uzumaki /NaruSasu-Harco/

51/ "İyi geceler minik, şirin, narin ve mükemmel bebeğim."

Kapkaranlık bir odadaydı Sasuke. Işık yoktu ama odanın duvarları net bir şekilde görülüyordu. Çok büyük değildi ama çok da küçük değildi. Sasuke ise sadece karşısındaki çocuğa bakabiliyordu. Tüm zihni o çocuk ile doluydu, çünkü çocuk zihninin her yerindeydi.

Siyah saçlı mavi gözlüydü, saçları cinsiyetini belli etmesine yardım etmeyecek uzunluktaydı. Saçları Naruto gibi dağınıktı ama Sasuke gibi siyah saçlıydı. Gözleri de Naruto'nun kopyasıydı. Naruto'nun yanaklarındaki tilki çizgilerinin aynısı minik çocukta da vardı. Hem kıza hem erkeğe benziyordu ve yüz hatlarından cinsiyetini çıkarmak imkansızdı. On yaşlarında olmalıydı.

Bu çocuk şüphesiz Sasuke'nin bilinçaltının yarattığı, Naruto ile Sasuke'nin çocuğuydu.

Çocuk gözleri dolu bir şekilde koşup Sasuke'ye sarıldı. Sasuke refleks olarak eğildi ve çocuğun ona sarılmasına izin verdi.

Çocuk geri çekildiğinde daha çok ağlıyordu. "Anne... Neden beni istemiyorsun?"

Sasuke konuşmaya, açıklamaya çalıştı ama ağzından çıkan tek şey havaydı. Sesi içine kaçmış gibiydi.

"Senin çocuğunum ben. Beni sen karnında taşıdın. Başkasının değil, senin ve babamın çocuğuyum! Neden beni sevmiyorsun?"

Sasuke konuşamadığı için çocuğa sarılmaya çalıştı ama çocuk kaçtı. "Benden nefret ediyorsun! Bunu ben istemedim! Doğmayı ben istemedim!" Diye bağırdı çocuk ağlarken.

Sasuke hareket dahi edemezken sadece ağlayan çocuğunu izledi. Ona sarılmak, yatıştırıcı bir kaç şey söylemek istiyordu. Onun annesi olduğunu iliklerine kadar hissediyordu ama vücudu sanki ona işkence çektirmek istercesine hareketini engelliyordu.

"Babam beni seviyor olmasaydı beni doğurmayacaktın bile! Keşke doğmasaydım! Keşke annem sen olmasaydın! Senden nefret ediyorum!"

'Keşke doğmasaydım.'

'Keşke annem sen olmasaydın.'

'Senden nefret ediyorum!'

Bu son cümleler tuhaf odada yankılandı. Sasuke ağlamaya başlarken yüzündeki sıcak yaşları adeta hissedebiliyordu. Bu sözler belki de onu en yaralayacak sözlerdi. Gözlerinin önüne kendi annesi gelmişti çünkü.

Annesi yüzünden nefret akarken Sasuke'ye bakıyordu. Yüzüne gelmeye çalışan kılıcı eli ile tutmuştu ve elinden akan kanlar kirli zemini daha da kirletiyordu. "Keşke seni doğurmasaydım." Diye tıslamıştı Sasuke'ye. "Keşke senin annen olmasaydım! Senden nefret ediyorum!"

Sasuke ise bu cümleleri annesinin anlık bir sinirle değil, gerçekten hissederek söylediğini bilerek daha çok ağlamaya başlamıştı. Yine de hüzünü nefretini geçememişti ve Sasuke kendi annesini boğazını keserek öldürmüştü. Fırlayan doku ve kanlara rağmen kendini arınmış hissediyordu.

Kendi annesinden bu sözleri duymak Sasuke'nin kendine olan nefretini arttırmışkem, kendi evladından duyması kendini öldürmek istemesini sağlamıştı. Sasuke iyi bir evlat değildi, iyi bir eş değildi, iyi bir kardeş değildi, iyi bir anne değildi.

Sasuke iyi biri değildi.

O an arkadan Naruto geldi. "Menma!" Diye seslendi çocuğa.

"Geldim babacığım!" Dedi adı Menma olan çocuk gözlerini silip Naruto'ya koşarken.