Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 40.

----@ 31 December, oudejaarsdag, 15:30

- Kaj

Ik staar uit het raam. Vanavond is een groot feest gepland bij ons thuis. Ruby en Roos komen, Cassius heeft Kevin, Hilde en Janny uitgenodigd, en voor de rest nog een boel vrienden van onze leeftijd. Allemaal om met zijn allen de jaarwisseling te vieren.

Ik kijk naar de bak met oliebollen die op de tafel staat en word misselijk. Ik heb er inmiddels al zoveel gegeten vandaag dat ik er niet zo goed meer tegen kan.

Stiekem hoop ik dat ik om twaalf uur met Sanne kan zoenen, maar ik weet dat dat er niet in gaat zitten. Ik ga me niet opdringen. Ik vind het knap van haar dat zij eerlijk tegen mij heeft durven zeggen wat er aan de hand was, dat vertrouwen ga ik niet beschamen. Zij zou stappen zetten, dus ik laat het rusten.

Wel houd ik graag haar hand vast of knuffel ik met haar. Ik vertel haar elke dag hoe speciaal en mooi ik haar vind. Vertellen dat ik van haar houd heb ik nog niet gedaan, al weet ik diep van binnen dat dat wel het geval is. Ik wil haar niet afschrikken.

Mijn gedachten worden verstoord door een deur die open gaat. Sanne komt de woonkamer binnenlopen. Ik kijk naar hoe ze er uit ziet. Een zwart jurkje, bovenin strak en het loopt in een mooie rok uit. Daar onder draagt ze een panty met laarsjes met een blokhak. Als finishing touch draagt ze een lang zwart vest, wat tot op haar knieholtes komt.

‘Hey’ zegt ze, en ik zie nu pas dat ze haar jas in haar handen heeft. Haar haren doet ze in een warrige knot en ze doet haar jas  aan. ‘Waar ga je heen?’ vraag ik. ‘Naar Julian’ zegt ze. Ik knik. ‘Sterkte’ zeg ik.

‘Ik kwam eigenlijk vragen of je meeging’

Verbaasd kijk ik op. Sanne had me verteld dat ze nog nooit iemand had meegenomen naar Julian, omdat dat een beetje haar persoonlijke domein is. Ze wil het liefste alleen met hem praten, zonder andere mensen er bij. Dat ze me dus nu vraagt om mee te gaan vat ik op als een enorme eer.

‘Natuurlijk’ zeg ik. Gelijk sta ik op, en loop naar de gang. Ik pak mijn schoenen en trek ze aan, net als mijn jas. Ik gris de huissleutels van het kastje en open de deur. Sanne glimlacht even als ik haar als eerste naar buiten laat gaan, en dan trek ik de deur achter me dicht. Ik pak haar hand beet en vlecht onze vingers samen. Zelfverzekerd lopen we samen richting de begraafplaats.

‘Ik vind het fijn dat je mee wil’ zegt Sanne. Ik draai me om en kijk recht in haar gezicht. Haar perfecte bruine ogen glinsteren en ze glimlacht lief naar me. ‘Natuurlijk’ zeg ik. ‘Ik vind het ook wel een eer dat ik mee mag’ zeg ik dan eerlijk.

‘Je bent de eerste’ zegt Sanne. ‘Hier links’

We slaan links af, en ik zie de begraafplaats al liggen. Stilletjes loop ik er naar toe. Ik weet niet zo goed of ik op dit moment moet praten of juist stil zijn. Omdat Sanne niets zegt, doe ik dat ook maar niet. Het pad is de smal om met zijn tweeën naast elkaar te lopen, dus ik ga achter Sanne lopen. Wel houd ik haar hand nog vast.

We lopen het pad af, en uiteindelijk gaan we naar links. Ineens stopt Sanne, en ga ik naast haar staan.

‘Hier rust Julian van Dijk.  05-03-1996 – 10-09-2017’

Ik slik even, en Sanne gaat door haar knieën. Ik doe het zelfde en ga naast haar op het grindpad zitten, allebei in kleermakerszit.

‘Hee Juul’ zegt ze. Ik hoor dat haar stem breekt en durf bijna niet haar naar gezicht te kijken. Daarom blijf ik naar de steen kijken, terwijl ik met mijn duim zachtjes over de rug van haar hand wrijf.

‘Ik heb iemand meegenomen’ zegt ze dan. Ze kijkt mijn kant op en glimlacht, terwijl ik zie dat haar ogen waterig zijn. Ik knijp eventjes zachtjes in haar hand en glimlach terug. ‘Dit is Kaj’ gaat ze verder. ‘De jongen waar ik je over had verteld. Ik weet dat het raar is, maar ik wilde dat jullie elkaar leerden kennen. Voor zover dat kan.’

Normaal gesproken had ik het raar gevonden wat ze nu zegt. Elkaar leren kennen? Dat is zo apart. Maar op dit moment voelt dat niet zo. Het lijkt haast wel of Julian hier echt is, en daarom begin ik ook tegen de steen te praten. Noem me een psycho, maar misschien doe ik het ook wel omdat Sanne het fijn vindt.

‘Hoi Julian’ zeg ik dan. Ik zie hoe verbaasd Sanne me aankijkt, ze had denk ik niet verwacht dat ik iets ging zeggen. Ik weet dat zij hier altijd tegen Julian praat, dat ze haar hart lucht. Ik wil haar het gevoel geven dat het niet raar is wat ze doet, door het ook te doen.

‘Ik ben Kaj’ zeg ik. ‘Ik weet niet wat Sanne allemaal over mij heeft verteld, maar dat maakt eigenlijk ook niet zoveel uit. Er is één ding wat je moet weten, als grote broer’

Ik slik.

‘Ik ben verliefd op je zusje. En niet zo’n beetje ook. Sanne en ik doen het rustig aan, ik wil haar niet afschrikken’ zeg ik. Ik praat alsof ze niet naast me zit, alsof het me even niets meer kan schelen dat ze alles kan horen.

‘Het kan zijn dat het als nog niets wordt, maar dat hoop ik echt niet. Al zal dat gebeuren, blijf ik er voor haar zijn. Ook als gewoon vrienden is Sanne super speciaal voor me geworden, en dat laat ik niet zomaar vallen. Ik zal er altijd voor haar zijn, het maakt niet uit. Ze logeert bij ons voor een tijd, maar wat mij betreft blijft ze er gewoon wonen. Ik kan niet meer zonder haar. Ik wil gewoon dat jij, als grote broer, weet dat ik je zusje zal beschermen.’

- Sanne

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Kaj, die tegen Julian praat. ‘Ik wil gewoon dat jij, als grote broer, weet dat ik je zusje zal beschermen.’ Zegt hij. Dan zucht hij even en knikt. Ik merk dat hij mijn blik ontwijkt en kruip dichter tegen hem aan. Hij slaat zijn arm om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder, terwijl ik de tranen maar even laat stromen.

‘Ik vier oud en nieuw vanavond bij de jongens thuis. Roos en Ruby komen ook. Cassius heeft nog twee andere meisjes uitgenodigd, misschien zijn die ook wel aardig. Voor de rest komen er allemaal oude vrienden van de jongens. Ik heb er zin in, maar het gaat wel moeilijk worden zonder jou. Ik zal in ieder geval aan je denken. Je weet hoe verschrikkelijk bang ik ben voor vuurwerk, maar ik weet hoe geweldig jij het vond’

Ik begin gelijk te lachen om wat ik nu wil gaan vertellen.

‘Daarom hebben Kaj en ik sterretjes gekocht. Vanavond gaan we ze aansteken, zodat jij er toch nog een beetje bij bent. Ik denk dat ik meer dan dat ook niet durf.’

Ik zucht, en besluit dat we hier al wel weer lang genoeg zijn geweest. Normaal blijf ik ietsjes langer, maar dan vertel ik letterlijk alles. Dat ga ik niet doen als Kaj er bij is, dus besluit ik dat we nu maar beter weer richting huis kunnen gaan. Ik sta op, en Kaj doet precies hetzelfde. Deze hele tijd heeft hij mijn hand nog niet losgelaten.

‘Dag Juul’ zeg ik. Kaj zwaait een beetje ongemakkelijk naar de steen, en dan lopen we weg. Ik weer voorop, Kaj achter me. Ik steek mijn hand naar achteren, zodat we nog wel hand in hand kunnen lopen. Eenmaal van de begraafplaats af kunnen we weer naast elkaar lopen. Kaj laat nu mijn hand los, en slaat zijn arm om mijn schouder.

De weg naar huis zijn we stil, maar iets zeggen kan ik ook niet echt. Ik denk alleen maar aan wat Kaj had gezegd tegen Julian, en hoe verbaasd ik er bij zat. Op dat moment voelde ik niets meer dan liefde voor deze jongen, liefde en respect. Ik ben er nog niet helemaal, maar dit heeft me wel zekerder gemaakt van het feit dat ik met Kaj wil zijn.

Eenmaal thuis steekt Kaj de sleutel in het slot en opent de deur. We lopen naar binnen, schoppen onze schoenen uit in de gang en hangen onze jassen op. Dan lopen we naar de woonkamer en ploffen we neer op de bank.

Kaj kijkt ongemakkelijk vooruit, en ik denk dat hij zich schaamt om wat hij zei tegen Julian.

‘Kaj?’ zeg ik.

Hij kijkt op. ‘Ja?’

‘Ik vond het heel lief wat je zei’ zeg ik dan. Kaj glimlacht breed. Ik pak een oliebol uit de schaal en neem een hap. Kaj lacht om al het poedersuiker wat in mijn gezicht stuift, en ik moet ook lachen.