Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 82.

-Kiara

Ik rol mezelf op als een balletje in het logeerbed waar ik de afgelopen periode de nachten heb doorgebracht.

Ik word gek, helemaal gek. Er gebeurt zo veel shit om me heen wat ik nu even niet aan kan. Sanne die heel erg zit met het gedoe met haar ouders en de dood van Julian, Dioni die me non-stop vertelt hoe verliefd hij is op Roos maar het haar niet durft te vertellen, Jai die zich elke avond in slaap huilt omdat hij Dennis zo mist, Samuel die Ruby heeft verraden, de shit tussen Cassius en Hilde en haar overleden oma.. Daar komt mijn shit met Jack ook nog eens bij. In wat voor gekkenhuis ben ik beland?

Ik voel de tranen over mijn wangen stromen en probeer ze niet te stoppen. Ik heb geen idee wat ik moet doen, echt niet.

Over het algemeen heb ik geleerd hoe ik me sterk moet houden, en meestal lukt dat me ook, maar nu heb ik gewoon een emotionele breakdown.

Ik staar naar het fotolijstje wat Jai me als cadeau had gegeven voor op deze logeerkamer. Het is een lijstje waarin een foto van Jai en mij zich bevindt, en elke keer als ik er naar kijk verschijnt er een glimlach van mondhoek tot mondhoek op mijn gezicht: zo ook nu.

Jai heeft zijn arm om me heen geslagen en mijn hoofd ligt op zijn schouder. Ik steek mijn tong uit en heb mijn ogen strak dichtgeknepen, Jai heeft zijn mond wijd open in blijdschap en kijkt met zijn grote, heldere ogen recht de camera in. Die foto was gemaakt op één van de eerste momenten dat ik me besefte dat ik van deze jongen hield.

Jai.. Als hij hier nu was dan ging ik in zijn armen liggen, maar hij moet werken vanavond. Soms heb ik liever dat hij het werk in die stomme club weggooit voor mij, maar dat kan ik niet van hem vragen.

Daarbuiten weet ik nog steeds niet wat Jai en ik nou zijn. We hebben gezoend, ja, vaak. We zijn veel samen en hij vertelt vaak lieve dingetjes in mijn oor, maar we hebben het er nooit echt over gehad.

Mijn gedachten worden verstoord door iemand die op de deur klopt. Gelijk daarna wordt hij geopend, en ik probeer zo snel mogelijk de tranen van mijn gezicht af te vegen.

'Hey' zegt Kaj, die zijn hoofd om de hoek steekt. 'Sanne vroeg of je..' Hij stopt gelijk met praten als hij ziet dat ik aan het huilen ben. Zodra zijn gezicht op standje ongerust gaat staan, wordt het alleen nog maar erger. Hij loopt de kamer binnen en sluit de deur voorzichtig achter zich.

'Hee gekkie' zegt hij met een zachte stem als hij op zijn knieën naast het bed gaat zitten, met zijn hand over mijn hoofd wrijvend, door mijn haar heen. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij als ik mijn hoofd verder in mijn kussen verstop, om daar vervolgens nog harder in te snikken.

'Kom hier'

Hij trekt mijn lichaam voorzichtig omhoog en ik laat me in zijn armen vallen. Mijn hoofd leg ik op zijn schouder en hij aait zachtjes op en neer over mijn rug. Dit is precies wat ik nodig had op dit moment, een goede vriend die me komt steunen.

'Wil je er over praten?' vraagt Kaj na een tijdje als ik wat rustiger geworden ben. Ik schud mijn hoofd en leg hem weer op zijn schouder neer.

'Wil je naar Sanne?' vraagt hij dan een beetje ongemakkelijk, en ik glimlach binnensmonds.

Sanne vertelt me wel eens dat Kaj niet zo goed kan omgaan met verdrietige mensen, maar dit gebaar van hem waardeer ik heel erg. 'Is goed' reageer ik. Ik haal mijn hoofd van Kaj zijn schouder en zie gelijk dat ik allemaal mascaravlekken heb achtergelaten op zijn witte t-shirt.

'Oh shit' zeg ik grinnikend. 'Sorry'

Kaj moet lachen en schudt zijn hoofd. 'Maakt niet uit' zegt hij. Ik sta op uit het bed, en Kaj slaat zijn arm om me heen. Samen lopen we naar de woonkamer. Zodra Kaj de deur opent, zie ik Sanne bezorgd kijken. Haar ogen worden groot en ze staat gelijk op van de bank, kennelijk is Hilde al weer weg.

Ik ga naast Sanne op de bank zitten en laat me door haar troosten.

-Ruby

'Róós?!' schreeuwt mijn overslaande, huilende stem door het appartement.

Als ik eerlijk ben, ben ik hier laatste tijd niet veel geweest. Ik heb de meeste tijd bij Samuel en de jongens doorgebracht, evenals Roos. Aangezien ze daar niet was.. Moest ze hier wel zijn. Niet dus.

Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en bel Roos. Haar telefoon slaat gelijk over naar voicemail, verdomme. Waar kan dat kind in Godsnaam uithangen? Ik moet op dit moment echt even met iemand praten.

Voor ik het weet gaan mijn vingers over het toetsenbord en tik ik het nummer van mijn vader in. Ik houd de telefoon trillend aan mijn oor en ga op de bank zitten.

Als er niet wordt opgenomen, voel ik alle moed in mijn schoenen zakken. Ik moet echt met iemand praten.. Nu. Sanne was met Hilde bezig, Kiara ken ik nog niet zo heel goed en de jongens zijn te veel verbonden met Samuel om op dit moment helder na te kunnen denken.

Mijn telefoon wordt teruggebeld en ik neem gelijk op.

'Papa?'

Pas als ik dat heb gezegd merk ik hoe zielig ik klink. Ik wil niet huilen, ik huil nooit. Ik ben sterk, sterker dan ik ooit ben geweest en Samuel moest de muur om me heen weer afbreken, waar ik zo lang mee bezig was geweest om hem op te bouwen.

'Hey meissie, wat is er aan de hand?' vraagt mijn bezorgde vader aan de andere kant van de lijn.

Op dit soort momenten wens ik dat ik in Amerika woon of dat zij in Nederland wonen. Deze afstand zuigt, hij zuigt zwaar en op dit moment wil ik niets liever dan in mijn vaders armen getroost worden.

'Sa-.. Samuel'

'Oh God, wat heeft hij gedaan?'

Terwijl ik het hele verhaal aan mijn vader vertel, barst ik weer in huilen uit. De pijn die zich in mijn hart bevindt is ondraaglijk. Na een goed gesprek met mijn vader hang ik op en plof ik neer op de bank.

Ik besluit om Dioni te bellen, misschien weet hij waar die mongool van een Roos uithangt.