"ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ ငယ်လေး...."
အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း ဆိုဖာခုံပေါ် စမတ်တကျရှိလှစွာ ခြေချိတ်ထိုင်နေတဲ့ ရိပေါ်ရဲ့မျက်နှာထား တည်တည်အမေးကြောင့် leoခြေလှမ်းလေးများ တုံ့ဆိုင်းသွားရသည်။
"ဟို ကိုကို...အဟဲ ငယ်လေးက ပျင်းလို့ မြို့ထဲလျှောက်သွားကြည့်နေတာပါ....ပြန်ရောက်နေတာ ကြာပြီလား...."
မလူံမလဲဟန်လေးနဲ့ မျက်စံနက်နက်တို့ကို ဟိုဒီလွဲရင်း ပြန်ပြောလာတဲ့ငယ်လေးကြောင့်
"အင်း နာရီလဲကြည့်ဦး.....ဘယ်အချိန်ရှိနေပြီလဲ.....ခုနကကားသံကြားလိုက်ပါတယ်....ဘယ်သူနဲ့ပြန်လာတာလဲ...."
အလိုမကျမှုအထင်းသားနဲ့ ရိပေါ်မျက်မှောင်ကျုံ့ရင်း ဆိုမိတော့
"မသိဘူးလေ....ငယ်လေးက ကိုယ့်ဘာသာပြန်လာတာပါ...အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားတဲ့ကားနေမှာပေါ့...."
ရိပေါ်စိတ်ထဲဇဝေဇဝါဖြစ်သွားရပေမဲ့ leoကို ခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်မိတော့လဲ ပူံမှန်အတိုင်းဘဲမို့
"အေးပါ....ကျောင်းပိတ်ရက်မှ ငါလိုက်ပို့မယ်ပြောထားတာကို...နောက်ရက်တွေကျ တယောက်ထဲလျှောက်မသွားနေနဲ့....စိတ်မချဘူး...."
"ဟုတ်ပါ...."
တော်သေးရဲ့။သူ့ရဲ့မှင်သေသေနဲ့ပြောလိုက်တဲ့အလိမ်အညာစကားကို ကိုကိုယုံသွားလို့။မဟုတ်ရင် နားညီးအောင် တရားဟောခံရဦးမည်။
"ထမင်းစားမှာမလား သွားစားချေတော့....ငါကျောင်းပြန်သွားရဦးမယ်....အိမ်တံခါးတွေကို သေချာပိတ်ထားနော်....ဘယ်သူလာလာ ရမ်းသမ်းဖွင့်မပေးနဲ့ ကြားလား...."
ရိပေါ်ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ရပ်ရင်း leoကို စိတ်မချစွာနဲ့ မှာတမ်းခြွေနေမိသည်။
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကိုရဲ့....ငယ်လေးကလေးမဟုတ်ပါဘူး...."
"အေး...အဲ့လို ကလေးမဟုတ်လို့ဘဲပြောနေရတာ....ကလေးဆို ငါသွားလေရာ လက်ဆွဲခေါ်သွားလို့ရတယ်...."
"ကဲပါ....စိတ်ချလက်ချသာသွား...ကိုကို့စကား နားထောင်ပြီး အိမ်မှာကောင်းကောင်းနေခဲ့ပါမယ်ဗျာ...."
YOU ARE READING
ရင်ခွင်ရိပ်သို့ အလွမ်း(ရင္ခြင္ရိပ္သို႔ အလြမ္း)
Fanfictionကမ်းလင့်လို့ မမှီနိုင်တဲ့ တွဲလက်တစ်စုံဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ မင်းကိုသိပ်ချစ်ခဲ့တာပါ ပူတူးရယ်။ (ကမ္းလင့္လို႔ မမွီနိုင္တဲ့ တြဲလက္တစ္စုံျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ မင္းကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ ပူတူးရယ္။) မထင်မှတ်ထားအောင်ထိ ဝေးကွာခဲ့ပေမဲ့ ကျနော့်စိတ်နှလုံးသားမှာ ခင်ဗျားဘဲအမြဲတမ်းရှိ...
