Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 1.

Even voor de duidelijkheid: wat informatie over de personen in dit verhaal.

Hilde Pieters. 18 jaar. Zit nog in havo5. Ze heeft lang bruin haar en draagt een bril. Haar hobby is dansen.

Sanne van Dijk. 19 jaar. Ze zit in een stopjaar. Werkt bij de Bakker Bart. Ze heeft lang blond haar met bruine ogen.

Roos Drost. 18 jaar. Ze heeft lang bruin haar. Ze komt weer naar Nederland, na bijna drie jaren in London hebben gewoond. Hierdoor volgt ze geen school.

Kiara Kroon. 18 jaar. Ze heeft lang blond haar en knalblauwe ogen. Ze zit niet meer op school. Haar vriendje heet Jack.

Ruby de Witt. 19 jaar. Ze heeft lang bruin haar en bruine ogen. Ze heeft twee en een half jaar in Amerika gewoond, maar is net terug in Nederland.

 

Samuel – 21. HBO Opleiding Pedagogiek
Jai – 19. Werkt in club, is nogal een player.
Kaj – 21. Stopjaar, is verliefd op zijn vriendinnetje Julia.
Dioni – 19. Zit nog in Havo5, blijven zitten.
Cassius – 19. Stopjaar, brengt al zijn tijd door in de dansstudio.

 

Het verhaal speelt zich dus drie jaar later af dan dat het eigenlijk is. Iedereen in het verhaal woont in Amsterdam.

 

Enjoy reading!

 

------ Woensdag 9 December 2017

- Sanne

Bedroefd loop ik de begraafplaats op. Ik steek mijn handen in mijn bordeauxrode sweater: het is koud. Ik moest zo snel en sneaky wegglippen thuis dat een jas meenemen eigenlijk een onmogelijke missie was.

Dan maar zonder, dacht ik.

Ik zie hoe mijn adem langzaam zichtbare damp wordt. Waarom moest ik ook alweer zo snel weg glippen?

Dan herinner ik me de ruzie die ik daarvoor met mijn ouders had. Ik schud de gedachte weg. Hier wil je nu niet aan denken Sanne. Het enige wat op dit moment even telt, is Julian.

Met mijn ogen scan ik de begraafplaats: de plek waar ik wekelijks, eigenlijk dagelijks kom. Ik hoor hoe mijn schoenen zachtjes over de kleine steentjes van het pad lopen. Ik probeer zachtjes te doen, maar waarom weet ik niet.

Omdat ik de overleden mensen niet wil storen.

Ik kijk rond en zie dat ik de enige ben. Fijn, even wat tijd voor mezelf. Even wat tijd met zijn tweetjes, wat we de laatste tijd niet heel veel meer hebben.

Ik voel mijn nek kouder worden en trek de capuchon van mijn hoodie over mijn hoofd. Zo, dat is al een stuk warmer. Het enige is dat het er niet charmant uit ziet met die hoge staart op mijn hoofd, maar dat negeren we.

We zijn hier niet om mooi te zijn.

Ik baan mezelf een weg naar de achterste rij stenen. Als ik daar eindelijk ben sla ik linksaf, een klein zij-paadje op. De vijfde steen. Gek genoeg is vijf mijn geluksgetal. Toeval?

Ik schop wat steentjes weg, zodat het zitten wat minder pijnlijk wordt. Ik zak door mijn knieën en laat mezelf zitten. Zo zit ik, stil, met mijn handen in mijn zak, te kijken naar de steen. Huilend.

‘Dag Juul’ krijg ik er dan nog uit. Ik haal mijn rechterhand uit mijn zak en probeer voorzichtig de mascara onder mijn ogen weg te vegen. Als ik merk dat dat niet werkt, boeit het me ook nog vrij weinig. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en laat de tranen stromen.