Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 66.

Wow. Afgelopen periode voelde ik me zo verschrikkelijk kut.. Dus ik wil jullie even iets vermelden.

Ik denk dat jullie, dames, het wel meemaken dat je dik of lelijk wordt genoemd. Bij mij gebeurde dat dagelijks, ook door mijn 'beste' vrienden. Ik geloofde ze altijd, en liet ze me kwetsen.

Nu ben ik daar volledig klaar mee, en zie ik in dat ik dat soort mensen geen vrienden kan noemen. Ik wil dat jullie weten dat je zoiets nooit moet toestaan.

Jullie zijn allemaal prachtig, stuk voor stuk. Nou ken ik jullie allemaal niet persoonlijk, maar jullie zijn geweldig. Jullie zijn uniek, one of a kind. Ik wil weten dat ik er voor mijn lezers ben als ze zich verschrikkelijk voelen. Voel je vrij om me een berichtje te sturen als je ergens mee zit. Ik oordeel namenlijk niet, ik wil er voor mensen zijn. Ook als je je kut voelt en niet precies weet waarom, wil ik er voor jullie zijn. Jullie zijn degenen die mij door moeilijke periodes heen trekken, dus dat wil ik ook voor jullie doen.

Ik houd van jullie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

----@ Donderdag, 14 Januari, Dansschool

-Hilde

Ik zucht diep, terwijl ik nog een rondje draai. Ik leg mijn hand op  mijn zij. Zijsteek. Ik kijk naar mezelf in de spiegel, maar weet zelf ook wel dat het er niet uitziet wat ik doe.

Ik kijk naar Janny, die zonder moeite de choreografie aan het beoefenen is. Ik zucht één keer en ga weer met haar mee. Na een paar moves merk ik weer dat het misgaat.

De muziek wordt stopgezet en ik kijk op. Kevin staat bij de speakers en zucht. ‘Ik wil niet lullig doen maar.. Zo wordt die wedstrijd echt niets’

Ik zucht, en loop naar de andere kant van de danszaal. Ik pak een flesje water en loop terug, terwijl ik de dop er van af haal.

‘Sorry’ zeg ik dan. Ik drink het halve flesje water in één keer leeg en zet de rest op de tafel. ‘Nog een keer?’ vraagt Kevin dan. Ik knik. De muziek start weer en ik loop naar de spiegels. Janny glimlacht naar me, en dan beginnen we te dansen.

Bij de eerste draai voel ik alweer dat ik mijn evenwicht verlies, en val ik op de grond. Ik zucht, en Kevin zet de muziek weer uit.

‘Dit wordt echt niks vandaag’ zegt hij dan chagrijnig.

Ik voel de tranen in mijn ogen opkomen. Ik verpest ook letterlijk alles.

‘Doe even normaal’ zegt Cassius, die naar me toe loopt met het overgebleven water. Ik drink het op en laat me door Cassius omhoog trekken. ‘Zij kan er niets aan doen’ neemt hij het voor me op tegen Kevin.

‘Dat weet ik wel, maar die wedstrijd is wel bijna’ zegt hij dan.

‘Kom’ zegt Cassius dan tegen mij. Hij pakt mijn hand en neemt me mee de danszaal uit. We lopen de gang af, richting de kantine. Eenmaal daar gaan we aan de bar zitten, en bestelt Cassius twee cappuchino.

‘Kevin is een lul’ zegt hij dan. Ik haal mijn schouders op. ‘Valt wel mee’ zeg ik dan. ‘Valt wel mee? Moet je kijken hoe hij net tegen je deed. Het is lulig, hij kan best wel wat meer begrip tonen ofzo’ zegt Cassius dan. Ik zucht.

‘Hij had wel gelijk, ik moet gewoon beter mijn best doen. Die wedstrijd is al over zes dagen, en anders gaan we het gewoon niet redden’ zeg ik. Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen.