Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 35.

- Kiara

Zuchtend rits ik mijn jas dicht. Waarom moet ik altijd mee met zijn afspraken met vrienden? Dat ik niets met die mensen heb is volgens mij overduidelijk.

'Ben je klaar?' vraagt David, een vriend van Jack. Ik knik gewoon simpel naar hem, en voel hoe hij in mijn billen knijpt.

Ik zucht. Waarom doet Jack daar nooit wat tegen? Vindt hij het niet erg dat zijn vrienden altijd aan zijn vriendin zitten?

De vraag "hoe ben ik in Godsnaam in zo'n hel terecht gekomen" is een vraag die zich vaak afspeelt in mijn hoofd.

Het antwoord heb ik trouwens nog niet echt kunnen vinden. Mijn "avontuur" met Jack is zó snel gegaan.

Ik leerde hem ongeveer anderhalf jaar geleden kennen. Toen was hij nog heel anders: hij had die gouden tand nog niet, en vanbinnen was hij nog gewoon normaal. We werden gelijk verliefd en kregen een perfecte relatie.

Al snel bleek die relatie niet zo perfect te zijn als dat ik al die tijd had gedacht.

Jack ging aan de drugs, en trok mij mee in zijn wereldje. Ik was te verliefd om in te zien dat het fout was wat hij deed, en ging er in mee. Elke keer als hij ging blowen, ging ik met hem mee. Er kwam een punt dat hij me aanbood om mee te doen.

Ik wees zijn aanbod af, maar dat werd niet in dank afgenomen. Al snel bleek dat Jack helemaal in dat wereldje verzuild raakte. Hij leerde David kennen, via wie hij in deze vriendengroep terecht kwam.

Ik, de slappeling die ik ben, heb er nooit wat van gezegd. Nooit.

Jack werd agressief. Er kwam een punt dat het niet alleen maar bij de wiet bleef, maar hij stapte ook over op XTC. Vanaf dat moment raakte hij ook redelijk agressief. Hij dwong me vaak om met hem naar bed te gaan, ook als ik dat niet wilde. Als ik hem afwees kreeg ik het te verduren.

Mijn ouders heb ik nooit verteld hoe het werkelijk in elkaar zat, ik heb ze nooit willen kwetsen. Ze zagen wel dat het slecht met me ging en wilden Jack aanpakken. Dat was hetgeen wat ik niet wilde en ook gelijk het grote probleem: ik was al die tijd nog super verliefd op Jack.

Na heel veel trekken en duwen tussen mij en mijn ouders, is er iets bij ze geknapt. Ze zeiden dat ik moest kiezen: of zij, of Jack. Destijds koos ik voor Jack. Als zij de liefde van mijn leven niet konden accepteren, wilde ik hen niet meer in mijn leven, is wat ik tegen ze zei.

Dat is inmiddels zeven maanden geleden. Ik had mijn spullen gepakt en ben bij Jack ingetrokken. Mijn ouders zeiden dat ze geen behoefte meer hadden aan contact, en zijn verhuisd. Er is me verteld dat ze tegenwoordig in het noorden wonen, in de richting van Friesland en Groningen.

Zó graag zou ik naar ze toe, en ze vertellen dat het me spijt. Maar als ik dat doe, komt Jack er achter: en dan ben ik nog lang niet jarig.

Ik voel een harde klap op mijn schouder. 'Jezus Kiaar, waar zit je met je gedachten' zegt Jack bot tegen me. Ik schrik op uit mijn gedachten en bedenk me dat ik nog steeds in de gang sta met Jack zijn vriendengroep. Ik mompel iets onverstaanbaars, waarvan ik zelf eigenlijk ook niet weet wat ik zeg.

Ik voel een hand op mijn onderrug en kijk opzij. Jack kijkt naar de andere kant, diep in gesprek met Peter. Ik loop maar braaf met ze mee. We lopen de koude buitenwereld in, en ik tril.

Ik weet wat er te wachten staat, en ik weet ook wat er daarna gaat gebeuren. En aan allebei heb ik totaal geen behoefte.

We komen aan bij de plek waar we altijd zitten, een soort afgelegen pand. Op de benedenverdieping woont wel een man, maar die slaapt eigenlijk altijd. We glippen vaak naar boven en gaan in één van zijn kamers zitten, met alle drugs.

Zo doen we dat ook deze keer. Ik moet natuurlijk weer als eerste, zodat ze van onderaan de trap met zijn allen naar mijn billen kunnen kijken.

Stelletje viespeuken.

Ik open de krakende deur en loop in één keer door naar de oude versleten leren bank. Ik plof neer, en Jack komt naast me zitten. Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen en wrijft zachtjes heen en weer.

David ploft neer in de stoel, Peter op de kleine poef, en Brent en Joris nemen plaats languit op de grond. Brent pakt zijn tas en begint alle rommel op de grond neer te leggen.

Jack begint gelijk aan alle troep, ik probeer het te negeren.

Het komende uur zit ik toe te kijken hoe Jack en zijn vrienden zichzelf helemaal naar de klote blowen, en moet ik drieduizend keer 'nee' zeggen als ze me het weer aanbieden.

Ik voel hoe Jack zijn hand, op mijn bovenbeen, langzaam hoger gaat. Als ik hem onder mijn rokje voel gaan, houd ik hem tegen. 'Niet hier' sis ik in zijn oor.

'Waarom niet babe' fluistert hij zwoel terug. Ik kan wel kotsen van de manier waarop hij me "babe" noemt.

'Ik heb eigenlijk wel zin in gratis porno' zegt Joris. Ik werp hem een woedende blik, en als reactie krijg ik een gladde smerige glimlach.

Kots.

David staat op, trekt me aan mijn arm van de bank af en gaat tegen me aan staan. 'Ik ook wel' mompelt hij terwijl hij met zijn handen over mijn heupen wrijft. Angstig kijk ik naar Jack, maar het enige wat hij doet is grijnzen. Laat hij ze nou serieus aan me zitten?

Brent komt achter me staan en pakt stevig mijn billen beet, waardoor ik een gilletje slaak. 'Ssst' fluistert hij in mijn oor, terwijl zijn hand onder mijn rokje verdwijnt. 'We willen die man van beneden niet wakker maken'

Hier sta ik dan. David die me van voren betast, Brent van achteren. Joris zit er genietend naar te kijken en Jack kan zijn ogen er ook niet van af houden.

Als ik David zijn vinger in me voel slaak ik eerst wil een gil, dan besef ik me pas waarin ik beland ben.

'Ik moet naar de wc' zeg ik dan. David proest het uit van het lachen, terwijl hij met zijn vinger verder gaat. 'Denk je nou echt dat we daar intrappen?' zegt Brent.

'Zelf weten, dan pis ik zo wel over je vinger heen' zeg ik met een arrogante blik richting David. You go girl.

Gelijk trekt hij zich terug, en ook Brent zet een stap terug. Met een arrogante blik loop ik de kamer uit, maar zodra ik de deur achter me dicht heb getrokken breek ik.

Ik moet hier weg. Zo snel mogelijk.

Het maakt me niets meer uit wat de gevolgen zijn. Waarschijnlijk gaat hij me hierna tien keer zo hard terugpakken, maar dat maakt me even niets uit. Liever alleen hij dan al zijn vrienden.

Ik loop de trap af, gewoon de deur uit. Dan zet ik het op een lopen. Als ik nu niet snel weg ben, vinden ze me terug en was dit allemaal voor niets geweest. Dan voeren ze me weer dingen die ik niet wil, en gaan ze weer aan me zitten.

Ik ren de stoep af. Ondertussen ren ik tegen een oude man aan, waar ik nog sorry tegen zeg. Ik sla linksaf, en ben nu gelukkig uit het zicht van het huis. Mijn voeten blijven rennen, negerend dat ik buiten adem ben en een enorme zijsteek heb.

Ik kom uit bij een soort parkje, en blijf doorrennen. Uiteindelijk houd ik het niet meer en val ik op de grond. Ik grijp naar mijn zij en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen, terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Waar de fuck moet ik nu heen? Behalve Jack heb ik hier niemand.

In mijn ooghoeken zie ik een schim op me af komen lopen. Bang dat het Jack is, maak ik een balletje van mezelf. Ik voel mezelf nog harder trillen en snikken dan ik al deed.

Als ik een hand op mijn schouder voel, schrik ik op. Het lichaamscontact deed me schokken. Ik kijk op, en kijk recht in twee ogen van een jongen die ik niet ken.

'Gaat het?' is het enige wat hij zegt.