Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 88.

-Roos

'Goede vraag' zegt Dioni.

Dioni.. Motherfucking Dioni. Nog steeds kan ik niet geloven dat deze kerel voor mijn neus staat maar het is echt zo. Hij is me komen halen, hij is helemaal naar Londen gegaan om me te halen.

'We moeten jou eerst naar de auto krijgen, dan zorgen we er voor dat de rest weet dat je veilig bent' zegt Dioni.

'Wacht, de rest?'

'Ja, Samuel, Jai, Cass en Kaj zijn beneden met twee gasten aan het knokken en Ruby, Hilde, Kiara en Sanne zitten in een auto buiten.'

'Meen je dit?' vraag ik uit alle ongeloof. Ik zak op mijn knieën als Dioni knikt en barst in huilen uit. Iedereen.. Iedereen is hier. Ze zijn allemaal naar Londen gegaan om me te halen.

'Kom' zegt Dioni die me omhoog trekt. Hij trekt me nog in een snelle knuffel maar besluit al vrij snel dat daar nu vrij weinig tijd voor is, en dat we moeten zorgen dat we hier veilig wegkomen. We lopen samen de verschrikkelijke, stoffige ruimte uit.

'Wacht' stopt Dioni me. 'Éen ding. Heeft hij je pijn gedaan?'

Mijn ogen worden waterig door deze vraag, voornamelijk door de bezorgdheid in Dioni zijn ogen. Ik knik langzaam en zie hoe Dioni de tranen over zijn wangen laat vallen. 'Hier hebben we het later over, we moeten hier nu weg' zeg ik, en Dioni knikt. We lopen de gang op en kijken rond. We kunnen naar beneden.. Maar veel slagingskans om langs Sean en Patrick te komen hebben we niet.

We lopen de andere kamer in, hopende dat daar een manier is om hier weg te komen. Als ik een deur spot met daar boven een 'EXIT' teken word ik intens gelukkig. Ik stoot Dioni aan en wijs naar de deur. We lopen er heen en doen de deur open. De koude wind is gelijk iets wat me raakt maar ik negeer het. Samen lopen we zo zachtjes mogelijk de brandtrap af en gaan we naar beneden. Eenmaal buiten voel ik me opgelucht, beter dan ooit.

'Nu rennen' zegt Dioni.

'Wat?'

'RENNEN!'

Dioni begint te rennen en ik ren achter hem aan, zoals hij me net vertelde dat ik dat moet doen. Ik heb werkelijk geen flauw idee waar we heen gaan, maar halverwege, als het huis uit het zicht is, bots ik tegen iemand aan.

Als ik zie dat het Ruby is, kan ik mijn geluk niet op. Ik begin nog harder te huilen, net als zij, en ze trekt me in een knuffel. 'Oh My God' is het enige wat ze uit kan brengen. Ik merk dat Sanne, Kiara en Hilde om ons heen komen te staan en me ook knuffelen.

'Ben je oké?' vraagt Kiara als ze me loslaten, en ik knik. 'Wat doen jullie hier eigenlijk?' vraagt Dioni aan ze. 'Ik dacht dat jullie in de auto zouden blijven.'

'Klopt, maar we vonden het te lang duren, dus we raakten ongerust. Sorry' zegt Sanne, en Dioni knikt naar haar. 'Neem Roos mee in de auto en ga terug naar Timo' beveelt Dioni Ruby, die braaf knikt.

'Nee, ik laat je hier niet achter' zeg ik terwijl ik me aan Dioni vastklamp. Ik weet dat het allemaal goed bedoeld is maar ik laat hem hier niet achter, terwijl hij moet gaan vechten met die kerels.

'Het komt goed, het enige wat ik doe is de jongens halen en dan gaan we weg.'

Ik knik uiteindelijk, neem afscheid van Dioni en laat me door Ruby naar Timo brengen.

-Dioni

Ze is veilig, thank God. Het enige wat ik nu nog hoef te doen is de jongens hier weg krijgen, terug naar Timo gaan en zo snel mogelijk weer naar Nederland vertrekken.

Ik loop naar de auto, haal hem van het slot en rijd hem naar voren, zodat we straks makkelijker weg kunnen. Ik stap weer uit en ga weer naar binnen, klaar zijnde voor de confrontatie met de kerel die mijn meisje pijn heeft gedaan. De manier waarop Roos voorzichtig knikte toen ze vertelde dat hij haar pijn heeft gedaan zal ik nooit weer vergeten.

Ik loop naar binnen, en aan het gegil te horen is het gevecht nog steeds bezig. Waarom zijn ze eigenlijk aan het knokken? Hadden ze door dat ik naar boven ging en is dit een soort afleiding?

'Help' hoor ik een zwakke stem als ik binnen kom lopen. Ik zie Kaj op de grond zitten, zijn hand tegen zijn buik en al snel zie ik dat zijn witte T-shirt gedeeltelijk rood is. Hebben ze hem serieus neergestoken? Holy shit.

Even ben ik in paniek, maar dan besluit ik dat hij naar de auto moet, en wel zo snel mogelijk. 'Kan je lopen?' vraag ik, en Kaj schudt zijn hoofd. Dan zit er niets anders op dan tillen.

Ik ga door mijn knieën. Kaj legt zijn hand om mijn schouder en ik til hem op zoals je een baby optilt. Hij is zwaar, dat zal ik niet ontkennen, maar ik doe alles voor mijn bro's. Ik til hem naar de auto, zet hem in het midden van de achterbank en ga zo snel mogelijk weer het huis in, op zoek naar Sam, Cass en Jai.

Ik kom gelijk een van de twee kerels tegen in de gang. 'Wat heb je met mijn meisje gedaan' schreeuw ik naar hem in woede. Zijn reactie is alles wat ik niet verwachtte: hij begint te lachen.

'Je meisje? Ah, jij bent vast die Dioni waar ze non-stop over liep te zeiken in haar dromen' zegt hij lachend. Ik moet mezelf inhouden om hem nu niet een enorme klap voor zijn bek te geven.

'Wat heb je met haar gedaan' zeg ik nogmaals.

'Wat wil je nou horen jongen? Ik heb haar geneukt, zoals ik haar altijd heb geneukt'

Voor ik het weet zitten mijn knieën in zijn ballen, mijn hand in zijn kraag en mijn vuist op zijn wang. Ik blijf hem net zo lang slaan tot hij knock-out is en op de grond neervalt. Ik loop de kamer in, waar Sam, Jai en Cassius met zijn drieën met de overgebleven kerel aan het knokken zijn.

Nouja, knokken.. Jai ligt kreunend op de grond. Ik besluit hem eerst ook naar de auto te brengen, naast Kaj te zetten en weer terug te gaan.

'Ga naar de auto' beveel ik Samuel en Cassius als ik in de kamer terugkom. Ze schudden heftig nee en blijven zich bedreigd voelen door die kerel, Patrick heette hij geloof ik.

Als Cassius hem één keer hard op zijn bek slaat en hij ook neervalt op de grond, rennen we allemaal zo hard mogelijk het huis uit. Cassius gaat op de achterbank zitten, Samuel op de bijzitsstoel en ik achter het stuur.

Nu is de missie om hem zo snel mogelijk te peren, weg hier vandaan.