Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 20.

- Sanne

Heb ik alles? Wat had ik ookalweer meegenomen. Dikke trui, deo, haarborstel. Ik kijk naar het logeerbed en spot Beer: degene die me heeft geholpen toen ik twee nachten achter elkaar alleen maar kon huilen.

Natuurlijk had ik ook naar Kaj kunnen gaan, maar ik wilde hem niet storen. Al helemaal niet afgelopen nacht, ik dacht dat hij het zelf wel zwaar genoeg had, met al het gedoe om Julia.

Ik werp nog één blik in de spiegel: ik zie er echt verschrikkelijk uit. Maar wat moet dat moet, en let's face it, ik kan hier niet voor eeuwig blijven.

Ik pak mijn tas en loop de logeerkamer uit, de deur zo zachtjes mogelijk achter me dicht doen. Ik reken er op dat iedereen nog slaapt, aangezien het fucking half 8 in de ochtend is.

Ik loop de woonkamer in en leg mijn tas in de stoel. Ik tast langs de muur en loop richting de keuken, om maar wel eventjes te ontbijten. Ik schrik als ik een schim zie staan.

'Dioni?'

Hij draait zich in één beweging om, kennelijk al iets meer gewend aan het donker. Ik druk het licht in de keuken aan en loop richting Dioni. 'Wat doe jij zo vroeg op?'

'Kreeg hoofdpijn en kon niet meer slapen. What about you?'

Ik zucht. 'Ik moet toch maar eens terug naar huis' zeg ik. Dioni kijkt me raar aan. 'Is dat verstandig?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Zal wel moeten, of niet. Het blijven mijn ouders en ik kan niet voor eeuwig voor ze blijven vluchten. M'n spullen liggen daar ook. Besides that, ik kan niet voor altijd hier blijven logeren'

'Heb je wel gelijk in, niet dat wij het erg vinden hoor. We hebben het erg gezellig met je gehad. Je bent altijd welkom' ik glimlach. 'Thanks'

Dioni drinkt zijn water met asprientje op en zet het glas in de vaatwasser. 'Ik duik mijn bed weer in. Ga je wel eerst nog even langs Kaj voor je weggaat?'

Ik knik. 'Slaaplekker' zeg ik. 'Thanks. Veel succes met je ouders. Ik hoor wel via Kaj hoe het is gegaan'

Hij loopt de keuken uit en laat me alleen achter. Ik open de broodtrommel, haal er twee bruine boterhammen uit en leg ze neer. Terwijl ik de kaas in de koelkast zoek, denk ik aan wat er straks tussen mij en mijn ouders zal gebeuren.

Leuk zal het niet zijn, dat zeker niet. Ik weet niet of ik nog steeds boos op ze ben, of gewoon verdrietig dat dit is gebeurd.

Dioni vond het onterecht dat ik boos was op mijn moeder, maar misschien ben ik op haar nog wel het kwaadst. Zij is degene die steeds alles maar laat gebeuren, zij is degene die niet durft in te grijpen.

Ik zoek de kaasschaaf. Als ik hem heb gevonden begin ik plakjes van de kaas af te snijden.

Ergens voelt het lullig dat ik op zo'n vroeg tijdstip wil vertrekken, lullig tegenover Kaj. Aan de andere kant, slapen lukt nu niet meer. Ik kan het net zo goed nu doen, dan ben ik er maar gelijk vanaf.

Ik neem een hap van het broodje en ga tegen het keukenblok aan staan. De zenuwen zijn iets die op dit té veel in mijn lichaam zitten.

Ik eet het broodje op en verlaat de keuken weer. Laat ik inderdaad maar doen wat Dioni zei, even langs Kaj gaan. Mijn plan was om een briefje achter te laten omdat ik hem niet wakker wil maken, maar dat kan ik eigenlijk niet maken.

Ik loop de grote lange trap op en klop aan op de deur van Kaj. Er wordt niet gereageerd, maar ik open de deur zo zacht mogelijk.

Ik kijk naar Kaj, die rustig in zijn bed ligt. Het kleine beetje licht dat door zijn raam heen schijnt werpt zich precies op zijn gezicht en blote bovenlichaam. Ik sta glimlachend in de deuropening, kijkend naar hoe lief hij ligt te slapen.