Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 100.

Oké jongens, optie A (Alles in één keer uploaden) had duidelijk gewonnen. Daarom de laatste paar hoofdstukken. Hier de allerlaatste! Hij is kort tho..

Lees m'n final authors note nog even <3.

--------------------

-Roos

Ik voel mezelf zenuwachtig worden. Ik moet het zeggen.. Ik moet het aan ze gaan zeggen. Dioni en ik hadden afgesproken dat ik het ze zou zeggen maar ik durf het niet meer. Ik wil niet Sanne en Kaj hun mooie dag afpakken door mijn nieuws.

'Roos? Ik vroeg of je wat te drinken wilde?' vraagt Ruby. Ik knik.

We zijn over met zijn twaalven, inclusief Thomas en Rosalie. De bruiloft is officieel afgelopen maar wij bleven.

Het geweldige vind ik dat Sanne en Kaj allebei nu gewoon keihard in hun joggingbroek op de bank zitten. Stelletje gekken. Als ik zou trouwen had ik die trouwjurk echt de hele dag aangehad en pas uitgedaan voor de huwelijksnacht. Maar ja, Kaj en Sanne zijn nou eenmaal een beetje apart.

'Je moet het zo zeggen.' Zegt Dioni. Ik knik. Ik weet het.

'Jongens' zeg ik. Ik schraap mijn keel.

'Dioni en ik moeten jullie iets vertellen.. Eigenlijk twee dingen' zeg ik. Iedereen heeft zijn aandacht er gelijk bij.

'Toch niet iets ernstigs hè?' vraagt Ruby. Ik schud mijn hoofd.

'Onze wereldreis beviel ons heel erg, zoals jullie weten. Vooral Zuid-Afrika heeft heel veel indruk op ons gemaakt. We zijn al een tijdje bezig met dingen als injecties enzo.. Dus jullie kunnen het nu wel raden.. Maar we gaan terug.'

'Voor hoe lang?' vraagt Sanne.

'Een jaar' zegt Dioni. 'We hebben gezien hoe slecht de kinderen het daar hebben en willen ze helpen. We hebben al heel veel geld en spullen ingezameld. Ook zijn we in contact gekomen met een fonds dat scholen bouwt in die landen. Dat is waar ik me op wil richten, Roos gaat zich richten op de gezondheid van de kinderen.'

'Wat super goed!' reageert Hilde.

'Jullie zijn niet boos?' is mijn eerste reactie. Kiara begint te lachen.

'Typisch Roos weer.'

'Tuurlijk zijn we niet boos!' gilt Sanne. 'Ik vind het hartstikke goed van jullie en echt een mooie beslissing.' Zegt ze.

'Wanneer vertrekken jullie?' vraagt Ruby.

'Over een maand' zegt Dioni, die zijn arm om me heen heeft geslagen. Hij weet hoe moeilijk ik het vond om dit aan mijn vrienden te vertellen, dit zijn de beste vrienden die ik in mijn hele leven heb gehad en die ga ik nu een jaar lang niet zien. De wereldreis was ook moeilijk in dat opzicht.

Het is een schrale troost om te weten dat Dioni zijn vrienden ook zal missen, dus ik ben niet de enige.

'Dan gaan we er tot die tijd het beste van maken' zegt Sanne. 'Groepsknuffel?'

Iedereen springt op en trekt ons in een groepsknuffel. Dioni en ik staan in het midden en worden volledig platgedrukt, maar het is oké.

'Ik hou van jullie, stelletje gekken van me' roep ik.

'Niet zoveel als dat wij van jou houden!' schreeuwt Sanne.